رژیا پرهام ادمونتون – کانادا دخترک چهارساله همه صبح‌ها را با شادی خبری ساده و خوب شروع می‌کند! ولی خبر امروز او کمی متفاوت بود. بعد از گفتن صبح‌به‌خیر با لحنی ذوق‌زد‌ه‌ ادامه داد Guess what, Razhia? We all are humans!‎ (فکر کن چی، رژیا! ما همه انسانیم!) نمی‌دانستم چه بگویم. با لبخند گفتم، بله هستیم. پدرش که متوجهِ تعجبم شده بود، تعریف کرد که، من و همسرم سعی می‌کنیم هر روز یک رفتار خوب…

ادمین «همیاری» در سال‌های اخیر شبکه‌های اجتماعی گسترش شگرفی داشته‌اند و دیگر به بخشی از زندگی روزمرهٔ اغلب افراد تبدیل شده‌اند. در بین همهٔ این شبکه‌ها فیس‌بوک با اقبال بیشتری مواجه شده است به‌طوری که اگر آن را کشوری فرض می‌کردیم، اکنون پرجمعیت‌ترین کشور جهان بود. تعداد کاربران فیس‌بوک در ابتدای سال جاری میلادی، نزدیک به ۱٫۶ میلیارد نفر بود که بیش از جمعیت کل کشور چین، پرجمعیت‌ترین کشور جهان، است. با ساده‌ترشدنِ دسترسی به…

دو شعر منتشرنشده* از ساناز داودزاده‌فر – ایران   درگیریِ ما سرِ آخرین گلوله بود نصیب که خواهد شد هر روز تکرار دیروزهاست آخرین گلوله قبل از خواب به زندگی شبیه‌تر شده تا بوسه‌ای بعد از یک ماه ندیدنِ هم ما، تیرباران‌خورده‌های یک نسل‌ایم یک روز بی‌گلوله نخوابیدم مادرم لالایی‌اش صدای کلاشینکف داشت وقتی کودکی‌مان پیرگونه بزرگ می‌شد. _______________________________________________   به‌جای وارداتِ کبوتر و گنجشک برای وصله به این آسمانِ سیاه بگذار کلاغ‌های همین اطراف…

اعظم داوریان – ایران دعا کن نبندم عزیز دلم به این جاده‌های غریبانه دل   نبُرّم دل از رخوتِ زندگی در آهنگِ خمیازه‌های کسل   به دریای طـــوفان‌زده نسپرم دلم را به شوق سفر، بعد از این   دعـــا کن بمانم همین کشتیِ شکسته که این‌جا نشستم به گِل   پیِ ماجراجوییِ سرنوشت نگردم تهِ هیچ فنجانِ فال   که راضی بمانم به یک حبّه قند و نوشیدنِ چــای با عطر هل   دعا کن…

علیرضا فدایی مایهٔ ‌افتخار است که اولین مقالهٔ‌ ورزشی مجلهٔ وزین «رسانهٔ همیاری» را به‌تحریر درآورم. از آنجا که اغلب خوانندگان عزیز با من به‌عنوان مشاور امور مالی آشنایی دارند،‌ شاید نوشتنِ مقالات ورزشی از نظر بعضی عزیزان غیرمنتظره به‌نظر برسد. از این‌رو اجازه می‌خواهم که در این اولین شماره به معرفی کوتاهی از سوابق ورزشی خود بپردازم. در سال‌ ۲۰۰۸ در ایرلند و در سال ۲۰۱۲ در انگلستان موفق به کسب مدال نقره برای…

فوزیه رجبی- ونکوور چند روزی به بازشدن مدرسه‌ها و آمدن پاییز مانده بود. این را قاصدک‌های پریشان که در گوشه و کنار حیاط دیده می‌شدند، خبر آورده بودند. مادر توی ایوان پشت به حیاط نشسته بود. صندوق بزرگ چوبی را باز کرده بود و بقچه‌های لباس را کنار دستش می‌چید. صندوق آ‌ن‌قدر بزرگ بود که من و سه خواهرم راحت توی آن جا می‌شدیم و مهمان‌بازی راه می‌انداختیم. البته هر وقت خالی می‌شد و این…

مسعود لطفی – ایران «ادبیاتْ محصولِ رگباری تند از خون، عرق، اسپرم و اشک است.» – روبرتو بولانیو شاید اگر بخواهیم در میان نویسندگان برای این گفتهٔ بولانیو مصداقی بیابیم، کسی بهتر از گوستاو فلوبر نیابیم. رمان‌نویسِ بزرگی که با نفرت از انجمن‌ها و آکادمی‌های ادبی و «جامعه‌های نمایش»[۱] و جایزه‌های ادبی و مطبوعاتِ آن روزگار، با تن‌ندادن به منش‌ها و آدابِ نفرت‌انگیزِ بورژوازی، تنها به آن عیشِ حقیقی و مدامِ هستی‌اش پرداخت: ادبیات. گوستاو، فرزندِ…

امیر باجه‌کیان امروز که این نوشته را می‌نویسم پنج ماه از انتخابات سراسری می‌گذرد. انتخابی برای تغییر. برای بسیاری از ما که با سوگند شهروندی کانادایی شده‌ایم، رأی‌دادن شاید واقعی‌ترین نشانهٔ احساس تعلق به خانهٔ جدید باشد. اما این تنها آغاز راه است. ما بودیم که خواستارِ تغییر شدیم. ما بودیم که همراهِ تغییر شدیم. ما از خوان اول شهروندی گذشتیم. اکنون که با تغییر دولت نیاز به واکنش سریع از میان رفته است، صحنه را…

حمیدرضا یعقوبی دههٔ هفتاد میلادی دورانی تکرارنشدنی در موسیقی دنیا بود – حس و حالی صلح‌آمیز و عشق پرور – هرچند در گوشه‌ای ویتنام به‌دور از آرامش است و عروس خاورمیانه، بیروت در آشوب. هرچند ببرهای تامیل در حال شکل‌گیری ابتدایی هستند و در راه و حزب پلنگ سیاه به‌دنبال احیای حقوق سیاهان آمریکا در تقابل با کو کلاکس کلان‌ها و فاجعۀ سپتامبر سیاه در اردن و… اما هنوز آهنگ مهر بر جنگ مستولی است….