مسعود سخایی‌پور، LJI Reporter – ونکوور در شمارهٔ پنجاه و یکم رسانهٔ همیاری گفت‌وگویی داشتیم با کتی کیانی، هنرمند فعال در زمینهٔ گرافیک و موشن گرافیک (motion graphic)، که با ساخت پویانمایی (Animation) «خانهٔ دوم» در مسابقهٔ استوری‌هایو (Storyhive) شرکت کرد و در این مسابقه برنده شد. پویانماییِ «خانهٔ دوم» دربارهٔ چالش‌های یک زن مهاجر در سرزمین جدید بود. کتی کیانی، در گفت‌وگویی که با او داشتیم دربارهٔ دلیل انتخاب این موضوع برای پویانمایی «خانهٔ…

داستان‌هایی بر مبنای واقعیت از انسان‌هایی که تنها به رفتن فکر می‌کنند آرام روانشاد – ایران متروی تهران است. ایستگاه دروازه دولت و ساعت هفت صبح! از ازدحام روی سکو وحشت‌زده شدم. ایستگاه دروازه دولت همیشه شلوغ است، اما آن روز شلوغی بیش‌ازحد و غیرطبیعی بود. پسری تقریباً هفت‌ساله کنار من ایستاده بود، با وحشت به جمعیت نگاه می‌کرد و محکم دست‌های کوچکش را توی دست‌های مادرش می‌فشرد. مادرش رو به من کرد و گفت اولین…

قسمت قبلی این مطلب را در اینجا بخوانید دکتر محمدرضا رخشانفر – ونکوور در این بخش از گفتار خود آخرین نکات مربوط به علم عروض را یادآور می‌شویم و تکرار ما تکراری مفید است: چهار قاعده یا گشتار در شعر و نه همیشه در نثر، پیوسته در کارند؛ آن‌ها گشتارهای حذف، افزایش، جابه‌جایی، و تغییر هستند. علاوه بر آن‌ها ضرورت‌های شعری نیز رخ می‌دهند؛ مثلاً اینکه کلمه‌ای را با تشدیدِ همخوان (صامت) پایانی و یا برعکس برداشتن تشدید…

مژده مواجی – آلمان روز اول کوچینگ شغلی بود. روزی برای آشنایی ابتدایی و آغاز ریختن شالودهٔ اعتماد. تونیک و روسری‌اش سرخابی بود و دری صحبت می‌کرد. مانند همیشه فرم‌های زیادی باید خوانده، توضیح‌ داده، پُر کرده و امضا می‌شد. از او پرسیدم: – زبان آلمانی را کجا و تا چه مقطعی یاد گرفته‌اید؟  جواب داد: – یادگیری‌ام خیلی با قطع و وصل بوده. اوایل که تازه به آلمان پناه آورده بودیم، توی روستایی زندگی می‌کردیم….

آرام روانشاد – ایران سال ساخت: ۲۰۲۱ تولیدکننده: تیلور شِریدان بازیگران: ایزابل می، تیم مک‌گرا، فِیث هیل، سم الیوت، اریک نِلسن، مارتین سِنسمیِر، بیلی باب ثورنتون، مارک ریسمَن، لامونیکا گَرِت داستان سریال داستان «۱۸۸۳» حدود ۱۸ سال بعد از پایان جنگ‌های داخلی آمریکا (۱۸۶۵-۱۸۶۱) می‌گذرد. جیمز داتن (تیم مک‌گرا)، اهل تنسی که طی جنگ سروان ارتش کنفدراسیون جنوب بوده و سه سال را در اسارت گذرانده، قصد دارد با همسرش مارگارت، دختر هجده‌ساله‌اش السا و پسر…

خالد بایزیدی (دلیر) – ونکوور   ۱ گلوله را باکی نیست ما خود روزی چند بار شقیقه‌هایمان را هدف قرار می‌دهیم بی‌هیچ تفنگی   ۲ بال‌ها را می‌بندند که آسمان را از خاطر ببریم پرواز در خون ما جاری‌ست بر آبی اندیشه‌ها   ۳ در آخرین ایستگاه کبوتری بوسه‌های انتظار را بر ریل نوک می‌زد کاش بال‌هایش مقصد را بال می‌زد نه چشمانش تکنولوژی را دشنام…     ۴ بوسه‌ها از پنجرهٔ قطارِ معلق قلب‌های ایستاده…

قسمت قبلی این مطلب را در اینجا بخوانید دکتر محمدرضا رخشانفر – ونکوور عَروض شناخت اصول وابسته به وزن شعر است، و به قافیه‌سازى کارى ندارد. علم عروض یک کتاب است که به تفصیل و توضیح قواعد آن می‌پردازد، ولى ما می‌کوشیم تا می‌شود گفته را ساده، خلاصه، و درخور درک دوست‌داران ادب فارسى قرار دهیم. فارسى کنونى ما سه واکهٔ کوتاه، سه واکهٔ بلند یعنى کشیده و یک واکهٔ مرکّب دارد. واکه‌های کوتاه عبارت‌اند از -َ -ِ…

مژده مواجی – آلمان در دفتر کارم روبروی مانیتور نشسته بودم و داشتم متنی را که قبلاً به فارسی ترجمه شده بود، تصحیح می‌کردم. این متن را از طرف شبکه‌ای که با والدین مهاجر و پناه‌جو سروکار دارد، فرستاده بودند. متن محتوی اطلاعاتی در مورد ثبت‌نام فرزندان در مهدکودک بود. هرازچندگاهی با هم به اَشکال مختلف ارتباط کاری‌ داریم.  تلفن زنگ زد. مراجع افغانم بود. در مطب دکتر بود و یک‌سری کلمات را متوجه نمی‌شد. روز…

آرام روانشاد – ایران محصول: ۲۰۰۹ کارگردان: کلینت ایستوود بازیگران: مورگان فریمن، مَت دیمون، تونی کگروج، آجوآ آندو جوایز: جایزهٔ NAACP برای بهترین بازیگر مرد (مورگان فریمن)، جایزهٔ National Board of Review برای بهترین بازیگر مرد (مورگان فریمن) و بهترین کارگردانی (کلینت ایستوود) داستان فیلم  پس از کنارگذاشتن آپارتاید از نظام سیاسی آفریقای جنوبی و پایان نخستین انتخابات آزاد، نلسون ماندلا، رئیس‌جمهور جدید این کشور تصمیم می‌گیرد تا در نخستین رویداد مهم ورزشی پس از آپارتاید…

داستان‌هایی بر مبنای واقعیت از انسان‌هایی که تنها به رفتن فکر می‌کنند آرام روانشاد – ایران گرد و غباری عجیب تهران را گرفته است. انگار که ابرهای سرخ و خاکستری از آسمان به زمین آمده باشند. چشم، چشم را نمی‌بیند. نفس‌کشیدن سخت شده است و من حس می‌کنم گلویم می‌سوزد. با خودم می‌گویم نکند این خاک از سمت آبادان آمده باشد تا یادمان نرود آنجا آدم‌ها دارند چه می‌کشند. حس می‌کنم گردوخاک با بقایای ساختمان متروپل…