قسمت قبلی این مطلب را در اینجا بخوانید
تالین ساهاکیان – آلمان
بوقلمون‌ها
بوقلمون‌ها موجوداتی زیبا، بازیگوش، باهوش، خوش‌حافظه، خانواده‌دوست، ورزش‌دوست و فوق‌العاده اجتماعی‌اند. در طبیعت آن‌ها تا ۵ ماهگی با مادر خود زندگی می‌کنند و بین ۵ تا ۱۲ سال عمر می‌کنند. این پرندگان آرام بسیار به فرزندان خود وابسته‌اند. بوقلمون مادر با تمام شهامت و قدرت از فرزندان خود دفاع می‌کند.
در محیط‌های طبیعی، بوقلمون‌ها روز خود را به مراقبت از بچه‌های خود، ساختن لانه، جستجو برای غذا، گرفتنِ حمام گردوخاک، آراستن پرهای خود و بیتوته‌کردن بر شاخه‌های درختان می‌گذرانند. آن‌ها در طبیعت بسیار فعال‌اند و هرگز چاق نمی‌شوند. بوقلمون‌های وحشی می‌توانند با سرعت ۸۰ کیلومتر در ساعت پرواز کنند و با سرعت ۲۲ کیلومتر در ساعت روی زمین بدوند.
زندگی و مرگ بوقلمون‌ها در دامداری‌های صنعتی
زندگی بوقلمون‌ها در دامداری‌های صنعتی از لحظهٔ تولد تا مرگ بسیار شبیه به زندگی مرغ‌هاست. آن‌ها در ماشین‌های جوجه‌کشی به‌دنیا می‌آیند و پس از تولد به تولیدی‌های گوشت بوقلمون منتقل می‌شوند. در این اصطبل‌های پرازدحام، هر بوقلمون حدود ۱ متر مربع فضا دارد. اگر جثهٔ یک بوقلمون را در نظر بگیریم، متوجه می‌شویم که این فضا برای او چقدر کوچک است. این پرندگان از انجام ساده‌ترین کارهای لذّت‌بخش مانند گرفتن دوش گردوخاک، بزرگ‌کردن فرزندان، جستجو در خاک برای غذا، پروازکردن و حتی دویدن محروم‌اند. این شرایط سخت، بوقلمون‌ها را عصبی می‌کند طوری که شروع به آسیب‌زدن به همدیگر می‌کنند. برای کم‌کردن تلفات ناشی از این جنگ‌ها، هنگامی که بوقلمون‌ها هنوز جوجه هستند نوک بالا و چنگال‌های آن‌ها را با تیغ داغ می‌برند و قسمت آویزان قرمزی را که از نوک تا سینهٔ پرندگان نر امتداد دارد، می‌چینند. تمام این عمل‌ها بدون استفاده از داروی بی‌حسی انجام می‌شود.
با استفاده از اصلاح نژادی و غذاهای سنگین، این پرندگان را که در حالت طبیعی هرگز دچار چاقی نمی‌شوند، آنچنان چاق می‌کنند که زیر بار وزن خود شل می‌شوند.
آن‌ها در ۵ ماهگی روی هم تل‌انبار می‌شوند و به کشتارگاه فرستاده می‌شوند. کشتار آن‌ها هم مانند کشتار مرغ‌هاست: آویزان شدن از پا، عبور از درون مخزن‌های گیج‌کننده که گاهی درست کار نمی‌کنند، عبور از کنار تیغ‌هایی که قرار است گردن را ببرند ولی اگر پرنده جاخالی بدهد گردنش بریده نمی‌شود و زنده به مخزن آب جوش که مخصوص کندن پرهاست انداخته می‌شود.
اردک‌ها و غازها
اردک‌ها و غازها عاشق آب‌اند و در طبیعت بیشتر عمر خود را در آب می‌گذرانند. آن‌ها در فصل گرما و سرما کوچ می‌کنند و می‌توانند مسافت‌های بسیار طولانی را پرواز کنند. در طبیعت اردک‌ها تا ۱۲ سال و غازها تا ۲۵ سال عمر می‌کنند.
اردک‌ها معمولاً در زمستان به‌دنبال همسر می‌گردند. پرندگان نر با نمایش پرهای زیبای خود سعی می‌کنند توجه اردک‌های ماده را جلب کنند. در بهار، پرندگان ماده همسر ایده̣آل خود را به‌محل جفت‌گیری که از قضا جایی است که خود از تخم درآمده‌اند می‌برند.
تعداد تخم‌هایی که یک پرندۀ ماده می‌تواند بگذارد، به‌مدت زمان تابش خورشید بستگی دارد. در دامداری‌های صنعتی، از این واقعیت سوءاستفاده می‌کنند و برای بالابردن تعداد تخم‌ها، پرورشگاه‌ها را با نور مصنوعی تا ۱۷ ساعت در روز روشن نگه می‌دارند.
در طبیعت، پرندۀ ماده بعد از گذاشتن تخم‌ها روی آن‌ها می‌نشیند تا آن‌ها را گرم کند و آقای اردک وقت خود را با سایر آقایان گروه می‌گذراند! جوجه‌ها در ۲۸ روز از تخم در می‌آیند و تنها چند ساعت پس از تولد می‌توانند با مادر خود شنا کنند و اگر مادر خود را از دست بدهند می‌توانند به تنهایی تا فاصلۀ ۱٫۵ کیلومتر به جستجوی آب بروند.
غازها حیواناتی تک‌همسری‌اند. اگر غازی همسر خود را از دست بدهد، از جفت‌گیری با غازی دیگر در منطقه‌ای که همسرش در آن جان باخته است، خودداری می‌کند. بسیاری از غازها پس از مرگ همسر تا آخر عمر (۲۵ سالگی) از انتخاب همسر دیگر سرباز می‌زنند و بیوه می‌مانند!
غازها از همسر و فرزندان خود به‌شدت مراقبت می‌کنند، به‌طوری که اگر همسر یا یکی ازجوجه‌های آن‌ها مریض شود، تمام وقت خود را در کنار فرد مریض خانواده می‌مانند حتی اگر گروه کوچ کند و مجبور شوند تمام زمستان را همان‌جا بمانند و حتی اگر این وفاداری به قیمت جان آن‌ها تمام شود.
این حیوانات به‌شدت عاطفی‌اند. یک غاز پس از مرگ همسر یا بعد از ناامیدشدن از درآمدن جوجه‌ها از تخم، از گروه جدا می‌شود و مدت‌ها سوگواری می‌کند.
زندگی و مرگ اردک‌ها و غازها در دامداری‌های صنعتی
اردک‌ها و غازها برای گوشت، تخم و همچنین، یک غذای وحشتناک فرانسوی به نام «پاتۀ جگر پرچرب» (Pate de foie gras) پرورش داده می‌شوند. زندگی اردک‌ها و غازها در دامداری‌های صنعتی بسیار شبیه به زندگی مرغ‌ها و بوقلمون‌هاست با یک تفاوت: اردک‌ها و غازها به‌شدت به بودن در آب و شنا نیاز دارند. این در حالی است که در دامداری صنعتی این عنصر به‌طور کلی حذف شده است.
علاوه بر این، اردک‌ها و غازها قربانی جنایت دیگری هم هستند: از چند هزار سال پیش جگر پرچرب اردک‌ها و غازهای بیمار به مذاق برخی خوش آمده است و فرانسویان، غذایی به نام پاتۀ جگر پرچرب ابداع کرده‌اند. برای تهیۀ این غذا که هنوز جزو منوی غذای بسیاری از رستوران‌های چهارستاره و پنج‌ستاره در دنیاست، سالانه میلیون‌ها اردک و غاز را به‌طور مصنوعی به بیماری جگر مبتلا می‌کنند. برای این کار، روزانه دو یا سه بار یک لولۀ آهنی یا پلاستیکی را از دهان حیوانات وارد معدۀ آن‌ها می‌کنند و مقدار زیادی غذا داخل معدۀ‌شان می‌ریزند. به این ترتیب، پس از سه تا چهار هفته جگر به چند برابر حجم معمولی خود می‌رسد طوری که پرنده دیگر قادر به حرکت نیست. خوراندن اجباری غذا می‌تواند باعث خون‌مردگی‌های دردناک، پارگی یا زخم در دهان یا دستگاه گوارشی و حتی ترکیدن جگر شود. حیواناتی که در این سه یا چهار هفته نمی‌میرند، کشته می‌شوند و از جگر آن‌ها برای تهیهٔ پاتهٔ جگر استفاده می‌شود. این پرندگان در قفس‌های کوچک نگهداری می‌شوند طوری که حتی قادر به چرخیدن در آن نیستند.
در نتیجۀ اعتراضات مکرر طرفداران حقوق حیوانات، تولید و فروش این غذای نکبت‌بار در برخی از نقاط دنیا مانند بسیاری از کشورهای اروپایی و برخی از ایالت‌های آمریکا ممنوع شده است.
همچنین، ممکن است غازها قربانی صنعت پَر هم بشوند و در طول عمر خود دو بار پرهای گردن و سینهٔ آن‌ها برای تولید پَر باکیفیت کنده شود، عملی که درد فوق‌العاده شدیدی دارد و زخم‌های عمیق جسمی و روحی به‌جا می‌گذارد و حتی ممکن است به عفونت و مرگ تعدادی از پرندگان منجر شود.
اردک‌ها و غازها معمولاً در ۷ هفتگی به کشتارگاه فرستاده می‌شوند.
قسمت بعدی این مطلب را در اینجا بخوانید
