رسانهٔ همیاری – ونکوور
همان‌طور که در شمارهٔ گذشتهٔ رسانهٔ همیاری به‌اطلاع رسید، کالج پزشکان و جراحان بریتیش کلمبیا طرح اجازهٔ محدود برای کار پزشکان تحصیلکرده در خارج از کانادا را به شور گذاشته و تا تاریخ ۱۵ آوریل به طرف‌های ذی‌نفع مهلت داده بود تا نظرشان را در مورد این طرح اعلام کنند.
برای روشن‌شدن ابعاد این طرح و تأثیری که روی وضعیت حرفه‌ای پزشکان مهاجر و به‌ویژه پزشکانی که از ایران به کانادا مهاجرت کرده‌اند، سؤالاتی را دربارهٔ این طرح برای وزارت بهداشت بریتیش کلمبیا، کالج پزشکان و جراحان بریتیش کلمبیا و همچنین دکتر جان بلادرویک، مسئول سابق خدمات درمانی ناحیهٔ ساحلی ونکوور فرستادیم. تا لحظهٔ نگارش این متن هیچ پاسخی از وزارت بهداشت بریتیش کلمبیا دریافت نکرده‌ایم، ولی دکتر جان بلادرویک بلافاصله به پرسش‌های ما پاسخ دادند و کالج پزشکان و جراحان بریتیش کلمبیا نیز پس از چند روز پاسخ‌هایی کلی به پرسش‌ها دادند و برای ما فرستادند. همان‌طور که از پاسخ‌ها برمی‌آید، به‌نظر می‌رسد امیدواری‌های اولیه، به‌ویژه برای آیندهٔ حرفه‌ای پزشکان مهاجر ایرانی در بی‌سی، کم‌رنگ شده است. در حالی‌که دکتر بلادرویک آشکارا کالج را به استفاده از توان این نیروهای متخصص فرامی‌خواند، پزشکان و جراحان بریتیش کلمبیا از پاسخ مستقیم به بسیاری از پرسش‌ها سرباز زده و به تکرار موارد مطرح‌شده در اطلاعیه اکتفا کرده است. این در حالی است که روز پانزدهم آوریل، ۲۵ نمایندهٔ شوراهای شهر از مترو ونکوور و جزیرهٔ ونکوور در نامه‌ای به آدریان دیکس، وزیر بهداشت بریتیش کلمبیا، خواستار اقدام دولت استان برای اعطای مجوز به پزشکان تحصیلکرده در خارج از کانادا برای کمک به نظام درمانی استان به‌منظور مواجهه با شرایط شیوع ویروس کووید-۱۹ شدند.
توجه شما را به پرسش‌های ما و پاسخ‌های کالج و دکتر بلادرویک جلب می‌کنیم:
پیرو طرح پیشنهادی کالج پزشکان و جراحان استان بی‌سی در رابطه با دادن اجازه به فارغ‌التحصیلان پزشکی خارج‌ازکشور برای ثبت‌نام در دورهٔ محدود و کنترل‌شده‌ای به نام «کلاس دستیار پزشک» به‌منظور ارائهٔ خدمات بسیار مورد نیاز در بخش مراقبت‌های ویژه، سپاسگزار خواهیم بود به سؤالات زیر پاسخ دهید:
در بخش جدید ۲۴-۲، بند سی-۲، از طرح پیشنهادی فوق‌الذکر، عنوان شده است که «متقاضی باید حداقل دو سال رزیدنسی به‌عنوان تخصص پزشکی یا جراحی را پیش از اقدام برای ثبت‌نام گذرانده باشد.» فارغ‌االتحصیلان بین‌المللی بسیاری در رشتهٔ پزشکی، از جمله فارغ‌التحصیلان از ایران، هستند که طبق قوانین کشور خود تنها یک سال و نیم دورهٔ رزیدنسی می‌گذرانند، در عوض دوران تحصیلات آن‌ها طولانی‌تر است. این مسئله چطور لحاظ می‌شود؟ خصوصاً که کل آموزش پزشکی در آن کشورها ممکن است در مقایسه با آن‌هایی که دو سال رزیدنسی دارند، طولانی‌تر باشد.
کالج پزشکان و جراحان بریتیش کلمبیا: آئین‌نامهٔ پیشنهادی طوری آماده نشده است که ورود همهٔ فارغ‌التحصیلان پزشکی خارج‌ازکشور به سیستم درمان و بهداشت را فراهم کند. این آئین‌نامه در سال ۲۰۱۹ نوشته شد تا موارد ذیل را در بر بگیرد:
- نوآوری در سیستم بهداشت و درمان با ایجاد «پزشکان پشتیبان» برای آنکه به کارورزانی که برخی آموزش‌های پزشکی را دیده‌اند، اجازه داده شود تا در شرایط نظارت‌شده کار کنند و ظرفیت و خدمات را افزایش دهند.
- کلاس ثبت‌نام جدید، دستیار پزشک، مثالی است از کارورزانی در سطح متوسط که در بخش‌های مراقبت‌های ویژه تحت نظارت کار خواهند کرد تا ارائهٔ خدمات ۲۴ ساعته مقدور باشد.
- ارائهٔ کلاس ثبت‌نام محدود و کنترل‌شده برای برخی کارورزان واجد شرایط، مشابه استان‌های دیگر (آلبرتا، ساسکاچوان، مانیتوبا و نوا اسکوشیا)
تنها برخی کارورزان برای کلاس ثبت‌نام محدود و کنترل‌شده «دستیار پزشک» واجد شرایط خواهند بود. برای واجد شرایط بودن، آن‌ها باید موارد زیر را دارا باشند:
- یک مدرک پزشکی
- حداقل دو سال آموزش پس از تحصیل (رزیدنسی) در تخصصی پزشکی یا جراحی
- بخش اول امتحانات تعیین‌کنندهٔ LMCC
دکتر جان بلادرویک: فارغ‌التحصیلان پزشکی خارج‌ازکشور برای آنکه پزشک معتبر و کاملی در کانادا بشوند، باید مسیر روشنی پیش رو داشته باشند. آن‌ها باید امتحانات LMCC خود را بدهند و بیشتر آن‌هایی که من در زمانی که مسئول بهداشت پزشکی بودم ملاقات کردم، این امتحانات را با موفقیت پشت سر گذاشته بودند. بعد باید راهی برای آن‌ها وجود داشته باشد که به کالج پزشکان نشان دهند که آن‌ها شایستگی طبابت در کانادا را دارند. این باید طی برنامهٔ رزیدنسی انجام پذیرد. و این همان‌جایی است که مانع وجود دارد. برنامه‌های رزیدنسی کافی برای آنکه فارغ‌التحصیلان پزشکی خارج‌ازکشور واردِ آن شوند، وجود ندارد. چرا؟ پول. دولت استانی پول کافی به بیمارستان‌ها نخواهد داد تا موقعیت‌‌های شغلی رزیدنسی اضافه کنند. و بعد بحرانی به‌وجود می‌آید – و حال دیگر پول معضل نیست. درست همان‌طور که در شرایط عادی نباید معضل باشد. وقتی من فارغ‌التحصیل شدم – خیلی سال قبل (۱۹۶۹)، گفته می‌شد که تعلیم یک پزشک یک میلیون دلار هزینه داشت. حتی اگر آن هزینه به‌طور قابل ملاحظه‌ای بالا رفته باشد (که تصور می‌کنم چنین باشد)، اینکه بگذارید دیگر کشورها برای تولید دکترهای شما هزینه کنند، ایده‌ای عالی است – حداقل ما می‌توانیم چند دلاری برای آموزش‌های رزیدنسی آن‌ها خرج کنیم.
در این طرح آمده است که این اقدام راهی برای دریافت مدرک دائمی پزشکی نیست. این بدان مفهوم است که متقاضیان ممکن است فکر کنند که با دستیار پزشک شدن در شرایط شیوع کووید-۱۹ بدون امید به اینکه در سیستم بهداشت و درمان باقی بمانند، سلامتی و ایمنی خود را به خطر می‌اندازند. نظر شما در این‌باره چیست؟ آیا فکر نمی‌کنید این موضوع باعث ناامیدی و دلسردی متقاضیان واجد شرایط بشود و باعث می‌شود که آن‌ها برای این‌کار قدم جلو نگذارند؟
کالج پزشکان و جراحان بریتیش کلمبیا: درست است. کلاس ثبت‌نامیِ دستیار پزشک راهی برای دریافت مدرک کامل و مستقل نیست. همان‌طور که در بالا ذکر شد، این امکان به برخی کارورزان با داشتن بعضی آموزش‌های پزشکی اجازه خواهد داد تا در شرایط نظارت‌شده کار کنند و موجب افزایش ظرفیت و ارائهٔ خدمات در بخش‌های مراقبت‌های ویژه شوند.
دکتر جان بلادرویک: ما در تخصص‌هایی خاص و همچنین در پزشک خانواده کمبود داریم، و هنوز آن منابع باارزشی را که به ما داده شده است، به کار نمی‌گماریم.
در بخش جدید ۲۴-۲، بند ۴، از طرح پیشنهادی فوق‌الذکر، آمده است که «ثبت‌نام دستیار پزشک می‌تواند لغو شود اگر که تحت بخش ۲۴-۲ (۲) ادارات و سازمان‌های بهداشت از حمایت خود [از آن متقاضی] صرف‌نظر کنند. آیا این پروسه‌ای متداول است که وقتی کالج حق داشتن مدرک را به پزشکی اعطا می‌کند، آن پزشکان ممکن است توسط ادارات و سازمان‌های بهداشت مورد پذیرش قرار نگیرند، یا این تنها شامل حال متقاضیان فارغ‌التحصیلان پزشکی خارج‌ازکشور می‌شود؟ اگر چنین است، لطفاً توضیح دهید چرا؟
کالج پزشکان و جراحان بریتیش کلمبیا: دستیار پزشک‌ها کارمندان ادارات و سازمان‌های بهداشت محسوب خواهند شد. اگر ارتباط کاری و استخدامی آن‌ها قطع بشود، مدرک آن‌ها نیز فاقد اعتبار خواهد بود. در مورد دستیار پزشک‌ها، کالج تنها در صورتی به کارورز واجد شرایط مدرک اعطا خواهد کرد که یکی از سازمان‌های ناحیه‌ای بهداشت نیاز خاصی را اعلام و فرد خاصی را برگزیده باشد. این افراد توسط آن سازمان ناحیه‌ای بهداشت استخدام خواهند شد. به آن‌ها مدرکی برای طبابت مستقل اعطا نخواهد شد. آن‌ها باید تحت نظارت مستقیم پزشک حاضر در محل کار کنند و آن‌ها تنها می‌توانند در تیم کار کنند: مانند دستیار جراح در اتاق عمل.
دکتر جان بلادرویک: من نمی‌دانم بخش جدید ۲۴-۲، بند سی-۲ چطور عمل خواهد کرد. آنچه که ما برای فارغ‌التحصیلان پزشکی خارج‌ازکشور نیاز داریم، فرصتی است که باید به آن‌ها داده شود تا شروع به کار کنند. زمانی که آن‌ها بتوانند توان خود را نشان دهند و اینکه آن‌ها منابعی باارزش‌اند، دنبال راه‌حلی بلندمدت‌تر باید گشت تا به آن‌ها اجازه دهد پزشکانی تمام‌وقت باشند و نه فقط دستیار پزشک. می‌دانم که تعداد زیادی از فارغ‌التحصیلان پزشکی خارج‌ازکشور که من با آن‌ها کار کرده‌ام، پزشکانی فوق‌العاده بوده‌اند. ما می‌توانیم از وضعیت فعلی استفاده کنیم تا این مشکل قدیمی را حل کنیم.
