Exclusive interview with Bob Lenarduzzi, President of Vancouver Whitecaps
علیرضا فدایی – ونکوور
ده سال پیش که با آقای باب لناردوزی رئیس باشگاه وایت‌کپس ونکوور مصاحبه کردم، این باشگاه در لیگ درجهٔ دو فوتبال (soccer) آمریکای شمالی بازی می‌کرد. در این مدت خیلی چیزها عوض شده و این تیم چند سالی است که در استادیوم بی‌‌سی پِلِیس (BC Place) و در لیگ درجهٔ اول بازی می‌کند. ولی رئیس این باشگاه که از بازیکنان قدیمی این تیم بوده است، هنوز همان آدم افتاده و خوش‌اخلاق است. آقای لناردوزی را در یک روز زیبای تابستانی و در زمان تمرین تیم در یکی از زمین‌های دانشگاه دیدم و این نتیجهٔ گفت‌وگوی ماست که از نظرتان می‌گذرد.
کمی از اتفاقاتی که در این ده سال برای باشگاه افتاده است، برایمان صحبت کنید.
در سال ۲۰۰۹ با خبر شدیم که لیگ برتر آمریکای شمالی قصد دارد تا سال ۲۰۱۱ دو تیم دیگر را به تیم‌های حاضر اضافه کند. ما جزو هفت تیمی بودیم که درخواست پیوستن به لیگ برتر را داشتیم و در نهایت تیم ما به‌همراه تیم پورتلند پذیرفته شدند. در بازی اول ۲-۰ تیم تورنتو را شکست دادیم و این در حالی بود که ۲۳،۰۰۰ نفر در استادیوم امپایر فیلد (بی‌‌سی پلیس در حال مرمت بود)، به تماشای بازی نشستند. آن روز یکی از روزهای به‌یادماندنی من در تمام سال‌های حرفه‌ایم در فوتبال است. صبح که بیدار شدم، هوا بارانی بود ولی در زمان بازی هوا باز شد و خاطرهٔ خوبی از اولین بازی ما در لیگ برتر به‌جا گذاشت.
چه شرایطی برای پیوستن به لیگ برتر وجود داشت؟
در کنار سابقهٔ تیم ما، یکی از مهم‌ترین امتیازات داشتن تیم پایه و آکادمی پرورش بازیکن بود، مثل تیم آژاکس آمستردام یا لیون فرانسه.
در ده سال آینده چه برنامه‌هایی دارید و چه دوست دارید به‌دست آورید؟
بردن لیگ برتر آمریکای شمالی، قهرمانی در کونکاکاف که ما را قادر به بازی در جام باشگاهی جهانی کند. استقبال و حمایت از تیم ما بسیار خوب بوده ولی فکر می‌کنم هنوز خیلی برای بهبود جا دارد.
به‌خاطر دارم که باشگاه شما طرحی داشت برای ساخت ورزشگاهی اختصاصی، نتیجهٔ آن چه شد؟
متأسفانه همهٔ کسانی که باید از این طرح حمایت می‌کردند، عقب کشیدند از جمله ساکنین گس تاون و کسبهٔ محل که از حجم زیاد ترافیک که قرار بود به آنجا راه یابد، راضی نبودند.
در این چند سالی که در کانادا زندگی می‌کنم، دیده‌ام که چقدر فوتبال خوب رشد کرده و پرطرفدار شده است. با این وجود، جای تأسف است که تنها حضورِ تیم کانادا در جام جهانی، در سال ۱۹۸۶ بوده است.
فکر می‌کنید در آیندهٔ نزدیک تیم کانادا به جام جهانی راه پیدا کند؟
فکر می‌کنم مسئله فقط بازیکنان نیستند، بلکه محیطی است که باید برای آن‌ها ایجاد شود. تیم ما و سایر تیم‌های کانادایی زحمات زیادی برای تربیت بازیکنان جوان کشیده‌اند. من عضو تیمی بودم که در جام ۱۹۸۶ در مکزیک بازی کرد و فکر می‌کنم یکی از دلایل موفقیت ما بازی در لیگ قدیم آمریکای شمالی بود که بازیکنان بسیار خوبی در آن بازی می‌کردند. به‌نظر من از الان باید برای جام ۲۰۲۲ برنامه‌ریزی کرد. البته این معنایش آن نیست که شانسی برای جام ۲۰۱۸ نداریم.
در مورد لیگ قدیم آمریکای شمالی صحبت کردید. فوتبال در آمریکای شمالی از آن زمان (اواخر دههٔ هفتاد و اوایل دههٔ هشتاد) خیلی رشد کرده است، ولی فکر می‌کنید هنوز هم حضور بازیکنان نامدار که نزدیک مرز بازنشستگی‌اند کمکی به رشد بیشتر فوتبال در آمریکای شمالی می‌کند؟
بله حتماً و نمونهٔ بازیکنی که نقش بزرگی در طول پنج سال بازی خود داشت، دوید بکهام است. او نه تنها نقش خود را عالی بازی کرد، بلکه از آنچه از او انتظار می‌رفت هم فراتر رفت. او سفیر فوتبال بود که به محبوبیت این ورزش در آمریکای شمالی کمک بسیار کرد. بازیکنانی مثل دیدیه دروگبا که در مونترآل بازی کردند نیز تأثیر خوبی روی این تیم داشتند.
چند سالی است که در کانادا فوتبال بیشترین تعداد بچه‌ها را در بین سایر ورزش‌ها به خود مشغول کرده است. با این روند، آیا فکر می‌کنید فوتبال روزی جایگاهی همانند فوتبال آمریکایی یا هاکی را در آمریکای شمالی خواهد داشت؟
من ترجیح می‌دهم که مقایسه‌ای انجام ندهم. یک دلیل آن‌هم این است که در زمان اوج لیگ قدیم فوتبال آمریکای شمالی در اواخر دههٔ هفتاد و اوایل دههٔ هشتاد، پیش‌بینی‌‌ها و ادعا‌های بزرگ فراوانی می‌شد. آن وقتی بود که تیم نیویورک کاسموس (تیمی که پله را در اختیار داشت) ۷۷٬۰۰۰ نفر و تیم ما بیش از ۳۰٬۰۰۰ نفر تماشاچی به استادیوم می‌کشاند. در آن سال‌ها شعار ما این بود که ما با فوتبال آمریکایی رقابت خواهیم کرد. به‌نظر من این کار اشتباه است و ورزش‌های مختلف هر یک برای خود جایگاهی دارند. برای ما مهم‌ترین چیز، داشتنِ حق پخش تلویزیونی است و افزایش بیننده، چرا که تجربه‌ای که از تماشای فوتبال می‌ماند، بینظیر است. فکر می‌کنم باید به همین راه ادامه داد و نگران ورزش‌های دیگر نبود و واقعیت این است که ورزش‌های آمریکای شمالی مثل هاکی ریشه در تاریخ اجتماعی دارند. باید صبور باشیم و کار کنیم، با گذشت هر نسل علاقه‌مندی بیشتر خواهد شد. بچه‌هایی که امروز فوتبال بازی می‌کنند، فردا به‌همراه خانواده‌شان طرفداران و بینندگان این ورزش خواهند بود.
تیم زنان کانادا یکی از بهترین‌های دنیاست. آن‌ها چه‌کار می‌کنند که مردان نمی‌توانند؟ یا شاید این مقایسهٔ درستی نیست؟
خیر، مقایسهٔ درستی نیست و مثل مقایسهٔ سیب و پرتقال است. بدون اینکه موفقیت تیم زنان برایم کم‌ارزش باشد، باید پذیرفت که این ورزش در بین مردان و زنان در دو نقطهٔ کاملاً متفاوت است. فوتبال مردان ورزشی کاملاً جاافتاده در دنیاست و آمار بینندگان جام‌جهانی رقمی بسیار بالاست. فکر می‌کنم که فوتبال زنان هم روزی به آن نقطه برسد.
به‌نظر شما بهترین بازیکن تاریخ کیست؟
چند نفر توی ذهنم هست مثل یوهان کرویف، مارادونا و لیونل مسی، ولی باید گفت پله بینظیر بود و شخصیت او چه در داخل، چه خارج از زمین نمونه بود.
آشنایی شما با فوتبال ایران در چه حد است؟
وقتی سرمربی تیم کانادا بودم، شاهد حضور تیم ایران در تورنتو بودم؛ زمانی که تقریباً همهٔ ورزشگاه را تماشاچیان ایرانی پر کرده بودند و جو ورزشگاه بینظیر بود.
