Call Me by Your Name
آرام روانشاد – ایران
«من را با نامت صدا کن» فیلمی به سبک درام (اجتماعی) و رمانتیک (عاشقانه) به کارگردانی لوکا گوادانینو است که بر اساس رمانی با همین نام، نوشتهٔ آندره اسیمن ساخته شده است. از بازیگران اصلی این فیلم می‌توان به تیموتی شالامی، آرمی همر، مایکل استلبرگ، و آمیرا کاسار اشاره کرد. این فیلم علاوه بر دریافت امتیاز ۹۵٪ در سایت راتن تومِیتوز و جلب نظر منتقدان، به‌خاطر بازی تیموتی شالامی و آرمی همر مورد ستایش واقع شده و نامزد جوایز متعدد بین‌المللی از جمله اسکار و گلدن گلوب شد.
داستان این فیلم راجع به رابطهٔ عاشقانه بین دو پسر است. الیو پرلمن (تیموتی شالامی) ۱۷ساله، یک پسر ایتالیایی/آمریکایی/فرانسویِ یهود است که در ۱۹۸۳ در محله‌ای روستایی در شمال ایتالیا با والدینش زندگی می‌کند. الیو بیشتر وقتش را کتاب می‌خواند. پدر الیو، سمی پرلمن (مایکل استوبارگ) استاد باستان‌شناسی است و تابستان هر سال از یکی از دانشجویان دکترا دعوت می‌کند در ازای شش هفته اقامت رایگان و نوشتن مقاله‌های دکترای خود، به کارهای دانشگاهی پرلمن کمک کند. حال، این مهمان اُلیور (آرمی همر) ۲۴ ساله است. الیو دوستدار کتاب و نابغه‌ای در موسیقی است. برعکس او، الیور پسری با اعتمادبه‌نفس بالا است و شخصیتی کاملاً متضاد با الیو دارد. از ابتدای ورود اُلیور، الیو به حضور او حساس و توجهش به اُلیور جلب می‌شود و…
تا همین سی سال پیش دوران سختی برای ساخت اثر هنری با مضمون دفاع از حقوق همجنس‌گرایی بود، اما در سال‌های اخیر، این موضوع یکی از مضامین اصلی در سینمای جدی و هنری است و به‌نوعی دیگر تابو محسوب نمی‌شود. فیلم‌های بسیار شاخصی به‌لحاظ کارگردانی و فیلمنامه و عملکرد بازیگران با این مضمون ساخته شده و بی‌شک «مرا با نامت صدا کن» یکی از بهترینِ آن‌هاست. فیلمی که به‌خاطر فیلمنامۀ بی‌نقص، فضاسازی بی‌نظیر، بازی‌های درخشان و موسیقی‌اش، توجه منتقدان را به خود جلب کرد و امتیاز بالایی کسب نمود.
بعضی فیلم‌ها می‌توانند برای شما یادآور مکانی باشند، یا اینکه با دیدنش گمان کنید که به آن سرزمین قدم گذاشته‌اید. طوری‌که به‌خاطر آوردن نام آن فیلم، تمام آن مکان‌ها را ذهن شما تداعی می‌کند. به‌عبارتی فیلمی که لوکیشن و کاراکتر دارد. «مرا با نامت صدا کن» فیلمی دربارهٔ ایتالیا است. گاوادانینو با گرفتن نماها و تصاویر زیبا از آثار برجای‌ماندهٔ باستانی، مناظر طبیعت و خیابان‌های ساکت و آرام شمال ایتالیا به‌شدت در فضاسازی فیلم موفق بوده و این فضا با مضمون فیلم به‌خوبی ترکیب شده است و این باعث می‌شود بیننده لوکیشن را مثل یکی از شخصیت‌های فیلم ببیند.
بعد از فضاسازی، باید به موسیقی درخشان فیلم اشاره کرد که کار سوفیان استیونز است. موسیقی‌ای که او ساخته، درخشان است و البته کارگردان هماهنگی دلپذیری بین زبان تصویری فیلم و موسیقی آن ایجاد کرده است. گاوادانینو می‌گوید: «وقتی که روی فیلمنامه کار می‌کردیم، از خودمان پرسیدیم که چطور می‌توانیم صدای کتاب را در زبان سینمایی فیلم وارد کنیم و داشتیم به ایدهٔ استفاده از یک راوی سوم‌شخص فکر می‌کردیم که البته این روشی چندان مناسب به‌نظر نمی‌آمد. سپس تصمیم گرفتیم از موسیقی به‌عنوان مفسری از شخصیت الیو استفاده کنیم. به‌همین خاطر کاراکتر الیو یک نوازندهٔ حرفه‌ای پیانو است و اغلب می‌نوازد و موسیقی راهی است برای بیان احساسش و عشق ممنوعه‌ای که گرفتارش کرده است.»
«مرا با نامت صدا کن» از منظر فنی و تکنیکی از کارگردانی حرفه‌ای و خوبی برخوردار است و تماشای آن می‌تواند برای علاقه‌مندان جدی سینما بسیار لذت‌بخش باشد. ترکیب این کارگردانی و فیلمبرداری بسیار عالی، فضاسازی زیبا، با موسیقی متن شورانگیز که حضورش نه کم است و نه بیش‌از‌حد، همه و همه فیلم را از نظر فنی و هماهنگی میان عوامل آن متمایز می‌کند. بازی‌ها، مخصوصاً بازی تیموتی شالامیِ جوان تحسین‌برانگیز است. در نهایت این فیلم، توقع شما را از یک فیلم متفاوت هنری راجع به اقلیت‌های جنسی برآورده می‌کند.
این مطلب توسط آرام روانشاد، نویسنده، روزنامه نگار و مدیر کانال سینمایی اوتوپیا نوشته شده است. این کانال به معرفی و نقد آثار برتر سینمای جهان می‌پردازد. همچنین در کنار سینما مطالبی در حوزهٔ فلسفه و ادبیات هم با مخاطب به اشتراک می‌گذارد. با پیوستن (Join) به این کانال به یک نشریهٔ سینمایی، هنری آنلاین در سطح بالا دسترسی پیدا خواهید کرد.
