علیرضا فدایی – ونکوور
با نام ایشان سال‌ها پیش آشنا بودم، ولی آشنایی من با ایشان به سال ۲۰۰۷ و تمرین نزد ایشان در ونکوور برمی‌گردد.
کمتر استاد کاراته‌ای را دیده‌ام که در مبارزه، تکنیک، فرم و سلاح این‌قدر تسلط و تبحر داشته باشد. اخلاق نیکوی ایشان هم به توانمندی‌های فنی‌شان افزوده و موجب شده است جامهٔ رهبریِ یکی از بزرگ‌ترین سبک‌های کاراته در قارهٔ آمریکا برازنده‌شان باشد.
در این شماره گفت‌وگویی با ایشان داشته‌ام که از شما دعوت می‌کنم آن را مطالعه نمایید.
با سلام و سپاس از وقتی که به ما دادید، لطفاً خودتان را معرفی بفرمایید و از سوابق ورزشی خود بگویید.
من حمید اثنی‌عشری هستم و از سال ۱۳۵۷ خورشیدی (۴۳ سال پیش) در سن ۱۵ سالگی کاراته کیوکوشین را در شهر مشهد شروع کردم. بعد از کسب دو مقام قهرمانی، اولین باشگاه کاراتهٔ خودم را در سن ۲۵ سالگی با درجهٔ کمربند مشکی دان ۳ افتتاح کردم. برای گرفتن مدارج بالاتر و ارتقای فنی و تجربهٔ بیشتر در سال ۱۳۷۰ به ژاپن سفر کردم و در مرکز سبک کیوکوشین زیر نظر استاد بزرگ، ماسوتاتسو اویاما، ابداع‌کنندهٔ سبک کیوکوشین، مشغول تمرین شدم. در دورهٔ پنج‌سالهٔ اقامت در توکیو موفق به اخذ درجهٔ دان ۴ از سوسای اویاما شدم و ایشان نمایندگی سازمان جهانی کیوکوشین کاراته در ایران را به من اعطا کردند و تا سال ۱۳۸۰ که به کانادا مهاجرت کردم، یکی از سه نمایندهٔ رسمی این سازمان در ایران بودم. در حال حاضر، دارای درجهٔ کمربند سیاه دان ۷ از سازمان جهانی کیوکوشین کان و نمایندهٔ ارشد این سازمان در کانادا هستم و ریاست انجمن آمریکای شمالی و جنوبی را هم به‌عهده دارم.
لطفاً کمی دربارهٔ سبک کیوکوشین کان و تفاوت آن با سایر سبک‌ها بفرمایید؟
تفاوت اساسی سبک کیوکوشین با دیگر سبک‌های کاراته در نوع مبارزه آن است که در کیوکوشین به‌صورت واقعی و بدون کنترل ضربات است که البته تحت قوانین خاصی اجرا می‌شود. لذا در کیوکوشین به تمرینات قدرت و استقامت بدنی در کنار تمرینات تکنیکی توجه زیادی می‌شود. سوسای اویاما معتقد بود تمرین کاراته بایستی شخص را آمادهٔ شرایط واقعی مبارزه کند.
اختلاف سبک کیوکوشین کان با دیگر شاخه‌های این رشته در درجهٔ اول به نوع دیدگاه سبک به فراگیری کاراته است که تمرکزش بر راه و روش زندگی است، نه فقط به‌دنبال قهرمانی و مدال‌آوری. به‌علاوه، در این سبک، تمرینات با سای، تومفا، چوب گنجانده شده و همین‌طور بر مبارزات شین کن شوبو (مبارزهٔ کاملاً آزاد) برای درجات بالاتر تأکید شده است.
چطور بعد از انشعاب سازمان‌های مختلف به سازمان رویاما پیوستید؟
بعد از درگذشت سوسای اویاما، شاگردان ارشد ایشان به‌تدریج راهشان را جدا کردند و هرکدام انجمن خودشان را تشکیل دادند. یکی از این افراد کانچو رویاما است که جزو اولین شاگردان سوسای اویاما محسوب می‌شود. در زمان اقامتم در ژاپن از ایشان شناخت زیادی پیدا کرده بودم و نه‌تنها از لحاظ فنی و معلومات کاراته بلکه از جنبهٔ اخلاقی ایشان را بهترین گزینه برای ادامهٔ راه سوسای اویاما دانستم و وقتی ایشان سازمان بین‌المللی خود را به ثبت رساند، به ایشان ملحق شدم. از طرفی کانچو رویاما هم شناخت کاملی از فعالیت‌های من چه در ژاپن و چه در ایران و در مسابقات بین‌المللی و جهانی داشتند و با گرمی عضویت مرا پذیرفتند.
وظایف و مسئولیت‌های شما به‌عنوان نمایندهٔ سازمان جهانی در کانادا چیست؟
کیوکوشین کان در کانادا ۶ نماینده، در آمریکا ۱۶ نماینده و در آمریکای مرکزی و جنوبی جمعاً ۱۵ نمایندهٔ فعال دارد. من به‌عنوان بلندپایه‌ترینِ آن‌ها، نه تنها مسئول کانادا بلکه مسئول آمریکای شمالی، مرکزی و جنوبی هم هستم. وظیفهٔ من به‌عنوان رئیس سبک در قارهٔ آمریکا هماهنگی بین نمایندگان، برگزاری سمینارهای فنی و داوری، تدارک مسابقات منطقه‌ایی، برگزاری آزمون برای درجات دان ۳ و بالاتر، رفع اختلافات و تلاش برای گسترش سبک است. ناگفته نماند که در همین راستا در سال ۲۰۱۸ میلادی کانچو رویاما به کانادا دعوت شده و سمیناری با حضور ایشان با ۲۳۰ شرکت‌کننده در شهر مونترآل برگزار کردیم. در ماه مارس سال آینده هم قرار است سمینار مشابهی با حضور کانچو رویاما در کاستاریکا برگزار کنیم.
در مورد تمرین در ژاپن و در کنار استاد بزرگ اویاما و رویاما بفرمایید.
من به‌مدت ۵ سال در شهر توکیو و در مرکز سبک کیوکوشین کاراته زیر نظر استاد بزرگ اویاما که ابداع‌کننده این سبک است به تمرین مشغول شدم. این دوران افتخار بزرگی برای من است. ضمن اینکه درجهٔ دان ۴ خودم را از ایشان گرفتم. سوسای اویاما خودشان نمایندگی سبک را در ایران به من واگذار کردند. ایشان با اینکه مرد بسیار مهربانی بود، ولی در کلاس‌های تمرین بسیار دقیق و سخت‌گیر بود. به‌یاد دارم در کمپ تابستانی سال ۱۹۹۳ میلادی وقتی همهٔ شرکت‌کنندگان در جلسهٔ پرسش و پاسخ جمع بودند، ایشان با اشاره به من گفت که بایستم و بعد رو به بقیه کرد و گفت، «این از آن‌طرف دنیا آمده و هر روز تمرین می‌کند، شما اینجا هستید و تنبلی می‌کنید و باید از او یاد بگیرید.» این حرف ایشان انگیزهٔ بیشتری برای ادامهٔ تمریناتم در من ایجاد کرد. تمرین در کنار کانچو رویاما هم مرا به‌یاد استاد بزرگ اویاما می‌اندازد. در سمینار سالانهٔ مربیان که هر ساله در ژاپن برگزار می‌شود ایشان بسیار دلسوزانه و با تمام وجود تمرینات کاراته را هدایت و تدریس می‌کنند و با وجود ۷۴ سال سن، با انرژی بسیار تدریس را که معمولاً ۶ تا ۷ ساعت در یک روز است، شخصاً اداره می‌کنند. دیدگاه ایشان از کاراته بسیار عمیق و فلسفی است. ایشان به کاراته نه از جنبهٔ ورزشی، بلکه به‌عنوان «بودو» یعنی راه و روش زندگی‌ای که بر اساس احترام، اقتدار، کمک و مهربانی باشد، اعتقاد دارند.
لطفاً دربارهٔ تفاوت‌های تمرین و باشگاه‌داری در ایران، ژاپن و کانادا بفرمایید.
با توجه به دسترسی آسان و فراگیر فیلم‌های تمرینی و آموزشی در شبکه‌های اجتماعی و همین‌طور برگزاری سمینارهای فنی مکرر (در انجمن ما)، نحوهٔ تمرینات و موارد تمرینات در ژاپن، ایران و کانادا مشابه هم‌اند. آنچه که متفاوت است، انضباط کاری و انضباط فردی است که در درجهٔ پایین‌تری نسبت به ژاپن قرار دارد. همچنین احترامات خاصی که در کاراته مرسوم و متداول است، آن‌طوری که در ژاپن رعایت می‌شود در کانادا معمول نیست که البته این ریشه در فرهنگ خاص عامهٔ مردم ژاپن دارد که در کلاس‌های کاراته و کلاً ورزش‌های رزمی نمود بارزی دارد.
برای گسترش سبک در کانادا چه موانعی وجود دارد و برنامهٔ شما برای گسترش سبک چیست؟
مانع اصلی برای گسترش سبک گرانی سالن مناسب برای افتتاح باشگاه کاراته است. در حال حاضر تعدادی از شاگردان کمربند مشکی من واجد شرایطِ مربیگری‌اند، ولی بالابودن هزینهٔ افتتاح باشگاه مانع از فعالیت آن‌ها شده است. همچنین کمبود سالن‌های بزرگ برای برقراری استاژها و سمینار و مسابقات و از طرفی بالابودن اجارهٔ آن‌ها هم عامل دیگری است که با آن مواجه‌ایم. متأسفانه مراکز ورزشی هر محله (community center) هم در این راستا کمکی نمی‌کنند. با این‌همه سبک، ما در حال حاضر ۶ نمایندهٔ رسمی در استان‌های مختلف کانادا دارد و هر کدام از این نماینده‌ها چندین باشگاه را تحت پوشش خود دارند. در استان بی‌سی هم مجموعاً ۴ مرکز کیوکوشین کان فعال است.
برنامهٔ ما برای سال آینده در کانادا برگزاری مسابقات کشوری در تابستان آینده در شهر مونترآل است که نفرات برتر را برای مسابقات جهانی که در آبان ماه و در کشور اسپانیا برگزار خواهد شد انتخاب و اعزام خواهیم کرد.
خود شما در حال حاضر چقدر و چگونه تمرین می‌کنید و در کدام باشگاه مشغول تدریس هستید؟
کلاس‌های من در مجموعهٔ ورزشی YWCA واقع در شمارهٔ ۵۳۵ خیابان Hornby در دان‌تاون ونکوور است. افرادی که عضویت این مجموعهٔ ورزشی را دارند، می‌توانند در کلاس‌های روزهای سه‌شنبه و جمعه از ساعت ۱۸:۳۰ تا ۲۰ در تمرینات شرکت کنند. در کنار تدریس کاراته دو روز در هفته هم تمرین کاراتهٔ شخصی خودم را انجام می‌دهم و یک‌بار در هفته هم که معمولاً در تعطیلات آخر هفته است، در یکی از برنامه‌های تفریحی ورزشی YWCA شرکت می‌کنم.
علاقه‌مندان چطور می‌توانند با انجمن کیوکوشین کانادا بیشتر آشنا شوند.
علاقه‌مندان برای آشنایی بیشتر با سبک و انجمن کیوکوشین کان کاراته کانادا می‌توانند به وبسایت زیر مراجعه کنند: www.Kyokushinkan.ca
با سپاس از وقتی که برای این گفت‌وگو گذاشتید.
سلام استاد
من شاگرد شما بودم زمانی مشهد کلاس داشید
فلکه عدل خمینی زیر خونه خودتون
البته کودک بودم شاید حتی یادتون نیاد
همسایه بودیم بعدم رفتید ژاپن و ما زیر نظر برادرهاتون اداره میشد
واقعا نمونه اخلاق و ادب هستید خودتون و خانواده تون