تالین ساهاکیان – فرانکفورت، آلمان
غذای سالانهٔ هر فردِ همه‌چیزخوار از ۳٫۲۵ جریب زمین، غذای سالانهٔ هر فرد گیاه‌خوار که لبنیات و تخم‌مرغ هم مصرف می‌کند از نیم (۰٫۵) جریب زمین و غذای سالانهٔ هر فرد وگن از یک‌‌ششم (۰٫۱۷) جریب زمین فراهم می‌شود[منبع]. این بدان معناست که با زمینی که برای تأمین غذای سالانهٔ هر فرد همه‌چیزخوار لازم است، می‌توان غذای سالانهٔ حدود ۱۹ فرد وگن را فراهم کرد.
روی کرهٔ زمین ۸ میلیارد جریب زمین قابل کشت وجود دارد[منبع]. با توجه به اینکه جمعیت زمین در حال حاضر حدود ۷٫۴ میلیارد نفر است، به هر نفر زمینی معادل کمی بزرگ‌تر از یک جریب تعلق می‌گیرد و اگر قرار باشد همهٔ افراد کرهٔ زمین تغذیهٔ پرگوشت و پرلبنیاتِ غربی را دنبال کنند، ما علاوه بر کرهٔ زمین به دو سیارهٔ مشابه دیگر نیز نیاز خواهیم داشت.
اگرچه خوشبختانه همهٔ مردم کرهٔ زمین، تغذیهٔ استاندارد غربی را ندارند و ما هنوز به دو سیارهٔ یدکی نیاز نداریم، شوربختانه رشد جمعیت بشر از یک سو و افزایش مصرف سرانهٔ محصولات حیوانی از سوی دیگر سبب نابودی جنگل‌ها در مقیاسی بسیار هولناک شده است؛ جنگل‌هایی که نابود می‌شوند تا به چراگاه دام یا کشتزار برای کشت غذای دام‌ها تبدیل شوند. این در حالی‌ست که:
- جنگل‌ها ریه‌های زمین‌اند. آن‌ها دی‌اکسیدکربن را می‌گیرند و اکسیژن پس می‌دهند. جنگل‌های بارانی بزرگ برای تأمین اکسیژن مورد نیاز زمین حیاتی‌اند. برای نمونه، بیش از ۲۰ درصد اکسیژن کرهٔ زمین توسط جنگل‌های آمازون تولید می‌شود.[منبع]
- جنگل‌ها منابع آب تازهٔ زمین‌اند. جنگل‌های بارانی آمازون یک پنجم آب تازهٔ زمین را فراهم می‌کنند.[منبع]
- هر هکتار جنگل بارانی شامل ۷۵۰ نوع درخت و ۱٬۵۰۰ گونهٔ گیاهی بزرگ است.[منبع]
- ۲۵ درصد داروهای موجود در غرب از گیاهان و ارگانیسم‌های موجود در جنگل‌های بارانی به‌دست آمده است. این در حالی است که دانشمندان تا کنون تنها توانسته‌اند خواص ۱ درصد از گیاهان موجود در جنگل‌های بارانی را شناسایی کنند. با از بین رفتن جنگل‌ها، گیاهانی که پتانسیل درمانی بالایی برای بشر دارند هم از بین می‌روند.[منبع]
حال به این آمار توجه کنید:
- در آمریکا هر سال ۵۶ میلیون جریب زمین برای تولید علوفه برای دام‌ها کشت می‌شود، در حالی که فقط ۴ میلیون جریب زمین صرف کشت سبزیجات برای مصرف انسانی می‌شود.[منبع]
- در ۴۰ سال گذشته، ۴۰ درصد جنگل‌های بارانی آمریکای مرکزی سوزانده شده‌اند و بیشتر آن تبدیل به چراگاه‌های گاو جهت تولید همبرگر برای آمریکا شده است.[منبع]
- از سال ۲٬۰۰۰ تاکنون در هر دقیقه مساحتی معادل ۵۰ برابر یک زمین فوتبال از جنگل‌های آمازون توسط بشر نابود شده است (هر ثانیه مساحتی معادل یک زمین فوتبال).[منبع]
- در ۲۰ سال گذشته دامداری در دنیا دو برابر شده است و اگر به همین منوال پیش برود، تا سال ۲۰۵۰ باز هم دو برابر خواهد شد.
- ۹۱ درصد نابودی جنگل‌های آمازون نتیجهٔ افزایش مصرف گوشت بوده است.[منبع]
- در نتیجهٔ نابودی جنگل‌ها، هر روز ۱۳۷ گونه از گیاهان، حشرات و حیوانات نابود می‌شوند.[منبع]
- در گذشته، جنگل‌ها ۱۴ درصد سطح زمین را می‌پوشاندند، ولی در حال حاضر فقط ۶ درصد زمین با جنگل پوشیده شده است. اگر بشر به‌همین منوال ادامه دهد، در کمتر از ۴۰ سال همهٔ جنگل‌ها کاملاً از بین خواهند رفت.[منبع]
- تا کنون ۱۳۶ میلیون جریب از جنگل‌های بارانی برای دامداری نابود شده است.[منبع]
- علاوه بر نابودی جنگل‌ها، دامداری یکی از دلایل فرسایش خاک است. چرای حیوانات و مخصوصاً حیوانات سنگین مانند گاوها سبب نابودی ساختار خاک و پوشش گیاهی می‌شود.[منبع]
اجازه دهید برای لحظه‌ای تمام جنبه‌های زیست محیطی و اخلاقیِ نابودی جنگل‌ها را و این واقعیت که بدون جنگل‌ها همهٔ ساکنان زمین و از جمله بشر نابود خواهد شد، فراموش کنیم و فقط روی جنبهٔ اقتصادی این مسئله تمرکز کنیم: کارشناسان بر این باورند که اگر به‌جای نابودی جنگل‌های بارانی با هدف ایجاد چراگاه برای گاوها و تولید چوب، از آن‌ها نگهداری کنیم و فقط از تخم‌ها (مغزها)، گیاهان روغنی و گیاهان دارویی آن‌ها استفاده کنیم، می‌توانیم به سود اقتصادی بیشتری برسیم.[منبع]
سؤالی که در ذهن مطرح می‌شود آن است که با وجود این اطلاعات و آگاهی چرا کسی در برابر نابودی جنگل‌ها توسط صنعت دامداری نمی‌ایستد؟ پاسخ این سؤال مشخص است: صنعت دامداری همیشه و در همه‌جا با سرمایه‌گذاری و خرید رضایت سیاستمداران و سیاست‌گذاران و لابی‌گری بسیار قوی و همچنین با تهدید و ایجاد ترس توانسته است به کار خود ادامه دهد. بد نیست بدانیم که در ۲۵ سال گذشته در برزیل ۱٬۵۰۰ نفر از مخالفان نابودی جنگل‌های آمازون کشته شده‌اند و ۲٬۰۰۰ نفر دیگر نیز تهدید به مرگ شده‌اند.
آنچه مشخص است اینکه فعالان محیط زیست، در مقابل غول صنعت دامداری قدرت زیادی ندارند، ولی واقعیتی بدیهی و امیدوارکننده هم وجود دارد: قدرت اصلی در دست مصرف‌کنندگان است. آنان‌اند که می‌توانند صنعت دامداری را به ویرانی بیشتر تشویق کنند یا قبل از آنکه خیلی دیر شود جلوی این صنعت را بگیرند. در کنار صد دلیل آشکار دیگر، اگر می‌خواهیم از نابودی ریه‌های کرهٔ زمین و این منابع سرشار آب و گونه‌های حیوانی و جانوری جلوگیری کنیم، تغییر را از بشقاب خود آغاز کنیم.
