علیرضا فدایی – ونکوور
با سلام و سپاس از وقتی که برای این گفت‌وگو گذاشتید، لطفاً خودتان را معرفی کنید و از سوابق ورزشی و تحصیلی‌تان بگویید.
سلام، من دکتر علیرضا باستانی فارغ‌التحصیل رشتهٔ علوم ارتباطات، گرایش روزنامه‌نگاری هستم. سابقهٔ کار روزنامه‌نگاری من به حدود ۳۰ سال پیش برمی‌گردد که در این میان سابقهٔ گویندگی برنامه‌های ورزشی تلویزیون ازجمله برنامهٔ «سیری در ورزش» به تهیه‌کنندگی قاسم دلقوی و اجرای مشترک با جواد خیابانی را در کارنامهٔ خود دارم. یک سال پس از انقلاب، در سال ۱۳۵۸، وارد دبیرستان دارالفنون تهران شدم و در آنجا از طریق معاون دبیرستان به‌نام استاد کریملو با رشتهٔ کان زن ریو کاراته آشنا شدم. پس از دو سال رشتهٔ تکواندو را انتخاب کردم و تا کمربند قرمز نزد یکی از اساتید مبرز آن زمان، استاد فکوری، پیش رفتم. در سال ۱۳۶۵، جذب رشتهٔ کاراتهٔ وادوریو شدم و تا دان ۳ ادامه دادم اما پس از وقفه‌ای کوتاه رشتهٔ وادوریو را با رشتهٔ کیوکوشین عوض کردم و به نحوهٔ تمرینات استقامتی و سنگین آن علاقهٔ بسیار پیدا کردم، و اکنون بیش از ۱۶ سال است در این رشته فعالیت می‌کنم و دان ۵ خودم را دریافت کرده‌ام.
از تمرینات خود در سبک کیوکوشین بگویید. چطور به این سبک رو آوردید و چه مسیری را طی کردید؟
کیوکوشین دنیای رزمی من را به‌طور کلی عوض کرد. بعد از دقت در تمرینات کیوکوشین کاراته به این رشته علاقه‌مند شدم و بعدها اعتقاد پیدا کردم که تفاوت سبک کاراتهٔ کیوکوشین با سایر رشته‌های کاراته مانند تفاوت مسابقات شمشیر سابر و اپه با شمشیر سامورایی است و برای همین رشتهٔ کیوکوشین کاراته را یک سرو‌گردن از سایر رشته‌های کاراته بالاتر می‌بینم، و به‌همین علت پس از ورود به کیوکوشین دوباره از کمربند سفید شروع به تمرینات کیوکوشین کردم تا اینکه پس از سال‌ها تجربه در این رشته موفق شدم که دان ۵ خود را بگیرم.
سبک‌های مختلف کاراته را که به آن‌ها پرداخته‌اید، چطور مقایسه می‌کنید؟
تقریباً تمام سبک‌های رزمی را از روی تمرینات آن‌ها و همچنین لوگوی آن‌ها می‌توان تشخیص داد. به‌غیر از کیوکوشین، سایر رشته‌های کاراته را کنترلی می‌خوانند و چون تمام هنرجویان رشته‌های دیگر دارای حاشیهٔ امنیت از نظر عدم برخورد ضربات‌اند، بنابراین بیم صدمه‌دیدن ندارند. اما شما در کومیته‌های کیوکوشین به‌هیچ‌وجه شوخی ندارید و زمانی که در برابر حریف به‌قصد مبارزه می‌ایستید، یعنی زدن و دریافت ضربات دست و پا با تمام قدرت و سرعت، و اصلاً تعارفی در کار نیست. مهم‌ترین تکنیک مبارزه‌ای کیوکوشین دو ضربهٔ مهم گدان گری و کایتن است که تعیین‌کنندهٔ مبارزان این رشته است. در کیوکوشین حریفان به یکدیگر می‌چسبند و بلاانقطاع شروع ضربات زوکی، آگو، هیزاگری و شیتا را بر روی یکدیگر اجرا می‌کنند و مجالی برای ایجاد فضای لازم برای تغییر موضع ایستادن نخواهید داشت. کیوکوشین مبارزان زیرک و هوشمندی را تربیت می‌کند که ضربه‌خوردن برایشان انگیزهٔ اصلی است و نوعی امتیاز ویژه محسوب می‌شود. چهره‌های برجستهٔ جهان در کیوکوشین کسانی‌اند که مبارزات ۱۰۰ نفری را در کارنامهٔ خودشان ثبت کرده‌اند. یعنی پشت سر هم پس از شکست هر حریف بلافاصله حریف بعدی قرار می‌گیرد و هیچ فرصت نفس‌کشیدن پیدا نمی‌کنند. بنابراین باید قدرت و انرژی را به‌شکل عاقلانه‌ای تقسیم کرد که بتوان ۱۰۰ مسابقهٔ متوالی را تحمل کرد.
در مورد سازمانی که با آن‌ها کار می‌کنید بگویید. آیا آن‌ها سبک جدیدی از کیوکوشین را آموزش می‌دهند؟
همان‌طور که عرض کردم، سه سبک مختلف کاراته را تا درجات بالا تجربه و تمرین کرده‌ام. به سبک‌های وادوریو کاراته، شوتوکان کاراته و غیره سبک‌های کنترلی گفته می‌شود که در آن‌ها عموماً بر سرعت تکنیک‌های دست و پا تکیه می‌کنند. درصورتی‌که سبک گوجوریو تا حدودی و البته سبک کیوکوشین کاراته به فول کانتکت معروف‌اند که به‌جز ناحیهٔ صورت که ضربات دست خطا محسوب می‌شود، بقیهٔ نقاط بدن ضربات به‌طور کامل پیاده می‌شوند و بدین علت است که در سبک کیوکوشین کاراته، تمرین‌های بدن‌سازی (body conditioning) حرف اول را می‌زند. در مسابقات کومیتهٔ کیوکوشین هم داوران به روی عکس‌العمل مبارزان بسیار حساس‌اند تا جایی‌که اگر مثلاً ضربات گدان روی حریف اجرا شود و احساس درد نشان داده شود یا خم‌کردن پا کند باشد، به حریف مقابل امتیاز داده می‌شود و اگر سنگین باشد، ایپون داده می‌شود. سرعت در کیوکوشین هم خیلی مورد توجه اساتید است و لذا قدرت و سرعت اساس کار این رشته محسوب می‌شود.
چطور به نمایندگی کانادا منصوب شدید و وظایف شما به‌عنوان نماینده چیست؟ فکر می‌کنید سازمان شما چطور می‌تواند با سبک‌ها و رشته‌های مختلف رزمی رقابت کند؟ و چه برنامه‌هایی برای این سبک دارید؟
سبک جدید کیودو کیوکوشین که در اروپا بدعت گذاشته شده، دربرگیرندهٔ آموزش کیوکوشین و رشتهٔ کیک باکسینگ است که افراد در رشتهٔ کیک باکسینگ هم می‌توانند با شورت و تی‌شرتِ این رشته ورزش کنند یا می‌توانند با یونیفورم کیوکوشین کاراته به تمرین بپردازند. از آنجایی‌که دوستان ما از چند سال پیش نمایندگی این رشته را در ایران گرفته بودند، زمانی‌که من در کانادا مستقر شدم، پیشنهاد اخذ نمایندگی این سبک اروپایی را در کانادا دادم که مورد موافقت قرار گرفت.
در این سبک در صددم که به رشد و توسعهٔ کیودو کیوکوشین و همچنین کیک باکسینگ از طریق برگزاری مسابقات داخل استانی و تورنمنت‌های استانی اقدام کنم و در تعاملی خوب و سازنده با اساتید و نمایندگان سبک کیک باکسینگ دوره‌های مشترک برگزار کنیم. برای رسیدن به این هدف، ضروری است که بین مسئولان سبک استانی ارتباط سازنده برقرار شود. از این نظر که با مدت‌زمان کوتاهی که برای آموزش ورزش رزمی در کانادا حاکم است، هرگز نمی‌توان به هیچ‌یک از اهداف هنرهای رزمی رسید زیرا تمرینات را کاملاً اقتصادی و مناسب با پولی که از هنرجویان گرفته می‌شود در نظر دارند و این آفت اساسی ورزش‌های رزمی است. نکتهٔ دیگر آموزش‌دادن خصوصی و انفرادی است که این‌ها همه باید عوض شود و ورزش به یک گردهمایی کلی و اجتماعی چه در مجامع عمومی و چه در باشگاه‌ها تبدیل شود. به‌هر حال بی‌دلیل نیست که کانادا در ورزش‌های رزمی هیچ جایگاه بین‌المللی‌ای ندارد و اگر داشته باشد هم بسیار محدود است.
علاقه‌مندان چطور می‌توانند با شما ارتباط برقرار کنند.
از طریق شمارهٔ تماس ۷۷۸-۷۱۴-۲۷۱۰ یا آدرس ایمیل bastanialireza1@gmail.com و همچنین پروفایل‌های من در لینکدین:
www.linkedin.com/in/ali-reza-bastani-49aa8240
و فیس‌بوک:
https://www.facebook.com/ali.r.bastani
با سپاس دوباره از وقتی که برای این گفت‌وگو گذاشتید.
