رضا کاظمی، شاعر، نویسنده و هنرمند، متولد ۱۳۴۹ در تهران، تحصیل‌کردهٔ دو رشتهٔ «مهندسی عمران» و «طراحیِ دکوراسیونِ داخلی»، فعالیت‌های ادبی خود را در دو زمینهٔ شعر و داستان از سال ۷۴ آغاز کرده است. او اولین کتاب خود را در سال ۷۹ در ژانرِ ادبیات عاشقانهٔ جنگ منتشر کرد. کاظمی بعد از چندین سال تجربهٔ سُرایشِ شعر کوتاه و بلندِ عاشقانه در فضای ادبیاتِ جنگ و انتشار مجموعه‌هایی در همان فضا، اکنون سال‌هاست که دیگر به صورت اختصاصی در حیطهٔ شعر کوتاهِ آزاد – خاصّه شعرِ کوتاهِ کوتاهِ عاشقانه – فعالیتِ حرفه‌ای می‌کند. و در زمینهٔ ادبیات داستانی، به نوشتنِ داستان کوتاه علاقه‌مند بوده و نیز به آن می‌پردازد. از سالِ ۲۰۰۹، دبیر بخشِ داستانِ سایتِ دوزبانهٔ فارسی – آلمانیِ «اثر» و نیز خبرنگار بین‌المللیِ این مجله بوده است. دو مجموعه شعر از میان کتاب‌هایش به‌عنوان «کتاب سال» در ادبیات جنگ برگزیده شده است. تعدادی از داستان‌هایش در مسابقات و جشنواره‌های داستانیِ مطرح، رتبه‌های قابل توجهی آورده‌اند. تعداد زیادی از شعرهای رضا کاظمی تا به‌حال به زبان‌های انگلیسی، آلمانی، روسی، فرانسوی، ارمنی، کُردیِ عراق، عربی و آذری ترجمه شده است. از او مصاحبه‌های بسیاری در مطبوعاتِ کاغذی و اینترنتی منتشر شده است… و بر اساس زندگی و شعرهای او فیلم مستندی نیز تحت عنوان «هنوز بوی عاشقی می‌دهم» به کارگردانی ابراهیم سعیدی‌نژاد ساخته شده است. همچنین در فضای هنر، کاظمی فعالیت‌هایی در زمینه‌های نقاشی، نقاشی‌خط، خوشنویسی و کاریکاتور داشته و دارد.

از جمله کتاب‌های منتشرشدهٔ رضا کاظمی در زمینهٔ شعر می‌توان به «بانوی قصه‌های مادر»، «ماه در حوضِ بی‌ماهی»، « پستچی جای نامه تنهایی آورد»، «می‌رویم گل انار بچینیم، نمی‌آیی؟!»، «پابرهنه تا ماه»، «نگران نباش! این شعرها همه سانسور می‌شوند»، «سردم است؛ کمی آواز عاشقانه بخوان!»، «چتر نمی‌خواهد این هوا، تو را می‌خواهد»، «شعرهای ممنوعه» و «عاشقانه‌های جنگ» اشاره نمود. در زمینهٔ داستان، «زنی تویِ سرم حرف می‌زند»، «یک سفر، دو لیوان چای آشغال؛ و مسافری که شبیه تو بود» و «تَهِ چشم‌هاش انگار مرگ دست تکان می‌داد» از کتاب‌های منتشرشدهٔ وی است. شایان ذکر است مجموعه شعر «Kiss me! Let The Universe Sing a New Song» با ترجمهٔ کتایون شیبانی و طرح‌های توکا نیستانی از طریقِ انتشارات authorHOUSE در سال ۲۰۱۳ در کانادا منتشر شده است.