یک ساعتی‌ست به صفحهٔ سفید و بی‌خطِ وُرد زُل زده‌ام. گویی کلمات رغبتی به مشارکت در بیان آنچه در ذهنم وول می‌خورد، ‌ندارند. آنچه نه تنها در ذهن من، که در اذهان بسیاری این‌روزها به دغدغه‌ای بزرگ بدل شده است. این‌روزها که نه، به‌واقع آنچه دیرزمانی‌ست دغدغه است برای هر آن‌که نگرانِ حالِ انسان است، و نمی‌داند چه میراثی از انسانیت را در دستانِ فرزاندانش خواهد گذاشت پیش از ترکِ این خانهٔ آشوب‌زده، این خانهٔ…

خواندن خبر مرگ کیارستمی بیشتر به شوخی شباهت داشت. تنها چند روز قبل از آن بود که تصویر او، ولو نحیف، با نگاهی رو به دوربین و زانوانی که بالا آورده بود و با پتویی پوشیده شده بود، خبر از رفتنش به فرانسه می‌داد برای معالجه. چه شد؟ مگر ممکن‌ست چنین چیزی؟ چرا نتوانسته بودند برایش کاری بکنند؟… نوشتن از عباس کیارستمی کارِ من نیست؛ سینمایش را همیشه دوست داشته‌ام و کارهایش را دنبال کرده‌ام،…

سیما غفارزاده عصر شنبه ۱۸ ماه ژوئن رسیتال پیانوی هنرجویان استودیوی آرت‌اسپات، در کلیسای سنت‌لورنس واقع در شهر کوکئیتلم برگزار شد. استودیوی آرت‌اسپات چندسالی‌ست که توسط آقای رهام بهمنش در شهر پورت‌مودی تأسیس شده و در این مدت توانسته است حضوری موفق در جامعهٔ ایرانی مترو ونکوور داشته باشد. برای شرکت در این برنامه از خانه خارج می‌شوم. رسیدن‌ام به محل برنامه خود حکایتی‌ست که البته نقلش در این یادداشت جایی ندارد؛ فقط همین‌قدر بگویم…

انتشار این شماره از نشریه‌مان مقارن شده است با ۱۴۹ سالگی کانادا؛ اول ماه ژوئیه، روز کانادا. روز به‌رسمیت شناخته‌شدنِ این سرزمین پهناور به‌عنوان یک کشور. کشور جوانی که خواهی‌نخواهی وطن دوم‌مان – یا برای برخی وطن سوم و چهارم و… – است. وطن است، چرا که با تمام حسِ غربتی که گاه یا برای بعضی بیشتر اوقات، گریبانِ آدمی را می‌گیرد، زمانی که به ایران سفر می‌کنیم، به آن سرزمین مادری، به خاکی که…

حدود دو ماه قبل فرصتی پیش آمد تا با مهدی کاشانی نویسندهٔ جوان ساکن تورنتو که تا دوسال پیش ساکن شهرمان ونکوور بود، به بهانهٔ رونمایی کتاب جدیدش «شکراب و داستان‌های دیگر» گفت‌وگویی داشته باشیم که شما را به خواندن آن دعوت می‌کنم. همچنین توجه شما را به لینک‌های خرید نسخه‌های چاپی و الکترونیکی این کتاب از آمازون – در انتهای این گفت‌وگو– جلب می‌کنم. سیما غفارزاده آقای کاشانی، پیش از همه ممنونم که باوجود…

سیما غفارزاده گالری بیسترو (Gallery Bistro) کافه‌ای خاص و کم‌نظیر است که در محلهٔ قدیمی و هنری‌تر شهر پورت‌مودی که خود اساساً شهر هنرهاست*، قرار گرفته است. این کافه که توسط زوجی سالخورده  – از ساکنین بسیار قدیمی این شهر – اداره می‌شود، تنها یک کافهٔ معمولی مثل بسیاری از کافه‌ها که در شهر یافت می‌شود، نیست. خانم هلن دنیلز (Helen Daniels) که به‌همراه همسرش آقای رینر دنیلز (Rainer Daniels) این کافه را بازسازی کرده‌اند،…

آن دسته از خوانندگان عزیزی که از شمارهٔ اول نشریه، به‌طور مرتب مطالب آن را دنبال کرده‌اند، حتماً متوجه شده‌اند که یکی از بخش‌های دائمی ما که به‌طور جدی موضوع مصرف را هدف قرار داده، بخش «مصرف مسئولانه» است. در این روزگار دیگر بر کسی پوشیده نیست که «مصرف» بی‌رویه به چه معضل بزرگی تبدیل شده است. معضلی که هنرمندی به‌نام تد دِیو (Ted Dave) ساکن ونکوور را بر آن داشت تا در سال ۱۹۹۲…

سیما غفارزاده اوایل ماه مه، بنیاد شهر پورت مودی (Port Moody Foundation) کمپینی دوهفته‌ای به‌راه انداخت به‌نامِ «سلام کن، پومو» که هدف از آن این بود که گرمایی در ارتباط بین مردم شهر دمیده بشود؛ البته نه از طریق رسانه‌های اجتماعی مجازی بلکه چهره‌به‌چهره از طریق سلام و احوالپرسی‌ای با اعضای خانواده، دوستان و حتی شخصی کاملاً غریبه در خیابان. این کمپین که در روز ۹ مه آغاز به کار کرد، به‌نحوی طراحی شده بود…

از زمانی که دست چپ و راستم را شناختم، همیشه حس خاصی نسبت به کاغذ داشته‌ام. چه کاغذ سپیدی که قرارست خودم سیاهش کنم و چه کاغذی که از زیر دستگاه چاپ درآمده و به‌شکل کتاب، مجله یا روزنامه می‌توانم دست بگیرم و بخوانمش و حتی ببویمش. هنوز که هنوزست نتوانسته‌ام با خواندن کتاب الکترونیکی کنار بیایم حتی با وجود دستگاه‌هایی که مخصوص خواندنِ کتاب‌اند، صفحه‌ای مات دارند و با تغییر اندازهٔ فونت در چشم‌برهم‌زدنی…