پویا خازنی اسکوئی – ایران
پرسه در شهر می‌زنیم آرام
ما شبیه غریبه‌ها هستیم
گم‌شدن، یک علاقهٔ ابدی
آخرِ کوچه‌های بن‌بستیم
صبح تا شب، مسیرِ بی‌مقصد
داخل جوب‌ها مچاله شود
مثل تزریقِ کافئین در رگ
شورِ دیوانه‌وار تا به ابد
مزّهٔ قهوه روی لب‌های
کارمندان هر اداره نشست
کار و کار و شبانه هم در کار
[استراحت، مزاحم کار است!]
روی میز اداره رفتیم و
روی کیبورد کامپیوترها
در خیال فرار افتادیم
مثل ویروسْ توی سِرورها
ردِّ شاشیدنِ دو کارگریم
بی‌تفاوت به بوی آمونیاک
جِرمِ دندانِ در بوروکراسی
ما به فکر شکستن مسواک
روی دیوارهای سیمانی
ما دو تا مثل یک گرافیتی
در شلوغی شهر، در بغلت
مثل سیگارم و تو کبریتی
پرسه در شهر می‌زنیم آرام
در خیابانِ خستهٔ بدمست
می‌نویسیم در ستایشِ شب
[ناامیدی، علاج این شهر است!]
پ.ن: با احترام به استادم، دکتر مهدی موسوی نازنین، و کتاب بی‌نظیر «در ستایش ناامیدی» که آخرین مجموعه‌شعر چاپ‌شدهٔ ایشان است.
