نویسنده و کارگردان: عباس کیارستمی محصول ۱۹۹۷ ایران برنده نخل طلای جشنواره کَن در سال ۱۹۹۷ آرام روانشاد – ایران عباس کیارستمی ۲۲ ژوئن سال ۱۹۴۰ در تهران متولد شد. او فیلمسازی تأثیرگذار در سینمای جهان به‌شمار می‌آید، و آثارش با استقبال فراوان منتقدان، داوران، کارگردانان، و جشنواره‌های هنری مهم در جهان مواجه شده ‌است. کیارستمی علاوه بر سینما، در هنرهای دیگری از جمله شعر، عکاسی، طراحی و نقاشی نیز دستی داشت. او در دستۀ سینماگران موسوم به…

تهیه شده توسط: گروه نمایش فیلم پلان ونکوور۱ سی‌و‌نهمین برنامهٔ شب‌های مستند با ابتکار داکیونایت و با همت گروه نمایش فیلم دانشگاهی پلان ونکوور در تاریخ ۱۲ ژوئیه در دانشگاه سایمون فریزر (واحد داون‌تاون ونکوور) برگزار شد. این برنامه به‌مناسبت سالگرد درگذشت عباس کیارستمی به نمایشِ مستند «۷۶ دقیقه و ۱۵ ثانیه» اختصاص یافت. کارگردان این مستند سیف‌الله صمدیان است که خود علاه بر اشتهار در زمینهٔ عکاسی، از دوستان قدیمی و همکاران کیارستمی در چند فیلم مختلف بوده است. صمدیان…

  «۷۶دقیقه و ۱۵ ثانیه با عباس کیارستمی» مستندی است که سیف‌الله صمدیان دربارهٔ دوست و همکارش عباس کیارستمی ساخته است. صمدیان که خود عکاس شناخته‌شده‌ای است، علاوه بر همکاری با کیارستمی درمقام تصویربردار در فیلم‌های «آ ب ث آفریقا»، «جاده‌ها» و «پنج»، سال‌های متمادی از دوستان بسیار نزدیک او بوده است. این کارگردان در یادداشتی دربارهٔ این فیلم نوشته است: «این پرتره‌ٔ سینمایی، هنرمندی را به تصویر می‎کشد که رویکرد کم‌نظیرش به هنر و…

دوستان عزیز، جوالدوز هستم، دامت برکاته. بندرعباس شهر جالبی بود، هنوز هم در شهرهای ایران جای متفاوتیه. از یه طرف هوای گرم و شرجی و از طرفی دیگه موقعیت‌های خوب اقتصادی باعث شده هر مهاجری که به بندر می‌رسه سال‌ها اونجا بمونه. معروفه که می‌گن، بندرعباس کار کن و زندگیت رو بساز بعد یه خونه توی شیراز بخر و برو برا بازنشستگی. از همهٔ شهرهای ایران هم مهاجر داره. مخصوصاً از شمال ایران و شهرهای…

حمیدرضا یعقوبی – ونکوور «در تمام فیلم‌ها خواسته‌ام این است که تصویری مهربان‌تر و صمیمی‌تر از انسانیت و کشورم را به نمایش بگذارم. من مثل یک درخت هستم؛ درخت به‌خاطر اینکه از زمین رشد کرده و بیرون آمده، نسبت به آن احساس مسئولیت ندارد، بلکه باید میوه، برگ و شکوفه بیاورد. من هیچ وظیفه‌ای برای تصحیح شناخت اشتباه از کشور و فرهنگم ندارم. من چه‌کسی هستم که چنین وظیفه‌ای داشته باشم. ازسوی دیگر، تعداد کسانی…

ای رهروی «جاده‌های کیارستمی»، سرانجام دانستی «خانهٔ دوست کجاست»؟ «کلید» آن را «زیر درختان زیتون» یافتی؟ «طعم گیلاس» را چشیدی؟ «شیرین» بود؟ ای باارزش‌تر از «طلای سرخ»، فاخرتر از «فرش ایرانی»،… چه ناگهانی «مسافر» شدی، و بی«بلیت» به «سفر» رفتی! … «باد تو را هم برد»؟ هم‌چون «بادکنک سفید»؟… «کلوزآپ» چهره‌ات، چون «کپی برابر اصل»، هماره در یاد و نظرم خواهد ماند، «مثل یک عاشق» «من هم می‌توانم»، همانند کلاس «اولی‌ها»، «مشق شب» بنویسم، و…

محمدرضا فخرآبادی – ونکوور ۱- دانشجوها داشتند کلاس درس را ترک می‌کردند. در فاصلهٔ بین دو کلاس رفتم طرف کیف و از داخل جیب آن موبایل را درآوردم و به عادت همیشگی نگاهی به صفحه فیس‌بوک انداختم. خبر تکان‌دهنده بود و غیرقابل باور. یکی نوشته بود: «غم‌انگیزترین خبر سال: عباس کیارستمی در ۷۶ سالگی در پاریس درگذشت». صفحه را پایین‌تر بردم و دیدم بقیه هم خبر مشابهی نوشته‌اند‌. دانشجوهای کلاس دوم یکی یکی وارد شدند…

خواندن خبر مرگ کیارستمی بیشتر به شوخی شباهت داشت. تنها چند روز قبل از آن بود که تصویر او، ولو نحیف، با نگاهی رو به دوربین و زانوانی که بالا آورده بود و با پتویی پوشیده شده بود، خبر از رفتنش به فرانسه می‌داد برای معالجه. چه شد؟ مگر ممکن‌ست چنین چیزی؟ چرا نتوانسته بودند برایش کاری بکنند؟… نوشتن از عباس کیارستمی کارِ من نیست؛ سینمایش را همیشه دوست داشته‌ام و کارهایش را دنبال کرده‌ام،…