سیما غفارزاده – ونکوور
طی چند شمارهٔ اخیر، مرورِ تازه‌های دولت بی‌سی به عادتی مألوف بدل شده است. هفتهٔ گذشته، جان هورگان یکی دیگر از وعده‌های انتخاباتی‌اش، یعنی افزایشِ حداقل دستمزد را با اعلام افزایش ۵۰ سنتی آن یعنی از ۱۰٫۸۵ دلار در ساعت به ۱۱٫۳۵ دلار در ساعت، به‌عنوان قدم اول این طرح، به مرحلهٔ عمل نزدیک کرد. افزایش دستمزد اعلام‌شده از ماه سپتامبر به اجرا درخواهد آمد.
گرچه بسیاری خصوصاً مشاغل کوچک با طرح افزایش حداقل دستمزد به ۱۵ دلار در ساعت مخالف‌اند، چرا که عدمِ توان پرداخت این رقم را دلیلی بر تضعیف و از بین رفتنِ کسب‌وکارشان می‌دانند، آمار و ارقام واقعی نشان می‌دهد که حتی رقم ۱۵ دلار در بسیاری از مناطق بی‌سی از دستمزد کافی برای امرار معاش (living wage)، کمتر است. کما اینکه شهرداری ونکوور در ماه ژوئن امسال، رقم ۲۰٫۶۴ دلار را به‌عنوان حداقل دستمزد برای تمامی کارکنانش اعلام کرد. به‌واقع این رقمی‌ست که شاید مرز خط فقر را در ونکوور، یکی از گران‌ترین شهرهای جهان برای زندگی، ترسیم می‌کند.
از دیگر وعده‌های دولت جدید، توقف شکار تفریحی خرس گریزلی (خرس قهوه‌ای بومی مناطق آمریکای شمالی)، بوده است که جمعهٔ هفتهٔ گذشته توسط هورگان، نخست وزیر استان، اعلام شد. مطابق این تصمیم، از تاریخ ۳۰ نوامبر ۲۰۱۷، شکار تفریحی این گونه از خرس‌ها در سرتاسر استان ممنوع خواهد بود. هرچند، ظاهراً جزئیات این طرح مورد انتقاد اندرو ویوِر، رهبر حزب سبز بی‌سی، قرار گرفته است، چرا که او معتقد است بی‌سی ان‌دی‌پی طیِ کمپین انتخاباتی در ارتباط با این موضوع، به شکارچیان و به فعالان محیط زیست حرف‌های متفاوتی زده است. او معتقد است این طرح، به شکار خرس‌های گریزلی، آن‌گونه که فعالان محیط زیست برایش مبارزه کرده‌اند، پایان نخواهد داد. اول اینکه طبق این اعلان، شکار این خرس‌ها برای گوشتشان ادامه خواهد داشت، در حالی‌که مردم بومی اجازه نخواهند داشت مو، پوست، سر یا دیگر قسمت‌های اندام این خرس‌ها را همچون گذشته نگهداری و استفاده کنند که از نظر ویوِر این در چشمِ بومیان نوعی اتلاف است، و از طرف دیگر، جالب است که با وجود این ممنوعیت، شکارچیان خارجی همچنان اجازه خواهند داشت به شکار تفریحی این گونه از خرس‌ها بپردازند و احتمالاً پس از گرفتنِ عکسی به یادگار بالای سرِ لاشهٔ این حیوانات، آن‌ها را همان‌جا رها کرده و به خانهٔ خود بازگردند. حال باید دید دامنهٔ این اختلاف نظر میان رهبران دولت ائتلافی تا کجا پیش می‌رود.
* * * * *
در پی راهپیمایی‌های ضدمهاجر و نژادپرستانهٔ اخیر ناسیونالیست‌های سفید، نئونازی‌ها و کو کلاکس کلان‌ها در آمریکا برای تبلیغ برتری نژادی سفیدها همراه با شعارهایی در جهت ترویج تبعیض نژادی و پراکندنِ حس نفرت نسبت به هر آنچه نژاد غیرسفید است، شنبهٔ گذشته حدود ۴٬۰۰۰ نفر در مقابل ساختمان شهرداری شهر ونکوور تجمع کردند تا اعلام کنند نخواهند گذاشت چنین حرکت‌هایی به این شهر راه یابد. برخی با نوشته‌هایی همچون «با عشق زندگی کن» و «لباسشویی تنها جایی‌ست که باید رنگ‌ها را از هم جدا کرد»، رفته بودند تا بگویند ونکوور کینه و نابرابری را تحمل نخواهد کرد.
افرادی نیز به تعداد انگشتان یک دست رفته بودند تا مخالفت خود با این تجمع را نشان دهند که پلیس آن‌ها را به بیرون از آن جمع راند، زمانی که چیزی نمانده بود درگیری لفظی بین دو گروه به درگیری فیزیکی بیانجامد.
جاستین ترودو با توئیتی ضمن بیان «گوناگونی و تنوع نژادی همواره نقطهٔ قوت ما خواهد بود»، به ونکوور برای این حرکت تبریک گفت.
ما هم به‌عنوان عضوی از جامعهٔ ایرانی ونکوور، استان بریتیش کلمبیا یا اصلاً کل کانادا، هم مهاجریم و هم سفید نیستیم، پس طبعاً ما همه باید در جبههٔ آن ۴٬۰۰۰ نفری باشیم که شنبهٔ گذشته دست به راهپیمایی زده بودند. حال شاید نشد که آن روز به آن‌ها ملحق شویم، شاید که باز نتوانیم در تجمعاتی چنین شرکت کنیم، آنچه مهم است، این است که عمیقاً در ذهن و دل خود به هرگونه تبعیضی «نه» بگوییم، نه فقط به تبعیضاتی که ما و موقعیت ما را تضعیف می‌کند و مورد حمله قرار می‌دهد. به‌عنوان یک ایرانی، که به بسیاری داشته‌ها و پیشنیه‌هایمان مفتخریم، زمانی با موج ضدنژادپرستی همراه‌ایم که به نژاد زرد و سیاه و سرخ همان‌گونه نگاه کنیم که به نژاد سفید و با یک همجنس‌گرا همان‌طور رفتار کنیم که با همهٔ دگرجنس‌گراهای اطرافمان.
