مجید سجادی تهرانی – ونکوور ۱- نی‌نوا ساعت حدود چهارونیم بعدازظهر بود. در راه برگشت از سر کار و برداشتن دخترک از مهدکودک، به برنامهٔ On The Coast رادیو CBC گوش می‌دادم. دو روز بود آمریکای ترامپ از برجام خارج شده بود و کفتارهایی در گوشه‌ و کنار جهان بوی جنگی دیگر در خاورمیانه به مشام‌شان خورده و جشن گرفته بودند، اما در رادیوی ونکوور خبری از این‌ها نبود. در عوض در کلونا باز اخطار سیل داده…

مجید سجادی تهرانی – ونکوور پنجشنبه ۲۶ آوریل آخرین روز نمایشگاه سه روزهٔ CPMA (Canadian Produce Marketing Association)‎ در ساختمان غربی کانوِنشن سنتر (Vancouver Convention Centre West Building) در داون‌تاونِ ونکوور بود. نمایشگاه سالانه‌ای که با هدف معرفی شرکت‌های فعال در زمینهٔ بازاریابی میوه‌ها و سبزیجات تازهٔ محصول کانادا، هر سال در شهری متفاوت برگزار می‌شود و طبق سنت سالانه، تمام محصولات درجه یکی که برای نمایش آورده شده‌، بعد از اتمام نمایشگاه به بانک غذای شهر برگزاری،…

مجید سجادی تهرانی – ونکوور بیست ساله که بودم، در همان دورانی که از تماشای نسخهٔ سانسورشدهٔ کلئو از ۵ تا ۷ آنیس واردا به شوق آمده بودم، بیشتر به این فکر می‌کردم که آدم‌های خلاق چطور کارشان را شروع کرده‌اند. حالا در میانسالی توجهم بیشتر به این جلب می‌شود که چطور به‌خوبی آن را به پایان می‌رسانند! و در این میان، آن‌ها که تا آخرین سال‌ها و آخرین لحظه‌ها خلاق و جوان باقی می‌مانند، احترام بیشتری…

مجید سجادی تهرانی – ونکوور این یک یادداشت سیاسی نیست. شاید به سبک رنه مگریت در نقاشی «خیانت تصاویر» که پیپی کشید و زیر آن نوشت این یک پیپ نیست (و واقعاً هم نبود؛ تصویری از یک پیپ بود)، یا جعفر پناهی که فیلمی ساخت و عنوانش را «این یک فیلم نیست» گذاشت، باید بگویم این، اصلاً یک یادداشت نیست! و خیلی هم دربارهٔ ونکوور نیست و راستش من اصلاً در ترن هوایی نیستم. اینجا پشت فرمان…

مجید سجادی تهرانی – ونکوور ۱ یک روز اوایل ماه دسامبر بود که سروکلهٔ درخت کریسمس مصنوعی گوشهٔ سالن، درست روبه‌روی اتاق آقای رئیس پیدا شد و فردای آن روز رئیس مثل همیشه بشکن‌زنان، از اتاقش با رادیو ضبط کوچکی بیرون آمد. آن را روی قفسهٔ فرم‌های اداری گذاشت. سه‌شاخه را به پریز زد و روشن کرد. موج رادیویی مخصوص ایام کریسمس و سال نو را پیدا کرد و صدای ماریا کری طنین‌انداز شد که…

مجید سجادی تهرانی – ونکوور روزهایی است که ونکوور از کرانهٔ تنگهٔ جورجیا و اقیانوس آرام تا فرِیزر ولی در مه غلیظی فرو‌رفته است؛ به‌خصوص سحرگاهان. چونان که از این سوی خیابان، جایی که منتظر اتوبوس شمارهٔ ۲۲ ایستاده‌ام، صلیب بزرگ نشان ونکوور شرقی، به‌ زور پیداست. این نشان، از همان اولین روزها که از داخل ترن هوایی در مسیر داون‌تاون می‌دیدمش، توجهم را جلب کرد. خیلی عجیب می‌نمود که نمادی چنین مذهبی را برای…

مجید سجادی تهرانی – ونکوور یک روز آفتابی و درخشان اواخر ماه جولای بود. حس خیلی عجیبی دارد وقتی حالا، در اواخر ماه نوامبر که تازه یک‌ماه است فصل باران‌های مداوم و روزهای کوتاه ونکوور شروع شده است و در بهترین حالت چهار یا پنج ماه دیگر ادامه خواهد داشت، دربارهٔ روزی آفتابی و درخشان بنویسی. برای من مثل این است که دربارهٔ گذشته‌ای خیلی دور یا آینده‌ای بعید صحبت می‌کنیم! در هر حال، روزی…

مجید سجادی تهرانی – ونکوور زندگی این روزها روی دور تند افتاده است. جوری که دائم احساس می‌کنم از برنامه‌هایم عقبم. اما با لجاجت تلاش می‌کنم در آن غرق نشوم و بخش‌هایی از روز را برای خودم ذخیره کنم. برای من زمانی که هر روز در ترن هوایی و اتوبوس صرف می‌کنم، یکی از بهترین زمان‌هاست؛ روزی حداقل یک‌ساعت. شما از این فرصت چطور استفاده می‌کنید؟ من گاهی صبح‌ها به ایران زنگ می‌زنم و با…