داستان‌هایی بر مبنای واقعیت از انسان‌هایی که تنها به رفتن فکر می‌کنند آرام روانشاد – ایران تلفنش را جواب می‌دهد: «به ما که رسید، آسمون تِپید. می‌گویند اصلاً و ابداً اسم ویزا را نیاور. به‌قول مادرم بختم اگر بخت بود، قدم اندازه تنهٔ درخت بود. تا قبل از کرونا مثل نُقل و نبات ویزای شینگن می‌دادند. حالا که من تصمیم گرفته‌ام ویزا بگیرم، قحطی ویزا آمده. شانس من است دیگر. البته دیر اقدام کردم. حالا ببینم…

مهرخ غفاری مهر – ونکوور Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow Creeps in this petty pace from day to day To the last syllable of recorded time And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death. Out, out, brief candle!  Life’s but a walking shadow, a poor player That struts and frets his hour upon the stage And then is heard no more. It is a tale Told by an idiot, full of sound…

داستان‌هایی بر مبنای واقعیت از انسان‌هایی که تنها به رفتن فکر می‌کنند آرام روانشاد – ایران می‌گوید: «آن روزها را یادت می‌آید؟ تازه رفته بودیم دانشگاه؟ پر از شور و شوق بودیم. این رشته را انتخاب کردیم چون فکر می‌کردیم می‌توانیم خیلی چیزها را عوض کنیم. معتقد بودیم تغییرات اساسی باید از جامعه‌های کوچک آغاز شود و بعد به کل جامعه تعمیم داده شود. سودای تغییر جهان را داشتیم. تغییر آدم‌ها. ساختن دنیای بهتر با آدم‌هایی…

مهرخ غفاری مهر – ونکوور بختیار علی یکی از معروف‌ترین نویسندگان امروز اقلیم کردستان است که در حال حاضر در شهر بن آلمان زندگی می‌کند. او در دههٔ ۸۰ میلادی، یعنی بعد از شروع جنگ ایران و عراق، مدتی به ایران آمد و در شهر کرج زندگی کرد و از این رهگذر با زبان و ادبیات فارسی آشنا شد. وی بعد از قیام مردم کردستان و اعلام استقلال اقلیم کردستان در این منطقه به فعالیت ادبی…

داستان‌هایی بر مبنای واقعیت از انسان‌هایی که تنها به رفتن فکر می‌کنند آرام روانشاد – ایران مسافر آن روزم مرد جوانی بود؛ یک روزنامه‌نگار که سال‌ها بود دربارهٔ مهاجرت تحقیق می‌کرد. به صربستان سفر کرده بود و کمپ‌های پناه‌جویان را از نزدیک دیده بود. برای روزنامه‌های مهم داخلی و یکی دو روزنامهٔ خارجی دربارهٔ وضعیت پناه‌جویان می‌نوشت. حالا آمده بود آنجا تا ویزا بگیرد و برود آلمان برای دیدار از کمپ پناهندگان ایرانی در آلمان و…

مهرخ غفاری مهر – ونکوور خورخه لوئیس بورخس (Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo)‏ ‎(۱۸۹۹ – ۱۹۸۶)‎ ، نویسنده، شاعر، پژوهشگر، ریاضی‌دان، فیزیک‌دان، فیلسوف، استاد دانشگاه، مدیر کتابخانهٔ ملی آرژانتین، و شاید ده‌ها شخصیت دیگر که او است، به پنج شش زبان زندهٔ دنیا سخن می‌گفت و می‌خواند و می‌نوشت و همچنین به زبان‌های قدیم و باستانی می‌خواند و لذت می‌برد. او یک شخص نبود، ده‌ها و ده‌ها بود. از کودکی در کتابخانه وقت می‌گذراند و…

داستان‌هایی بر مبنای واقعیت از انسان‌هایی که تنها به رفتن فکر می‌کنند آرام روانشاد – ایران فاصلهٔ اجتماعی حاصل از همه‌گیری کرونا چه به روز ما آورده است؟ برای انسان که قرن‌هاست زندگی گروهی را تجربه کرده، جداشدن از زندگی همیشگی چیزی جز اضطراب و ترس به‌همراه نداشته است. برای خیلی‌ها تنهاماندن در خانه و دوری از اجتماعات باعث مشکلات روحی فراوان شده است.  از طرفی نبود واکسن بسیاری از مردم را راهی خاک کشورهای دیگر…

مهرخ غفاری مهر – ونکوور برای آشنایی با موپاسان (Guy de Maupassant) و فضای نوشته‌های او ابتدا نگاهی به سبک ادبی وی یعنی ناتورالیسم خواهیم داشت. سپس بر همین اساس دو داستان تپلی و بل‌ امی، از معروف‌ترین نوشته‌های این نویسنده، را بررسی می‌کنیم.  ناتورالیسم ادبی الهام‌گرفته از ناتورالیسم فلسفی است که از اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن بیستم با تکیه بر دستاوردهای فلسفهٔ یونان پایه‌گذاری شد. (آنچه که در دوران باستان در ایده‌های تالس،…

داستان‌هایی بر مبنای واقعیت از انسان‌هایی که تنها به رفتن فکر می‌کنند آرام روانشاد – ایران «نمی‌دانم از کجا شروع کنم. فکر می‌کردم درس‌خواندن علاج کار است. تنها راه فرار از سختی‌هایی که در کودکی و نوجوانی کشیده‌ام. تا توانستم درس خواندم. اما الان به بن‌بست رسیده‌ام و می‌خواهم از ایران بروم. فایدهٔ آن‌همه سال درس‌خواندن با معدل بالا در بهترین دانشگاه کشور چیست، اگر نتوانی کار کنی و زندگی‌ات را تأمین کنی. این همان تراژدی‌ای…

رژیا پرهام – تورنتو توی حیاط بودیم و سرگرمِِ میز آب‌بازی که لباس دخترک خیس شد.  گفتم: «بهتره لباست رو عوض کنی.»  سراغ کوله‌پشتی‌اش رفت. گفتم: «اینجا نه! بهتره داخل عوض کنی.» پرسید: «چرا؟» گفتم: «همسایه‌ها می‌بینن.»  رفتیم داخل، جلوی در کوله‌پشتی‌اش را باز کرد. گفتم: «بهتره بری تو!» پرسید: «چرا؟» گفتم: «ممکنه کسی رد بشه و تو رو ببینه!» همان‌طور که کوله‌پشتی‌اش را برمی‌داشت، چشمانش را ریز کرد، نگاهم کرد و پرسید: «رژیا، چرا آدم‌ها…