سیما غفارزاده – ونکوور
تصور نمی‌کردم در این شماره نیز «خشونت» موضوع این یادداشت کوتاه قرار گیرد. در شمارهٔ پیش، به‌مناسبت مبارزهٔ بین‌المللی «۱۶ روز فعالیت علیه خشونت جنسیتی»، کمپینی که هر ساله از ۲۵ نوامبر تا ۱۰ دسامبر ادامه دارد، یادداشتی در این‌باره نوشتم؛ یادداشتی دربارهٔ خشونت علیه زنان و دختران، و جنبش‌هایی نظیر #MeToo. طی همین چند روز گذشته اما، به چند خبر غم‌انگیز برخورده‌ام که هر یک حاصل نوعی از اعمال و افکار خشونت‌آمیز بوده‌اند. نکتهٔ تأمل‌برانگیز آنکه مکان وقوع این خشونت‌ها در سه خبر اول، همین‌جا کنار گوشمان در کشور همسایهٔ جنوبی – و نه کشوری عقب‌افتاده و جهان سومی – بوده است. از آنجا که در این یادداشت امکان گشودن بحث روی این خبرها را ندارم، مُجمل‌وار از آن‌ها می‌گذرم و اطمینان دارم که شما خود حدیث مفصل را می‌خوانید.
- ۷ دسامبر ۲۰۱۸، لنکستر، کالیفرنیا: پسربچه‌ای ۱۰ ساله به‌نام انتونی شش ماه قبل بر اثر جراحات جدی به سرش، با کبودی‌ها و آثار سوختگی روی بدنش و همچنین سوء تغذیهٔ شدید می‌میرد. پس از حدود شش ماه، خواهر ۸ سالهٔ انتونی جرئت می‌کند و پرده از واقعیت ماجرا برمی‌دارد. انتونی که سال‌ها تحت انواع آزار و اذیت بوده، نهایتاً بر اثر پنج روز تمام شکنجه توسط مادرش و دوست پسر مادرش، از جمله ده بار با سر به زمین پرتاپ شدنش، می‌میرد. تنها به این دلیل که گفته بود از پسرها خوشش می‌آید. انتونی به جرم گِی بودن می‌میرد.
- ۱۱ دسامبر ۲۰۱۸، لیندن، آلاباما: مک‌کنزی، دختربچه‌ای ۹ ساله است که آزار و اذیت‌های هم‌مدرسه‌ای‌هایش را که از ابتدای سال تحصیلی ادامه داشته، تاب نمی‌آورد و خودکشی می‌کند. آزار و اذیت برای چه؟ به‌خاطر رنگ پوست مک‌کنزی. به‌خاطر آنکه او دختری سیاه‌پوست بوده که با پسری سفیدپوست دوست بوده و هر روز توسط خانوادهٔ پسرک به مدرسه می‌رفته و برمی‌گشته است. دخترک مدام تحقیر می‌شده و توهین‌هایی مانند «تو فکر می‌کنی سفیدی، چون با آن پسر سفید به مدرسه می‌آیی؟»، «خودت رو بکش»، «توی زشت» و «فقط بمیر» در سرش طنین می‌انداخته است. مک‌کنزی به جرم سیاه بودن می‌میرد.
- ۲۸ نوامبر ۲۰۱۸، بروکسویل، فلوریدا: اسقف دانلد سن‌بورن احتمالاً به‌مناسبت کمپین بین‌المللی «۱۶ روز فعالیت علیه خشونت جنسیتی»، مطلبی در وبلاگ خود تحت عنوان «جنبش #MeToo» منتشر کرده است. وی زنان مدرن را به‌دلیل لباس‌های مستهجنی که می‌پوشند سرزنش کرده و آن را دلیل آزار و اذیت‌های جنسی دانسته است. البته اسقف سن‌بورن حدود انصاف را رعایت کرده و گفته است که قربانیان آزار و اذیت‌های جنسی اگر نه کاملاً، لااقل تا اندازه‌ای خود مسئول‌ِ آنچه بر سرشان می‌آید، هستند. وی همچنین جنبش آزادی‌خواهی زنان را که در دههٔ ۱۹۶۰ موجب شد زنان در محیط‌های کاری با مردان همراه شوند، مزید بر علت دانست. بنا به‌عقیدهٔ اسقف سن‌بورن، اغلب زنان قربانی به زنان هرزه شباهت دارند و احتمالاً خود موجب شده‌اند تا مورد آزار و اذیت قرار گیرند. (البته من از طریق نقدی که روزنامه‌نگاری به‌نام مایکل استون در تاریخ ۱۱ دسامبر دربارهٔ مطلب اسقف سن‌بورن نوشته بود، به آن رسیدم).
- ۲۱ آذر ۱۳۹۷ (۱۲ دسامبر ۲۰۱۸)، قم، ایران: وحید صیادی نصیری، زندانی عقیدتی محبوس در زندان قم، بر اثر اعتصاب غذا در این زندان درگذشت. وی از مهرماه امسال (اکتبر) در اعتراض به عدم رعایت اصل تفکیک زندانیان متناسب با جرایم آن‌ها، دست به اعتصاب غذا زده بود. جرم او؟ توهین به مقدسات، رهبر، نظام… تنها از طریق فعالیت‌هایش در شبکه‌های مجازی به‌ویژه فیس‌بوک.
