کافیه جلیلیان – تورنتو شعر حروف‌چین با واژه‌های خسته و نیمه‌جانِ شعرم مهربان‌تر از این باش این‌ها ستاره‌های زخمی شب‌های ابری من‌اند   ****************** غرور در تو غروری بود، سرکش در من نیازی، تا طلوع عشق افسوس بر من، بی‌تو نمردم اما دریغا در خود شکستم

کافیه جلیلیان – تورنتو سبزه و ماهى قرمز هفت‌سین عید را در خیال سفرهٔ مادر، مى‌چینم… *  *  *  *  * مادر… بهار است هنوز نگران سفرهٔ هفت‌سینی سینى سبزه را پشت در گذاشته‌اى و رفته‌اى عادت هرساله، نوه‌ات باور دارد شکل انگشت‌های بى‌بى روى سمنو است مادر! خبر اینکه قرص سبز را مى‌خورم که سرخ یادم باشد سرخ را می‌خورم که آبی را به یادم بیاورد آبى را مى‌خورم که تو را فراموش نکنم……

کافیه جلیلیان – تورنتو (۱) حكايت ديگرى است در شب روبه‌زوالِ عمر به آئينهٔ چشمانت، مهمان‌شدن شكفتن لبخندى گنگ، از خوابى ديگر هراس دست و تن، از ديدارى به‌هنگام نياز شنيدن آن جادوى كلام: دوستت دارم… * *‌ * * * * ‌* * (۲) حتى، اگر نگويى دوستت دارم عشق را، سال‌هاست در فوارهٔ خندهٔ بهارى‌ات، خوانده‌ام پيش از آنكه به خواب ستاره روم تن‌ات را به ميهمانى نگاهــم بسپار * *‌ * *…

کافیه جلیلیان – تورنتو جادوی خاموشی شب، سکوت، فراموشی پرنده اما، خانه را بر بلندترين درخت می‌کارد                  باران، غبار جنگل می‌شويد و دشت با شبنم و شقايق، رقصان شايد طلسمِ تنهايی آدمی را   در کوه خواب به بند کشيده باران، پرنده، جنگل تو را به نام می‌خوانند تا کلبهٔ اميد راهی نمانده است همراه شو رفيق، با من بيا بادا شهاب عشق را بار دگر بر دامن سپيده بنشانيم

کافیه جلیلیان – تورنتو یوما*، هنوز شهرتف‌زده از مويه‌های تو بی‌تاب است آن روزِ سياه عبا به سر کشيدی سرمه به چشم کل زدی حجله بستی تن‌های سرد سه سروِ جوانت را زيرِ نخل‌های سربريده چال کردی يوما، غرش تانک‌ها کاتيوشاها تک‌تيرهای دور و سايه‌های ترسناک اجنبی بر خانه‌ها ضجهٔ «يا ولدی»ات کمر شهر را شکست يوما، بی‌زمان، بی‌روايت مرگ زندگی درچشم خونی‌ات، فرياد شد غزل، ترانه نوحه‌کنان، بر درگاه خانهٔ گِلی‌ات باريد يوما، ديگر…