یک ساعتی‌ست به صفحهٔ سفید و بی‌خطِ وُرد زُل زده‌ام. گویی کلمات رغبتی به مشارکت در بیان آنچه در ذهنم وول می‌خورد، ندارند. آنچه نه تنها در ذهن من، که در اذهان بسیاری این‌روزها به دغدغه‌ای بزرگ بدل شده است. این‌روزها که نه، به‌واقع آنچه دیرزمانی‌ست دغدغه است برای هر آن‌که نگرانِ حالِ انسان است، و نمی‌داند چه میراثی از انسانیت را در دستانِ فرزاندانش خواهد گذاشت پیش از ترکِ این خانهٔ آشوب‌زده، این خانهٔ سیاه… دغدغه‌ای که ماه‌هاست، سال‌هاست، که شاید قرنی‌ست همراه انسان است، اما این‌روزها شتابی هولناک به‌خود گرفته است.
نوشتن از مصائب چندان ساده نیست. نوشتن از جنگ، از آنچه پناهندگان سوری از سر می‌گذرانند و من و ما تنها در حد خواندن عناوین خبری لمسش می‌کنیم یا نمی‌کنیم، از آنچه مردم عراق هر روز در تمرینِ مرگ تجربه می‌کنند، نوشتن از حملهٔ انتحاری، از کودتا، از به زیرگرفتنِ مردم با کامیون به همان سادگی که در بازی‌های الکترونیکی اتفاق می‌افتد، نوشتن از سلاخی‌های عصر مدرن، از سلاح به دست‌گرفتن و به رگباربستن چون آب‌خوردنی، به‌همان سادگی که می‌شود با دستگاه کنترل از راه دور آدم‌های انیمیشنی را درو کرد و به زمین خواباند. به‌راستی به کجا می‌رویم؟ چه می‌توان کرد؟ آیا ما توانِ حذف داعش را از این جهان داریم، یا توانِ مقابله با انتخاب‌شدن دانلد ترامپ؟ گیریم داعش به پایان رسید، چقدر خوشبینیم که داعشی دیگر، داعشی رعب‌انگیزتر و پلیدتر تولد نیابد؟ گیریم ترامپ ریاستِ دنیا را برعهده نگیرد، چقدر بهتر خواهد بود که هیلاری کلینتون بر مصدر قدرت نشیند؟ شوربختانه، نور امید این روزها چون شمعی بی‌فروغ رو به خاموشی‌ست. چون شمعی که نیازمند دستانی‌ست تا محافظتش کند، تا جانی بگیرد. از کوچکترین‌ها و کمترین‌ها می‌شود آغاز کرد. این تنها یکی از هزاران تلاشی‌ست که می‌توان کرد؛ کودکان را دریابیم. کودکانی که ما بودیم چند دهه قبل، به سختی معنای مرگ را درک می‌کردیم. کودکانِ عصر مدرن اما با کشتن و زنده‌شدن‌های روزانه در بازی‌های الکترونیکی‌شان، چه واکنشی خواهند داشت در برابر مرگ و کشتار؟… آیا کودکی که سلاح دست می‌گیرد و در مدرسه همکلاسی‌ها و معلم خودش را می‌کشد، حتماً و الزاماً مشکلات خاصی در زندگی‌اش داشته است؟ اما چرا چند ده سال قبل شاهد چنین فجایعی نبودیم؟…
کودکان را دریابیم. و صد البته این به معنای گرفتنِ دنیای الکترونیک از آنان نیست، که اگر واقع‌بین باشیم می‌دانیم امروزه‌روز، چنین چیزی محال است. کودکان را دریابیم، تلاش کنیم تا قُبحِ کشتن نشکند برایشان. کودکانِ ما میراث‌دار این جهان‌اند؛ یاری‌شان کنیم تا جهانی بهتر برای زیستن داشته باشند. جهان تنها به مقدار زیادی مهربانی نیاز دارد؛ دریغ نکنیم.
