شیوا شرکت – ونکوور
کیس شمارهٔ ۱
خانوادهٔ کیس شمارهٔ ۱ که ۱۵ سال سن دارد، در پی مراجعه شکایت خود را این‌گونه بیان کرد: عدم‌علاقه به درس و اِهمال‌کاری، عدم‌تمرکز، عدم‌علاقه به بازی یا تعامل با همسالان، وقتی شروع به انجام کاری می‌کند که از او خواسته شده، دچار اضطراب است و استرس دارد، از تنهاماندن در اتاق تاریک واهمه دارد، گاهی اوقات اعمال وسواس‌گونه دارد مثلاً به‌مدت طولانی حمام می‌کند یا وسایل شخصی‌اش را بارها مرتب می‌کند، مشکلات خواب دارد، فرزندم بسیار بدغذا شده و گاهی غذایش را بالا می‌آورد، علاقه و رغبتی به انجام فعالیت‌ها یا سرگرمی‌های دیگر ندارد، وقتی ما با کاری که همان لحظه می‌خواهد انجام دهد مخالفت کنیم، بسیار عصبی و پرخاشگر می‌شود.
سازمان بهداشت جهانی اختلال بازی را در یازدهمین تجدیدنظر در طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها (ICD) گنجانده است. انجمن روان‌پزشکی آمریکا (APA)، ضمن بیان اینکه شواهد کافی برای گنجاندن اختلال اعتیاد به بازی‌های کامپیوتری در نوجوانان می‌تواند مانند هر اعتیاد دیگری خطرناک باشد، همچنان که سایر معتادان برای فرار از مشکلات به انواع مواد مخدر روی می‌آورند. گیمرها (بازی‌کنندگان حرفه‌ای) نیز برای رفع ناسازگاری‌های اجتماعی و ارتباطی به فضای مجازی و انواع بازی‌ها روی می‌آورند و در فضای مجازی غوطه‌ور می‌شوند. پسران بیشتر از دختران درگیر این بازی‌ها می‌شوند. بازی‌های کامپیوتری توسط متخصصان کامپیوتر و روان‌شناسان اینترنت بسیار ماهرانه و هنرمندانه طراحی می‌شوند، به‌طوری که از سیستم پاداش صعودی (از مرحله‌ای به مرحلهٔ دیگر) با ایجاد حداکثر هیجان، برای جذب مخاطب بهره می‌گیرند.
علت‌شناسی
۱- اولین علت اعتیاد به بازی، در جوانان و نوجوانان توانایی کنترل بر محیط و احساس خوب ناشی از آن است. زمانی‌که در دنیای واقعی به این کنترل دست پیدا نمی‌کنند، دچار استرس و اضطراب می‌شوند.
۲- انجام کارهایی که در دنیای واقعی امکان انجام آن‌ها وجود ندارد.
۴- فرایند تشویقی کاذبی که به ثبات رفتار منجر می‌شود. به‌طوری که فرد به‌دلیل تجربهٔ سطح بالایی از هیجان و رسیدن به موفقیت، اصطلاحاً شرطی می‌شود. چنین هیجاناتی به آزادشدن مواد محرکی چون آندروفین می‌انجامد که احتمالاً خاصیت اصلی آن تمایل به تکرارپذیری این حس در افراد است و به‌همین علت ما این معضل را تنها در نوجوانان و جوانان شاهد نیستیم و بزرگسالان زیادی گرفتار این مسئله‌اند.
آسیب‌ها
۱- بیشترین آسیب فیزیولوژیکی گزارش‌شده از افراد معتاد به بازی، کم‌شدن بینایی، آسیب‌های گردنی و نخاعی، سردرد‌های مزمن، چاقی و موارد دیگر است.
۲- گیمرها بیشتر وقت و ارتباط خود را در دنیای مجازی می‌گذرانند. آن‌ها از روابط اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی-کلامی ضعیفی برخوردارند و نسبت به سایرین، کمتر در فعالیت‌های ورزشی و اجتماعی شرکت می‌کنند. در حقیقت فرایند رشد اجتماعی این افراد دچار خلل یا تأخیر می‌شود.
۳- تحقیقات نشان داده میزان پرخاشگری در این افراد به‌طرز کاملاً مشهودی بالا می‌رود، زیرا محتوای این دسته از بازی‌ها، معمولاً دارای زمینه‌های پرخاشگری و ستیزه‌جویی است و فرد با تکرار بیش از اندازهٔ آن‌ها به‌مرور این روند را به‌عنوان یک الگوی رفتاری فرا می‌گیرد و در موقعیت‌های بیرونی به‌صورت ناخودآگاه این مکانیسم را فعال می‌کند تا به خواسته‌اش دست پیدا کند.
۴- بازی‌های کامپیوتری دریچهٔ خلاقیت آزادانه را می‌بندد و مهارت حل مسئله را در افرادِ مبتلا به این اعتیاد می‌کاهد. این بازی‌ها در اکثر مواقع، راه‌حلی از پیش تعریف‌شده دارند که طبق آن فرد بازی‌کننده باید با حرکت انگشتان دست و بدون دخالت تفکرات خلاقانه، از یک مرحله عبور کند و به مرحلهٔ بعدی راه یابد. به‌همین علت احتمال اینکه این افراد از خلاقیت کمتری در حل مسائلشان بهره ببرند، وجود دارد.
۵- افت تحصیلی از دیگر پیامدهاست، که به‌دلیل درگیرشدن فرد و صرف زمان زیاد برای بازی‌کردن، سایر وظایف را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.
۶- داشتن بازی به‌عنوان تنها تمرکز او در زندگی: کودک آن‌قدر وسواس بازی دارد که فقط بازی به او انگیزه می‌دهد، تمام وقت دربارهٔ آن صحبت می‌کند و بیشتر تفکر خود را روی بازی می‌گذارد.
۷- در برابر مشکلات زندگی، به‌جای مقابله با آن‌ها فرار می‌کند: بعضی از بچه‌ها زندگی را یک دنیای خیالی مثل بازی در نظر می‌گیرند و همواره فرار می‌کنند. بچه‌ها از رویارویی با مشکلات خود و پیداکردن راه‌حل‌ها جلوگیری می‌کنند که این یک مهارت مهم زندگی برای رشد در زمان جوانی است.
۸- تحریک‌پذیری، افسردگی و دلخوری در هنگام عدم‌توانایی بازی: محروم‌بودن از بازی برای برخی از کودکان باعث می‌شود که آن‌ها دچار مشکلات افسردگی و اضطراب شوند.
چرا بچه‌ها به بازی‌های ویدیویی معتاد می‌شوند؟
سازندگان بازی تلاش می‌کنند تا بازیکنان خود را به بازی‌ها متصل کنند. آن‌ها از الگوریتم‌های پیش‌بینی‌شده و اصول اقتصاد رفتاری استفاده می‌کنند تا وضعیت گیمر در بازی را بسیار پررنگ جلوه دهند.
بازی‌ها «اعتیادآور» می‌شوند، زیرا باعث تحریک سیستم مجازات و پاداش در مغز می‌شوند و رفتار کودک را شکل می‌دهند. مطالعات انجام‌شده توسط دانشگاه ایالتی کالیفرنیا نشان داد که بازی‌های ویدیویی می‌توانند تأثیر مشابهی بر روی مغز کودکان مانند سوءمصرف مواد مخدر یا الکلیسم داشته باشند. قسمت تکانشی مغز که به سیستم آمیگدال-استریاتال معروف است، در استفادهٔ بیش از حد از کاربران کوچک‌تر و حساس‌تر بود، به‌طوری که محرک‌های بازی‌ها را سریع‌تر پردازش می‌کرد.
در واقع، بین اعتیاد به بازی‌های ویدیویی و اضطراب، افسردگی، ADHD، هراس اجتماعی، و مشکلات روانی-اجتماعی ارتباط زیادی وجود دارد. علائمی مانند تکانشگری و مشکلات رفتاری در اختلال بازی با اختلال وسواس فکری و عملی رابطهٔ قوی دارد. برخی از ویژگی‌های شخصیتی، مانند روان‌رنجوری بالا، تکانشگری بالا و پرخاشگری زیاد پیامدهای قابل‌توجهِ اختلال بازی در اینترنت هستند.
منابع:
1-WHO Study
https://www.washingtonpost.com/news/the-switch/wp/2018/06/18/video-game-addiction-is-a-real-condition-who-says-heres-what-that-means/
2- Krishna, Swapna (27 December 2017). “The WHO may add video games to its list of recognized addictions”. Engadget. Archived from the original on 28 December 2017. Retrieved 27 December 2017.
3- Pontes, Halley M.; Schivinski, Bruno; Sindermann, Cornelia; Li, Mei; Becker, Benjamin; Zhou, Min; Montag, Christian (June 2019). “Measurement and Conceptualization of Gaming Disorder According to the World Health Organization Framework: the Development of the Gaming Disorder Test”.
4-“‘Gaming Disorder’ Is Now an Official Medical Condition, According to the WHO”. Time. Archived from the original on 5 June 2019. Retrieved 6 June 2019.
5- “Conditions for Further Study”. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (5th ed.). American Psychiatric Association. Archived from the original on 3 September 2014.
