مژده مواجی – آلمان تا وارد محل کار شدم، صدایم زد که اول به دفتر مرکزی مراجعه کنم. وارد که شدم، گفت: – برایت سورپرایز داریم. لبخندی زدم و گفتم: – چه خوب! امروزشروع کارم با سورپرایز است. در حالی‌که تقویمی دیواری را که با روبانی آلبالویی‌رنگ تزئین شده بود به دستم می‌داد، گفت: – این تقویم از طرف بچه‌های پناه‌جوست.  دیدن تقویم احساس خیلی خوبی به من داد و آن‌چنان ذوق کردم که گفت: –…

رژیا پرهام – تورنتو امروز صبح دخترکی که پدر و مادرش از هم جدا شده‌اند، همراه مادرش به مهدکودک آمد. مادر منتظر شد تا دخترک برود داخل، بعد خیلی آرام تعریف کرد که دیشب با پدر دخترک مشکل داشته و تلفنی صحبت کرده‌اند، دخترک بیدار بوده و توی تختخوابش، ولی او مطمئن نیست صدای صحبت آن‌ها را شنیده باشد. معذرت خواست و گفت اگر امروز دخترک بداخلاق بود، به‌همین دلیل است.  مادر رفت و چند ساعت…

اشعاری از: فرناز جعفرزادگان – ایران  برگردان به انگلیسی: بونا الخاص*، فرزند هانیبال الخاص   ۱ ما امضاییم  خط می‌خوریم در خود گاهی امضا طناب داری می‌شود که سرنوشت را  در خود خفه می‌کند 1 We are signatures We have lines drawn within us At times a signature Becomes a noose That strangles Our fate Within us ۲   میخت را  به کدام کفش می‌کوبی   سال‌هاست  پاهایم را میان انبوه رد پاها جا گذاشته‌ام 2…

نویسنده: کریگ مازن کارگردان: یوهان رنک محصول شبکهٔ HBO سال ۲۰۱۹ آرام روانشاد – ایران این روزها و به‌دنبال سقوط فاجعه‌بار هواپیمای مسافربری شرکت هواپیمایی اوکراین در تهران با دو موشک پدافند هوایی نزدیک فرودگاه و انکار دلیل حادثه در چند روز اول، در شبکه‌های اجتماعی دیالوگ‌هایی از مینی سریال پرطرفدار چرنوبیل توسط کاربران به اشتراک گذاشته می‌شد و حتی هنوز هم با گذشت زمان نسبتاً زیادی از پذیرش مسئولیت سرنگونی هواپیما توسط سپاه پاسداران، این…

رژیا پرهام – تورنتو دخترک با بقیه فرق دارد. هر جا همه داد می‌زنند «من اول! من اول!» او فقط نگاه می‌کند و نظر می‌دهد که کدام‌یک از دوستانش اول باشند. نه حرص می‌زند و نه دادوبیداد می‌کند. نه پا روی مورچه‌ها می‌گذارد، چون آن‌ها روی پاهایش می‌روند و نه دلش می‌خواهد دوستانش این کار را انجام بدهند. وقتی دوستانش از سفر دیزنی می‌گویند، می‌گوید: «وای، تو چه خوش‌شانسی که دیزنی بودی…» نمی‌گوید: «منم می‌خوام دیزنی…

یداله شهرجو* – ایران نه قلب بودی نه چشم و نه دهان تنی که از دستان فریدا آفریده شد و رگ‌هایم را در رنگ روغن غلطاند این بوم را بردار و سفیدی‌اش را بریز در موهایم جیغی پیراهنم را بنفش می‌کشد و درزهای پاره‌شده را می‌کاود در انگشتانم ستونم شکسته است در فقرات میخ  می‌کوبدم مدام در ایستاده‌ای از تو و خیانت می‌ریزد در کپل‌های لاغر و پراکنده در بوم خشکیده‌ام در زمخت پوست و ترشح…

مژده مواجی – آلمان خودش و همسرش وارد اتاق کار شدند. پالتو پوشیده بود و چهرهٔ گردش در میان روسری ضخیمی جا گرفته بود. ازچشم‌های قهوه‌ای بادامی‌اش حدس زدم که افغان باشد. شروع کردم به سلام و احوالپرسی و معرفی خودم به زبان فارسی. بعد پرسیدم: – چطور می‌توانم به شما کمک کنم؟ هر دو از سر ذوق لبخندی زدند. بالاخره یک نفر هم‌زبانشان پیدا شده بود. با لبخندش چالی به گونه‌هایش نشست. با زبان دری…