گفت‌وگو با مریم صالحی‌زاده و احمد زویداوی، ملی‌پوشان افتخارآفرین تیم ملی گلبال کانادا
علیرضا فدایی – ونکوور
گُل‌بال (goalball) ورزشی تیمی ویژهٔ ورزشکاران نابینا یا با محدودیت بینایی است. سه بازیکن در هر تیم با دروازه‌ای بسیار بزرگ به‌اندازهٔ عرض زمین بازی، سعی می‌کنند توپی را که صدا می‌دهد واردِ دروازهٔ حریف کنند. برخلاف سایر رشته‌ها ازآنجاکه ورزشکاران باید صدای توپ را بشنوند، سکوت قابل‌تأملی در حین بازی حکم‌فرماست. این ورزش ازجمله رشته‌های پارالمپیک است و باعث افتخار ماست که مریم صالحی‌زاده و احمد زویداوی دو ورزشکار ایرانی‌تبار و همشهری‌مان در ونکوور از اعضای چندین‌سالهٔ تیم ملی کانادا هستند و افتخارات متعددی هم با این تیم کسب کرده‌اند.
خانم صالحی‌زاده در مسابقات اخیر پاراپان امریکن (Parapan American) در کشور شیلی همراه با تیم ملی زنان کانادا به مقام قهرمانی و مدال طلا دست یافتند و آقای زویداوی همراه با تیم ملی مردان کانادا به مدال برنز همین مسابقات رسیدند. فرصتی یافتیم تا با این ورزشکاران افتخارآفرین گفت‌وگوی کوتاهی داشته باشیم که توجه شما را به آن جلب می‌کنیم.
* * * * *
سلام آقای زویداوی، ضمن تبریک به شما به‌خاطر درخششتان در مسابقات اخیر پاراپان امریکن، لطفاً برای خوانندگان ما بفرمایید این مسابقات هر چند سال برگزار می‌شود و شما چند بار در آن شرکت کرده‌اید؟
احمد زویداوی: با سلام و سپاس از شما، این مسابقات هر چهار سال برگزار می‌شوند و این چهارمین بار بود که همراه تیم کانادا در این مسابقات شرکت می‌کردم. پیش از مهاجرت هم یک بار با تیم ایران در مسابقات پاراآسیایی که در قارهٔ آسیا برگزار می‌شود، شرکت کرده بودم.
برای تدارکات این مسابقات چه کردید؟ آیا مشکلات مالی برای اعزام تیم که در مسابقات قبلی پیش آمده بود، باز هم وجود داشت؟
احمد زویداوی: هفته‌ای شش بار تمرین داشتیم که سه بار آن به‌صورت انفرادی و سه بار به‌صورت تیمی بود. بدن‌سازی، تکنیک و تاکتیک تیمی، همه اجزای تمرینات ما هستند. سه هفته پیش از رفتن به مسابقات، در ونکوور اردو داشتیم. متأسفانه اسپرت کانادا (Sport Canada)* همهٔ هزینه‌های مسابقات را پرداخت نمی‌کند و بخشی از آن باید از سوی خود ورزشکاران تأمین شود.
در حال حاضر به چه کاری مشغولید؟
احمد زویداوی: مدیر «خانهٔ امید» هستم که سازمان خیریه‌ای در خدمتِ تازه‌مهاجران و پناهندگان است. هفت سال است که در این نهاد مشغول به کارم و از بنیان‌گذاران آنم. در کنار خدمات مختلف این نهاد، بانک غذای خانهٔ امید هر هفته مواد غذایی موردنیاز سیصد خانوار را تأمین می‌کند.
تیم ملی گلبال مردان کانادا با وجود کسب رتبهٔ سوم و مدال برنز مسابقات پاراپان امریکن، متأسفانه جواز حضور در مسابقات پارالمپیک پاریس را به‌دست نیاورد. مسابقات بعدی تیم ملی کانادا چه زمانی برگزار خواهد شد و چه برنامه‌ای برای آن دارید؟
احمد زویداوی: بله، متأسفانه نتوانستیم سهمیهٔ المپیک را بگیریم. خیلی ناراحت‌کننده بود، ولی در هر حال برد و باخت طبیعتِ مسابقات ورزشی است. ما در نیمه‌نهایی باختیم و نتوانستیم به فینال برویم. باید از سال بعد آماده شویم تا بار دیگر در مسابقات قاره‌ای که در سال ۲۰۲۵ برگزار خواهد شد شرکت کنیم و از آنجا بتوانیم سهمیهٔ شرکت در جام جهانی را بگیریم و بعد از آن هم که مسابقات پارالمپیک ۲۰۲۸ در لس آنجلسِ آمریکا برگزار خواهد شد.
عکس از آنحلا برگر/ کمیتهٔ پارالمپیک کانادا – Angela Burger/Canadian Paralympic Committee
آیا موفقیت‌های شما در تیم ملی کانادا و دستاوردهایی که داشته‌اید موجب شده که ورزشکارانی که در رشتهٔ گلبال فعالیت می‌کنند، با شما تماس بگیرند و بخواهند به کانادا بیایند؟ آیا ما در حال حاضر به‌جز شما و خانم صالحی‌زاده که در تیم ملی کانادا مشغولید، ورزشکار ایرانی‌تبار دیگری را در رشتهٔ گلبال در کانادا داریم؟
احمد زویداوی: بله، به‌قدری مشکلات و حواشی در ایران زیاد است که بسیاری از ورزشکاران ایرانی دوست دارند به اینجا بیایند و در اینجا فعالیت کنند. یکی از کسانی که چند سال بعد از من آمد، خانم صالحی‌زاده بود که موفق هم شد. یک ورزشکار ایرانی دیگر هم خیلی سال پیش آمد ولی خب به تیم ملی نرسید و در سطح باشگاهی در اتاوا فعالیت می‌کند. افراد دیگری هم هستند ازجمله برادر خودم که در فنلاند زندگی می‌کند و چند سالی‌ست که عضو تیم ملی فنلاند است. ورزشکاران ایرانی دیگری هم بوده‌اند که به کشورهای دیگر رفته‌اند، ولی هنوز عضو تیم ملی نشده‌اند. در کانادا هنوز کس دیگری را نداریم ولی تماس‌ها از سوی ورزشکاران ایرانی بسیار زیاد است و اغلب دوست دارند بیایند، ولی متأسفانه شرایط برای همه فراهم نیست.
دوست دارید پس از پایان دوران ورزش حرفه‌ای‌تان در تیم ملی کانادا، گلبال را چگونه ادامه بدهید و چه برنامه‌ای برای آن دارید؟
احمد زویداوی: من در حال حاضر رئیس باشگاه گلبال ونکوور هستم و این سازمان را مدیریت می‌کنم. حدود شش هفت سال پیش مسابقاتی را تأسیس کردم به نام ونکوور گلبال گرند اسلم (Vancouver Goalball Grand Slam) که مارس هر سال برگزار می‌شود و تیم‌هایی از کشورهای مختلف در آن شرکت می‌کنند و تنها مسابقات گلبال جایزهٔ بزرگ دنیاست. الان در تدارکیم که این را تبدیل کنیم به مسابقات جام باشگاه‌های قارهٔ آمریکا. چون ما دو سال پیش جام باشگاه‌های جهان را با چند نفر در پرتغال برگزار کردیم، می‌خواهیم به این مسابقات جهت بدهیم و قاره‌ای‌اش را برگزار کنیم تا بتوانیم بعد در سال ۲۰۲۵ دوباره جام باشگاه‌های جهان را برگزار کنیم و فکر می‌کنم بیشتر به سازماندهی و برگزاری مسابقات باشگاهی گلبال در کانادا، قارهٔ آمریکا و جهان بپردازم.
سلام خانم صالحی‌زاده، با تبریک به شما به‌مناسبت پیروزی‌تان در مسابقات اخیر پاراپان امریکن، لطفاً برای خوانندگان ما بگویید به چه مقامی در این مسابقات دست یافتید؟
مریم صالحی‌زاده: با سلام، برای اولین بار تیم کانادا در این مسابقات به مقام قهرمانی دست یافت و توانست با شکست تیم آمریکا، نایب‌قهرمان مسابقات پارالمپیک توکیو، به این مهم نایل آید. با این قهرمانی، سهمیهٔ شرکت در مسابقات پارالمپیک پاریس را هم به‌عنوان تنها نمایندهٔ قارهٔ آمریکا به دست آوردیم.
تمرینات شما به چه شکل بود؟
مریم صالحی‌زاده: هفته‌ای شش جلسه تمرین و ترکیبی از بدن‌سازی و تمرینات اختصاصی گلبال که زیر نظر مربی تأیید‌شده انجام می‌شد. من تنها ملی‌پوش تیم گلبال زنانم که در استان بریتیش کلمبیا سکونت دارم و بسیار خوشحالم که زحمات ما نتیجه داد و مقام قهرمانی را کسب کردیم.
علاوه بر آمادگی جسمانی باید از نظر روحی روانی هم آماده می‌شدیم و برای همین یک‌هفته‌درمیان جلساتی را با دکتر، روان‌شناس، مربی و مدیر عملکرد تیم برگزار می‌کردیم. این جلسات به‌منظور ایجاد همدلی و ارتقای ارزش‌های تیمی بود که خوشبختانه با اتحادِ به‌دست‌آمده بهترین نتیجه هم برای ما رقم خورد.
فکر می‌کنید در مسابقات پارالمپیک پاریس به چه رتبه‌ای دست پیدا کنید؟
مریم صالحی‌زاده: خب، رقابت‌های المپیک رقابت‌های سنگینی‌ست و بهترین تیم‌های دنیا به آنجا می‌آیند با این هدف که مدل کسب کنند. با توجه به پیشرفت‌هایی که در چند سال اخیر داشته‌ایم و شرایطی که الان تیم دارد، و همچنین برنامه‌ریزی‌هایی که برای تمرینات و اردوهای تیم ملی شده است، خیلی خوشبینیم که تیممان در پارالمپیک روی سکو باشد، البته امیدمان این است که اول باشیم، هرچند راحت نیست ولی غیرممکن هم نیست. امیدواریم با مدال زیبایی از این مسابقات برگردیم.
آیا موفقیت شما در تیم ملی کانادا باعث شده که ورزشکاران ایرانی که در زمینهٔ گلبال فعالیت می‌کنند با شما تماس بگیرند، دوست داشته باشند همان راهی را که شما طی کردید، طی کنند؟ و آیا ورزشکار خانمی به‌جز شما از ایران در زمینهٔ گلبال در کانادا فعالیت دارد؟
مریم صالحی‌زاده: بله، ورزشکاران زیادی، چه جوان‌ترها و چه هم‌سن‌وسال‌های خودم، بعد از مسابقات جهانی پرتغال و بعد از این مسابقات اخیر، ارتباط بیشتری با من برقرار کرده‌اند، و همه دوست دارند که بیایند و می‌خواهند بدانند که چطور می‌شود این راه را طی کرد و در این زمینه فعالیت کرد. ولی خب، شرایط سخت است و الان هم که کانادا برای مهاجرت سخت‌تر می‌گیرد، متأسفانه هنوز کسی نتوانسته بیاید که در گلبال یا رشتهٔ دیگری فعالیت داشته باشد.
عکس از آنحلا برگر/ کمیتهٔ پارالمپیک کانادا – Angela Burger/Canadian Paralympic Committee
بعد از پایان دوران حرفه‌ای‌تان در تیم ملی گلبال کانادا، دوست دارید گلبال را به چه شکلی ادامه بدهید؟ دوست دارید در زمینهٔ ورزش چه پیشرفت‌هایی داشته باشید و چه کارهایی بکنید؟
مریم صالحی‌زاده: در رشتهٔ ما محدودیت سنی وجود ندارد و تا زمانی که آمادگی جسمانی داریم و بتوانیم به‌لحاظ قدرتی و تکنیکی رکورد بزنیم و جزو برترین‌ها باشیم، می‌توانیم عضو تیم باشیم، ولی به‌لحاظ یک مهاجر که در زندگی محدودیت‌هایی را اینجا در ونکوور دارد، مانند نبودن اعضای خانواده و نداشتن حمایت کافی، مطمئن نیستم تا کِی بتوانم ادامه بدهم. به‌هر حال، دوست دارم ادامه بدهم و نقش‌آفرینی بکنم. دوست دارم برای پیشرفت تیمم مفید باشم و قطعاً تا جایی که بتوانم این کار را خواهم کرد. در رابطه با زندگی شخصی، و بعد از بازنشستگی از این رشته، خیلی دوست دارم که بیزینسی را برای خودم داشته باشم، ولی خب این‌ها همه مستلزم آن است که حمایت‌هایی داشته باشم، چون به‌عنوان خانمی که مشکل بینایی دارد و تنها در ونکوور زندگی می‌کند، دستیابی به چنین چیزی خیلی سخت است. به‌هرحال، من تلاشم را خواهم کرد و امیدوارم که بتوانم هم برای جامعهٔ نابینایان و هم برای ورزشکاران نابینا و کم‌بینا و همچنین برای جامعهٔ ایرانی و کانادایی مفید باشم.
به‌عنوان یک ورزشکار پارالمپیکی هم، هدفم این است که بتوانم در کارنامهٔ ورزشی خودم مدال پارالمپیک و مدال جهانی هم داشته باشم. بنابراین با وجود محدودیت‌ها و سختی‌هایی که هست، همهٔ تلاشم را خواهم کرد تا بتوانم به این هدف هم دست یابم.
با سپاس از وقت شما عزیزان برای شرکت در این گفت‌وگو.
*شاخه‌ای از دپارتمان میراث فرهنگی کانادا که در سطح فدرال سیاست‌های دولت کانادا در ورزش را تعیین می‌کند، کمک‌های دولتی برای حمایت از ورزش را ارائه می‌دهد و پروژه‌های خاص مرتبط با ورزش را مدیریت می‌کند.
