علیرضا فدایی – ونکوور
سطح فنی همهٔ ورزشکاران به‌مرور زمان بالاتر می‌رود. کافی است به مسابقات ورزشی در هر رشته‌ای نگاه کنید و آن‌را با مسابقات ۲۰ سال یا حتی ۱۰ سال پیشِ آن رشته مقایسه کنید. ورزش رزمی تکواندو هم از این قاعده مستثنی نیست؛ این ورزش که از سال ۲۰۰۰ رسماً به رشته‌ای المپیکی تبدیل شده است، میلیون‌ها هنرجو در دنیا دارد که روزی آرزوی دریافت مدال المپیک دارند. ورزش‌های رزمی سال‌هاست که بین‌المللی و فراگیر شده‌اند و دیگر شرایط دههٔ ۵۰ و ۶۰ میلادی که بسیاری از هنرجویان باید برای یادگیری به کشورهای شرق می‌رفتند یا از طریق نیروهای مسلح با این نوع ورزش‌ها آشنا می‌شدند، وجود ندارد. شکی نیست که دسترسی به اطلاعات نیز در اشاعه و پیشرفت این ورزش و کلاً ورزش‌های رزمی بی‌‌تأثیر نبود است.
کشور ایران مانند دریایی است از استعداد‌های ناب در همهٔ زمینه‌ها، از جمله ورزش‌های رزمی و موفقیت نوجوانان ایران در مسابقات اخیر تأییدی دوباره بود بر این امر. قهرمانی تیم دختران ایران با وجود همهٔ محدودیت‌ها در کشور، به‌نظر من شاهکاری است که نباید دست کم گرفته شود. این نوجوانان پشتوانهٔ تیم بزرگسالان‌اند که در سال‌های بعد می‌توانند افتخارآفرینی کنند. مدال‌آوران تیم دختران، مبینا نژاد (طلا)، زهرا پوراسماعیلی (طلا)، مبینا بابالو (برنز) و پریسا جوادی (برنز) بودند. همچنین خانم صفرپور مربی تیم ملی به‌عنوان «بهترین مربی زن» دست یافتند که واقعاً برازنده‌شان است. جالب است بدانید مبینا نژاد حتی یک امتیاز هم به حریفانش واگذار نکرد که به‌راستی در آن سطح مسابقات درخور توجه است.
اما تیم پسران هم گل کاشتند و امیرمحمد بخشی (طلا)، ابراهیم صفری (نقره) و علی باصری (برنز) موفق به دریافت مدال شدند.
موفقیت تیم‌های تکواندو ایران البته اتفاق جدیدی نیست و تکواندو ایران سال‌هاست که در سطح جهانی مدال‌های بسیاری به دست آورده است. این در حالی است که کشور کره به‌عنوانِ بنیان‌گذار این ورزش، در موارد مختلف از نفوذ خود برای موفقیت این تیم استفاده کرده است.
اما تیم کانادا هم از افتخارات بی‌‌نصیب نماند. جالب است بدانید که این مسابقات با حضور ۸۴۶ ورزشکار و ۴۵۸ عضو اجرایی از ۱۰۲ کشور بزرگ‌ترین مسابقه در نوع خود در تاریخ بوده است. سکیلر پارک از تیم کانادا موفق به کسب مدال طلا و عنوان با‌‌ارزش‌ترین بازیکن شد و اریک واو به‌عنوان یکی از بهترین داوران انتخاب شد.
ورزش تکواندو به‌شکل امروزی در دههٔ ۴۰ و ۵۰ در کشور کره و با همکاری مدارس مختلف هنرهای رزمی بنا نهاده شد. البته این ورزش هم مثل بسیاری از ورزش‌های رزمی از اختلاف بین بنیان‌گذاران بی‌‌نصیب نمانده است. جالب است بدانید که دو ارگان بزرگ تکواندو در دنیا وجود دارند، World Taekwondo Federation (WTF) و International Taekwondo Federation (ITF) مسابقات تکواندو زیر نظر ITF ضربهٔ دست به صورت را آزاد گذشته است و مسابقات این سازمان بیشتر به مبارزهٔ کاراته یا کیک‌بوکسینگ شبیه است. اما تکواندوی WTF در سطح بین‌المللی بی‌‌شک شناخته‌شده‌تر و از نظر سازمان المپیک، سازمانی به‌رسمیت‌شناخته‌شده است. شاخص بزرگ این ورزش صد البته استفاده از ضربات پاست و حرکات نمایشی آن که با ضربات چرخشی و پرش همراه است، واقعاً تماشایی است.
تکواندو هم مانند کاراته و جودو دارای مراتب و درجاتی است که از کمربند سفید شروع شده و به کمربند مشکی و بعد درجات بالاتر که دان نامیده می‌شود، ختم می‌گردد. در شاخهٔ المپیکی، مبارزان از ساق‌بند، ساعدبند و محافظ بدن استفاده می‌کنند، در هر دو شاخه استفاده از لگد به پا و استفاده از ضربات زانو و آرنج ممنوع است و از فنون گلاویزی هم خبری نیست.
