به‌مناسبت زادروز این بانوی هنرمند شهیر کانادایی
ویرایش و بازنویسی: مسعود سخایی‌پور، LJI Reporter – ونکوور
امیلی کار (Emily Carr) نقاش و نویسنده، متولد ۱۳ دسامبر ۱۸۷۱ در ویکتوریا، استان بریتیش کلمبیای کانادا بود. وی هفتمین فرزند از بین نُه فرزند خانواده از پدر و مادری انگلیسی بود. امیلی با مادرش رابطه‌ای صمیمی نداشت، اما پدر خانواده، ریچارد کار، مشوق اصلی او بود.
امیلی در بیست‌سالگی زمانی که والدین خود را از دست داد، به کمک قیّم خود هنر را به‌طور جدی دنبال کرد. در سال ۱۸۹۰ به‌مدت دو سال در «مدرسهٔ هنر سان فرانسیسکو» به تحصیل پرداخت و سپس به ویکتوریا بازگشت. در سال ۱۸۹۹، به لندن رفت و در «مدرسهٔ هنر وست‌مینستر» مشغول به تحصیل شد. در سال ۱۹۰۵ به ونکوور کانادا بازگشت و در«کلوپ هنری بانوان» مشغول به تدریس شد. تدریس وی در این مدرسه بیش از یک ماه به‌طول نیانجامید زیرا در کلاس سیگار می‌کشید و به دانش‌آموزان ناسزا می‌گفت.
فعالیت‌های هنری امیلی در رابطه با بومیان از سال ۱۸۹۸ آغاز شد، زمانی که به روستاهای اطراف سفر می‌کرد و طراحی‌ها و نقاشی‌هایی از افراد بومی می‌کشید. امیلی در نوشته‌هایش عنوان کرده است که اقامت وی در روستای «یوکلولت» محل سکونت قوم «نوتکا» تأثیری عمیق و دائمی به روی او داشت. امیلی نُه سال بعد به‌همراه خواهرش «آلیس» سفری به آلاسکا داشت که علاقهٔ وی را به زندگی افراد بومی بیشتر کرد.
در سال ۱۹۱۰، امیلی به اروپا رفت و در آکادمی «کولاروسی» پاریس مشغول به تحصیل شد. امیلی و آلیس با دردست‌داشتن معرفی‌نامه، هری گیبز، نقاش سبک مدرنیته، را در «مونتپارنس» ملاقات کردند. آن‌ها از دیدن سبک نقاشی گیبز و استفاده از رنگ‌های سرزنده ونشاط‌‌آور او شگفت‌زده شدند. امیلی در نوشته‌هایش این نقاشی‌ها را درخشان، دلپذیر و زلال خواند. امیلی در کنار گیبز تکنیک‌های نقاشی را فرا گرفت و سبک نقاشی‌اش متأثر از کارهای استادش بود. امیلی همچنین تحت تأثیر نقاشان سبک پست‌امپرسیونیست و فوویسم فرانسوی بود. در سال ۱۹۱۲ به کانادا بازگشت و اولین هنرمندی بود که با برپایی نمایشگاهی از ۷۰ اثر آبرنگ و رنگ روغن، سبک فوویسم را به ونکوور معرفی کرد. افراد محلی قادر به درک سبک جدید رادیکال، رنگ‌های تند و عدم وجود جزئیات در نقاشی‌های وی نبودند. امیلی به‌ناچار کارگاه خود را تعطیل کرد و به ویکتوریا بازگشت. در تابستان آن سال، امیلی به روستاهای زیادی سفر کرد و از مناظر و افراد بومی نقاشی کشید. امیلی تابلویی از یک کلاغ سیاه‌رنگ حکاکی‌شده نقاشی کرد که بعدها به شاهکار بسیار معروف او به‌نام «زاغ بزرگ» (Big Raven) تبدیل شد. تابلوی دیگر وی به‌نام «تنو» نیز متأثر از آثار هنری‌ای است که در این سفر دیده بود.
امیلی بر این باور بود که استقبال ونکوور از آثار وی به‌قدری نیست که بتواند از کارهای هنری او حمایت کند. بالاخره تصمیم نهایی خود را گرفت و کار و تدریس را رها کرد و در سال ۱۹۱۳ به ویکتوریا نزد خواهرانش بازگشت. در طی ۱۵ سال بعد، امیلی کار آثار اندکی خلق کرد و مشغول مدیریت مدرسهٔ شبانه‌روزی‌ای به‌نام «خانه‌ای از تمام انواع» شد.
با گذشت زمان، آثار نقاشی «کار» مورد توجه افراد بانفوذی مانند ماریوس باربو، قوم‌شناس برجستهٔ «موزهٔ ملی اتاوا»، قرار گرفت. در سال ۱۹۲۷، باربو توانست مدیر وقت گالری ملی کانادا را متقاعد کند تا از امیلی دعوت کنند تعدادی از آثار خود را در نمایشگاه «هنر بومی ساحل غرب» در گالری ملی کانادا به نمایش بگذارد. امیلی نقاشی رنگ روغن، نمونه‌هایی از کوزه‌گری و طراحی فرش‌های بومی خود را به گالری فرستاد. در این نمایشگاه، امیلی با «گروه هفت» برجسته‌ترین و شناخته‌شده‌ترین نقاشان مدرنیست وقت کانادا ملاقات کرد. یکی از اعضای این گروه به‌نام لارن هریس به یکی از حامیان مهم امیلی تبدیل شد و او را در گروه پذیرفت.
طی دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، امیلی سفرهای زیادی به اطراف ویکتوریا انجام داد. آثارش در نمایشگاه‌هایی در شهرهای کانادا، لندن، پاریس، واشنگتن و آمستردام نیز به نمایش گذاشته شدند. امیلی اولین نمایشگاه انفرادی خود را در سال ۱۹۳۵ در «گالری انجمن بانوان هنرمند کانادا» در تورنتو برپا کرد. انزوای هنری ۱۵ سالهٔ «کار» خاتمه یافت. به‌کمک هریس، با نمادگرایی اروپای شمالی نیز آشنایی کامل پیدا کرد. نه تنها آثار هنری هریس، بلکه عرفان‌شناسی خاص وی به امیلی در درک ماهیت خدا کمک شایانی کرد. زمانی که وی همانند بسیاری از هنرمندان معاصرش، تحت تأثیر تفکرات عرفانی قرار گرفت، تصور جدیدی از خداوند به‌عنوان طبیعت در ذهن خود شکل داد. از آن پس زندگی معنوی و عرفانی در پیش گرفت. امیلی از مناظر بکری که در دل طبیعت وحشی کانادا می‌یافت، نقاشی می‌کشید و آثار خود را با معنویت بیشتری می‌آمیخت. در پاییز ۱۹۲۸، مارک توبی، که در سیاتل با امیلی آشنا شده بود، به کارگاه وی در ویکتوریا رفت تا به تدریس دورهٔ پیشرفته نقاشی بپردازد. در این دوره توبی، امیلی را با هنر دوران معاصر آشنا کرد و تکنیک‌های نقاشی سبک کوبیسم و مفاهیم انتزاعی را به او نشان داد.
و سرانجام در سال ۱۹۳۷، امیلی دچار حملهٔ قلبی شد و به نزد خواهرش آلیس نقل مکان کرد. طی سال‌های بعد، دو حملهٔ قلبی دیگر را از سر گذراند و امکان سفرکردن برایش بسیار محدود شد. بنابراین بیشتر وقت خود را به نوشتن اختصاص داد. دوست ویراستار امیلی به‌نام ایرا دیلورث به او کمک کرد تا نخستین کتاب خود را تحت عنوان «کلی ویک» در سال ۱۹۴۱ منتشر کند که برایش «جایزهٔ فرماندار کل» را در همان سال به دنبال داشت. سایر کتاب‌های او عبارت‌اند از: «کتاب کوچک» (۱۹۴۲)، «خانه‌ای از همه‌نوع» (۱۹۴۴)، «افزایش درد» (۱۹۴۶). دو کتاب «مکث، قلب یک طاووس» (۱۹۵۳) و «صدها و هزاران» (۱۹۶۶) نیز پس از مرگ وی منتشر شدند. بعضی از این کتاب‌ها زندگی‌نامهٔ خود امیلی‌اند و نحوهٔ رشد وی به‌عنوان یک نویسنده را بازگو می‌کنند. آثار نقاشی امیلی در آخرین دههٔ زندگی‌اش حاکی از نگرانی وی از تأثیر رشد صنعت بر محیط زیست و مناظر طبیعی بریتیش کلمبیا است.
امیلی کار در دوم ماه مارس سال ۱۹۴۵ در مسافرخانه‌ای در زادگاه خود، آخرین حملهٔ قلبی‌اش را تجربه کرد که منجر به مرگ وی شد. مرگ وی تنها کمی پیش از مراسم بزرگداشت و اهدای دکترای افتخاری به او در دانشگاه بریتیش کلمبیا رخ داد. امیلی در قبرستان «راس بی» به خاک سپرده شد.
«امیلی کار» یکی از اولین هنرمندانی بود که سعی کرد روح طبیعت کانادا را در سبکی مدرن به تصویر بکشد. موضوع اصلی نقاشی‌های امیلی کار بومیان و طبیعت کانادا بود. او با تلفیق این دو سوژه، سبک منحصربه‌فرد خود را خلق کرد. آثار نقاشی امیلی کار را می‌توان به چند دوره تقسیم کرد: آثار اولیهٔ پیش از تحصیل در پاریس، آثار اولیهٔ تحت نفوذ فوویسم در پاریس، دورهٔ میانی پست‌امپرسیونیسم قبل از ملاقات با گروه هفت، آخرین دورهٔ تحت نفوذ نقاشان پست‌کوبیسم، لارن هریس و مارک توبی. امیلی در طراحی‌های خود از زغال چوب و آبرنگ استفاده می‌کرد. بعدها از رنگ روغن دیواری به‌همراه گازوئیل روی کاغذ مانیلی نیز استفاده کرد. بیشتر آثار ناب وی با رنگ روغن روی بوم نقاشی یا در مواقع تنگدستی به روی کاغذ معمولی خلق شده‌اند. در سال ۲۰۱۳ یکی از تابلوهای نقاشی امیلی به‌نام «پله‌های کج و معوج» به ارزش ۳٫۳۹ میلیون دلار در حراجی تورنتو به فروش رفت. این مقدار بالاترین رکورد فروش تابلوی نقاشی هنرمندان زن در کانادا محسوب می‌شود.
در دانشنامهٔ کندین از وی به‌عنوان هنرمندی نمونه یاد شده است که اصالت و قدرت منحصربه‌فردی در آثارش دیده می‌شود. امیلی زندگی هنرمندانه‌ای داشت و برخلاف جامعهٔ خویش، زندگی‌ای پر از ماجراجویی را تجربه کرد. او توانست شرق و غرب و شمال و جنوب را به هم پیوند بدهد و زندگی و فرهنگ غنی بومیان آمریکایی را به اروپائیان تازه‌وارد معرفی کند. ادارهٔ پست کانادا دو تمبر الهام‌گرفته از نقاشی‌های امیلی را به‌افتخار وی چاپ کرده است. اماکن متعددی به‌افتخار امیلی بنا شده‌اند، ازجمله: دانشگاه طراحی و هنرهای مدرن امیلی کار در ونکوور، کتابخانهٔ عمومی امیلی کار در ویکتوریا، آتشفشانی در سیارهٔ زهره توسط اتحادیهٔ فضانوردان بین‌المللی و چندین مدرسه در سطوح مختلف. رمان‌نویس سوزان وریلند، شخصیت اصلی رمان «عاشق جنگل» (۲۰۰۴) خود را امیلی کار قرار داده است.
منبع: ویکی‌پدیا
