سیما غفارزاده – ونکوور
بر اساس مطالعات انجام‌شده توسط سازمان ملل متحد، تعداد قتل‌های زنان توسط شریک زندگی‌شان یا اعضای خانواده و اقوام در حال افزایش است؛ لذا خانه خطرناک‌ترین مکان برای زنانی‌ست که در معرض خشونت قرار دارند. طبق یافته‌های دفتر مقابله با مواد مخدر و جرائم سازمان ملل متحد (UNODC)، سال گذشته در دنیا ۵۰٬۰۰۰ زن توسط شریک زندگی فعلی یا سابقشان یا توسط یکی از اعضای خانواده به قتل رسیده‌اند؛ این یعنی ۱۳۷ نفر در روز یا ۶ نفر در هر ساعت. همین یافته‌ها اشاره دارد گرچه اغلب قربانیان آدمکشی در دنیا مردان‌اند، زنان همچنان به‌دلیل تبعیض جنسیتی و کلیشه‌های منفی، بالاترین بها را در قتل‌های ناشی از خشونت جنسیتی می‌پردازند. علی‌رغم جنبش‌های مورد توجهی همچون #MeToo، که طی آن زنان آزارهای جنسی‌ای را که تجربه کرده بودند فریاد زدند، همچنان آن‌ها بسیار بیش از مردان محتمل است توسط شریک زندگی‌شان به قتل برسند. بسیاری از این دسته زنان توسط شریک زندگی‌شان به قتل می‌رسند و برخی نیز قربانی به اصطلاح قتل‌های ناموسی می‌شوند. قتل توسط شریک زندگی یا اعضای خانواده، معمولاً از نوع حمله‌ای ناگهانی و یک‌باره نیست، بلکه اغلب نقطهٔ اوج خشونت‌های خانگی پیشین است. این یافته‌های تکان‌دهنده نشان‌دهندهٔ عواقب ویرانگر نابرابری جنسیتی است که موجب شده خشونت علیه زنان همچنان پابرجا بماند. برای سالیان سال، بخشش، سکوت، شرم و ترس از خوردنِ داغ ننگ، موجب شده است که خشونت علیه زنان با سرعت بالایی رشد کند و فراگیر شود، به‌طوری‌که در حال حاضر در دنیا، از هر سه زن، یک زن خشونت جنسیتی را تجربه می‌کند.
در چند سال اخیر، صدای قربانیان خشونت جنسیتی و فعالان این عرصه، از طریق جنبش‌هایی همچون #MeToo، #TimesUp، #NotOneMore و امثالهم به‌قدری اوج گرفته است که دیگر نمی‌توان آن را خاموش کرد. امسال، تم این جنبش Orange the World: #HearMeToo نام گرفته است. «۱۶ روز فعالیت علیه خشونت جنسیتی»، مبارزه‌ای است بین‌المللی برای رفع خشونت علیه زنان و دختران؛ کمپینی که ۲۷ سال قدمت دارد و هر سال از ۲۵ نوامبر، به نام «روز بین‌المللی رفع خشونت علیه زنان»، تا روز ۱۰ دسامبر، به نام «روز حقوق بشر» ادامه دارد.
به سهم خود چه می‌توانیم بکنیم؟ می‌توانیم به کودکانمان آموزش بدهیم تا اختلافات را بدون خشونت حل کنند. می‌توانیم به دخترانمان یاد بدهیم تا از خود مراقبت کنند و قوی باشند، و می‌توانیم به پسرانمان یاد بدهیم که خشونت، خصوصاً خشونت جنسیتی، نه تنها مشکل را حل نمی‌کند، بلکه به آن دامن می‌زند. در خبرها خواندم در سال ۲۰۱۵، استان انتاریو این آموزش‌ها را به مواد درسی اضافه کرده بود، ولی متأسفانه تابستان امسال وقتی محافظه‌کارها قدرت را در دست گرفتند، آن را قطع کردند. در بی‌سی، بعید می‌دانم اصلاً چنین مادهٔ درسی‌ای وجود داشته باشد. ما می‌توانیم با نمایندهٔ استانی‌مان مکاتبه کنیم و از آن‌ها بخواهیم که چنین آموزش‌هایی را در برنامهٔ درسی مدارس بگنجانند. ما می‌توانیم فکر کنیم به اینکه چگونه می‌شود تصویر منفیِ رسانه‌های بزرگ از زنان و دختران را که پرورش‌دهندهٔ خشونت جنسیتی است، از بین برد. ما حتی می‌توانیم جوک‌ها و کامنت‌هایی را که مبلغ خشونت علیه زنان‌اند، به چالش بگیریم. اغلب، ما به این نوع کامنت‌ها پوزخندی می‌زنیم و می‌گذریم، در حالی‌که می‌توانیم از گویندهٔ چنان سخنانی برای ترویج چنان رفتاری انتقاد کنیم. ما می‌توانیم… اگر که بخواهیم.
