علیرضا فدایی – ونکوور
المپیک ریو هم با همهٔ حرف و حدیث‌های قبل از المپیک که البته چیز جدیدی هم نیست، تمام شد. خوشبختانه هیچ‌گونه کشتار و عملیات تروریستی انجام نگرفت و مسابقات به خوبی و خوشی به پایان رسید و حالا باید دید ثمرهٔ این المپیک برای کشور برزیل چیست و آیا شهر ریو باید مثل بسیاری از شهرهای سابق برگزارکنندهٔ بازی‌های المپیک تا سال‌ها در قرض ناشی از مخارج برگزاری باشد یا خیر.
دستاورد این المپیک، البته برای کشور‌های کانادا و ایران قابل پیش‌بینی بود. زمانی بود که مدال‌های تیم ایران در المپیک به کشتی آزاد ختم می‌شد، ولی خوشبختانه چندین دوره است که وزنه‌برداری و تکواندو هم مدال‌آوری می‌کنند. در اینجا باید تبریک گفت به خانم کیمیا علیزاده که اولین زن ایرانی صاحب مدال در المپیک شد و امیدوارم که این موضوع باعث ایجاد انگیزه در بین سایر ورزشکاران زن ایرانی شود. باید پذیرفت که متأسفانه تعداد مدال‌های ایران در المپیک به همین رشته‌ها محدود است، مگر اینکه در طولانی‌‌مدت تغیرات اساسی در ورزش کشور خصوصاً ورزش‌های پایه مثل دو و میدانی، شنا و ژیمناستیک ایجاد شود.
نگاهی مختصر به مدال‌های تصاحب‌شده توسط تیم ایران و کانادا به‌خوبی بیانگر تفاوت‌های اساسی است. به‌دلایل واضح بانوان ایرانی از حضور در بسیاری از رشته‌ها همانند شنا محروم‌اند و این در حالی است که تعداد بسیاری مدال در شاخه‌های مختلف این رشته وجود دارند. صد البته این رشته‌ها در بین آقایان هم با فاصله زیادی از سطح بین‌المللی در دنیا قرار دارند. و حداقل تا جایی که اطلاع دارم رشته‌هایی مثل ترمپلین حضور بسیار کمرنگی در ایران دارند. مدال‌آوری کانادا در ۱۱ رشتهٔ مختلف، خود نشان از داشتن نیرو در ورزش‌های مختلف است و کسب ۲۲ مدال برای کشوری با جمعیت نسبتاً کم قابل تحسین است.
سؤال اینجاست که آیا باید تمرکز را بر روی رشته‌هایی که دارای تاریخ، سابقه و پشتوانهٔ بالا مثل کشتی است، نگاه داشت و سعی بر کسب مدال‌های بیشتر از آن‌ها کرد، یا باید کمی هم نگاه را به رشته‌های دیگر معطوف نمود؟ به‌نظر من توجه و سرمایه‌گذاری در رشته‌های مختلف بسیار پرثمر خواهد بود و نمونهٔ آن رشته‌های رزمی، والیبال و بسکتبال است که در سطح آسیا و جهانی مطرح شده‌اند. در کشور ما آن‌قدر نیروهای جوان و بااستعداد وجود دارند که بتوانند افتخارآفرینی کنند.
و اما تیم کانادا که ظاهراً نتایج راضی‌‌کننده‌ای گرفته است و تیم فوتبال زنانش با کسب دومین مدال برنز پیاپی باز هم خود را به‌عنوان یکی از بهترین‌های دنیا مطرح کرد. برای دورهٔ بعدی، کشور میزبان ژاپن از قدرت خود استفاده کرده و ورزش پرطرفدار کاراته را بالاخره در المپیک راه داده است. ایران سال‌هاست که در بالاترین سطح بین‌المللی در کاراته می‌درخشد و امیدوارم که این رشته برای کشورمان مدال‌آور باشد. از وقایع عجیب این دوره بی‌‌شک باید به آب سبز استخر و داستان‌سازی ابلهانه «رایان لاکتی» شناگر آمریکایی اشاره کرد، که نهایتاً مشخص شد داستانِ سرقت مسلحانه توسط پلیس قلابی برزیل را از خودش درآورده بود. همین‌طور که همیشه گفته‌ام، قهرمان‌شدن در ورزش به هیچ‌عنوان الزاماً به معنیِ والابودن از نظر اخلاق و انسانیت نیست.
با سپاس و خسته نباشید به مدال‌آوران تیم ایران که بهترین‌های رشتهٔ خود در دنیا هستند: حسن یزدانی، کمیل قاسمی، قاسم رضایی، سعید عبدولی و حسن رحیمی در کشتی، کیانوش رستمی و سهراب مرادی در وزنه‌برداری و کیمیا علیزاده در تکواندو.
و با درود به ورزشکاران ایرانی و کانادایی، آرزوی بهترین‌ها را در آینده برای هر دو کشور آرزومندیم.
