شش هفته‌ای می‌شود که پست مهمی جای پستِ مقررات را که همیشه بر سردر گروه «همیاری» میخکوب شده، گرفته است. پستی در ارتباط با جمع‌آوری کمک مالی برای جوان هموطنمان آقای فرهاد عباسی، ساکن ونکوور، که متأسفانه به بیماری سرطان دچار شده‌اند. در نشریهٔ شمارهٔ ۱۰ و در بخش «لابه‌لای پست‌های همیاری» مفصلاً در این‌باره و همیاری هموطنان گفتیم و نوشتیم. اما این تنها یک وجه قضیه است؛ ما با واقعهٔ غم‌انگیزی مواجهیم و طبیعتاً هر کمکی که از دستمان برآید دریغ نمی‌کنیم. به‌طور مثال در این مورد خاص، دوستان علاوه بر کمک‌های مالی، که هم‌اکنون بعد از ۶ هفته به حدود ۱۰۵هزار دلار رسیده است، لابه‌لای صدها کامنتی که گذاشته شده، پیشنهاد کمک‌های دیگری از قبیل نگهداری دختر خردسال آقای عباسی را هم کرده‌اند.
طبیعتاً تمام آنچه در باب کمک و همیاری اشاره شد، بسیار زیباست و ارزشمند. هرچند، آنچه اغلب فراموش می‌کنیم یا تمایلی به عمیق‌تر شدن دربارهٔ آن نداریم، این است که فکر کنیم امکان دارد فردا هر یک از ما یا عزیزانمان در جای آقای عباسی باشیم. غالباً فکر می‌کنیم تصادف، بیماری و مواردی از این دست، فقط برای دیگران است و ما همیشه نظاره‌گریم. شاید این طبیعت آدمی‌ست که مایل است از فکرکردن به موضوعات ناخوشایند دوری جوید و حلِ مشکلات را واگذار کند به زمانی که پیش آید. حال آنکه اگر کمی واقع‌گرا باشیم و در صددِ گول‌زدنِ خود نباشیم، و اگر تنها در حدی عمومی دربارهٔ سرطان بیاموزیم؛ اینکه علم پزشکی چه می‌گوید، آمارها چه می‌گویند، اینکه سوایِ دلایل ژنتیکی – که تحت کنترل ما نیست – چطور می‌توانیم زمینه را برای رشد سلول‌های سرطانی مهیا نکنیم، اینکه ۹۰٪ سرطان ریه به دلیل مصرف دخانیات رخ می‌دهد، اینکه گوشت قرمز و سایر گوشت‌های فرآوری‌شده، می‌تواند به اندازهٔ استعمال سیگار، خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد، اینکه چگونه می‌شود تنها با اختیارکردن سبک زندگی سالم، بسیاری از این عوامل را حذف کرد، و خارج از حیطهٔ فردی، اینکه چگونه می‌توان به‌سهم خود کمک کرد تا چرخ تحقیقات برای یافتنِ درمانی قطعی برای بیماری‌های لاعلاجی همچون سرطان بچرخد و اینکه چه‌طور می‌توان به سازمان‌های غیرانتفاعی که هر یک به‌نحوی تلاش می‌کنند باری از دوش این بیماران بردارند، کمک کرد.
مطلب «هـ مثل همیاری» نشریهٔ شمارهٔ ۱۰ موجب آشنایی ما با خانم لیلی وکیلی شد؛ خانم جوانی ساکن ونکوور که به‌تازگی بنیاد خیریه‌ای برای کمک به بیماران سرطانی و خانواده‌هایشان تأسیس نموده است. در این شماره گفت‌وگوی کوتاهی با ایشان انجام داده‌ایم که شما را به خواندن آن دعوت می‌کنم.
به امید روزی که واژهٔ سرطان هیچ دلی را نلرزاند.
