راضی رحیمی – ونکوور
همه‌ساله ونکوور میزبان ده‌ها جشنوارهٔ فیلم محلی و بین‌المللی با بودجه‌های بزرگ و مردمی است. از جشنواره‌های فیلم‌های ایتالیایی اسرائیلی گرفته تا جشنوارهٔ فیلم‌های آسیای شرقی و آمریکای لاتین، که نمایانگر پانورامای زندگی فرهنگی شهر ونکوور است.
نخستین جشنوارهٔ فیلم منا (Middle East and North Africa Film Festival Screening) در تاریخ ۲۰-۱۹ اکتبر در آمفی‌تئاتر دانشگاه امیلی کار به‌صورت رایگان برگزار شد. این فستیوال برای تجلیل از کار فیلمسازان، داستان‌نویسان، سازندگان و شرکت‌کنندگان در فیلم‌هایی است که در سطح محلی در مورد خاورمیانه و شمال آفریقا ساخته می‌شوند. اولین روز این فستیوال روز شنبه ۱۹ اکتبر با نمایش فیلم‌های زیر آغاز شد:
- Sadika’s Garden (CAN)
- Wajd: Song of Separation (CAN-Syria)
- Gaza (CAN-IRL-Palestine)
و در روز یکشنبه ۲۰ اکتبر این فیلم‌ها به‌نمایش در آمد:
- Second Home (CAN)
- Window Horses (CAN)
- Yara (Lebanon)
علی‌رغم زمینه‌های فرهنگی و اقتصادی قوی در ونکوور، مدت‌هاست که جای هنرمندان جوامع خاورمیانه و آفریقای شمالی در بین جشنواره‌ها خالی بود. هدف جشنوارهٔ فیلم منا پر کردن این فضا با صدای فیلمسازان و هنرمندان محلی و جوان خاورمیانه است که بتوانند قسمتی از هویت جامعهٔ بزرگ کانادایی-خاورمیانه را به تصویر بکشند. این جشنواره قصد دارد سکویی را برای هنرمندان ایجاد کند و صدای مهاجرانی باشد که بتوانند با به اشتراک گذاشتن کارشان، فضایی را برای گفت‌وگو باز کنند و هویتشان را در محیط‌های هنری کانادایی بیشتر تثبیت کنند.
آرمان کاظمی، بنیان‌گذار و مدیر جشنوارهٔ منا، در این زمینه گفت: «من به‌عنوان فرزند یک مهاجر، در شهر ونکوور بزرگ شده‌ام و همیشه بین کشوری که در آن بزرگ شده‌ام و داستان‌های والدینم از ایران تکه‌تکه شده‌ام و به‌همین دلیل در این جشنواره می‌خواهم فضایی را برای افراد با زمینه‌های مشابه ایجاد کنم تا این داستان‌ها را از طریق فیلم جمع‌آوری کنیم و برایشان بزرگداشت بگیریم. تیم اختصاصی ما تلاش کرده است تا با اولین جشنوارهٔ فیلم منا، زمینه‌ای را برای فیلمسازان نوظهور و مستقر در سطح شهر فراهم کند تا با مخاطبان ارتباط برقرار کنند و همکارانشان را در داخل و خارج از کشور بیشتر درگیر این وقف هنری کنند.»
جشنوارهٔ فیلم منا کاملاً مستقل و جامعه‌محور است. این فستیوال جوان با کمک‌های کوچک محلی شروع شده است، و در سال‌های آینده طی برنامه‌ریزی‌های طولانی‌تر رویدادهای بزرگ‌تری را پوشش خواهد داد، و طبیعتاً به حمایت مالی بیشترِ حامیان جامعهٔ هنری محلی نیاز خواهد داشت. آن‌ها بی‌صبرانه منتظر نظرات همهٔ مهاجران هنرمند محلی و جامعهٔ گسترده‌تر این رویداد هستند تا بتوانند با کمک هم پل محکم‌تری برای بیان تنوع هنری واقعی با صدایی واحد در ونکوور بر پا سازند.
Photo credit: Agata Ivanna Pogorelsky – LunAzul Pogorelsky
