علیرضا فدایی – ونکوور
با تعداد زیاد جوانان علاقه‌مند به ورزش و هنرهای رزمی تعجبی ندارد که ورزشکاران ایرانی در بسیاری از رشته‌ها در سطح بین‌المللی موفقیت چشمگیری داشته‌اند. با وجود امکانات بسیار کم، رزمی‌کاران ایرانی موفقیت‌های بسیاری در سطح آسیا و جهان کسب کرده‌اند.
ووشو هم که فدراسیون بین‌المللی آن از حمایت دولت چین برای معرفی و گسترش هنرهای رزمی چینی برخوردار است، یکی دیگر از رشته‌های پرطرفدار رزمی در ایران است.
البته باید گفت که سبک مبارزهٔ سانشو یا ساندا را در واقع باید مانند هنرهای رزمی ترکیبی، شیوه و قانون مسابقه و مبارزه دانست. در ایران از سال‌ها پیش ورزشکاران رشته‌های مختلف ازجمله کشتی، کاراته و کیک بوکسینگ در مسابقات سانشو شرکت می‌کردند. رقابت بسیار زیاد بود و همین تعدد شرکت‌کنندگان و مهارت آن‌ها در موارد مختلف باعث می‌شد که آنان برای قهرمانی تلاش بسیاری بکنند.
ووشو که ابتدا در غالب فدراسیون کونگ فو، ووشو و رزم‌آوران فعالیت می‌کرد، بعدها فدراسیون مستقل خود را پیدا کرد و تعداد بسیاری از مبارزان ایرانی در مسابقات جهانی صاحب مدال‌های رنگارنگ شدند.
در واقع در بخش مبارزهٔ ووشو، ایران به‌همراه چین و روسیه قدرت‌های بزرگ این رشته در دنیا حساب می‌شوند.
تعدادی از مبارزان ووشو وارد مسابقات هنرهای رزمی ترکیبی هم شده‌اند که شاید مشهورترین آن‌ها کانگ لی باشد که در مسابقات UFC شرکت کرده است.
برای این شماره با یکی از قهرمانان ساکن ونکوور بزرگ گفت‌وگویی داشته‌ایم. عرفان آهنگریان که مدت زیادی نیست به کانادا مهاجرت کرده ولی در همین مدت کوتاه در مسابقات هنرهای رزمی ترکیبی ام‌ام‌اِی (MMA) مسیر پیشرفت را به‌خوبی پیموده است.
* * * * *
با سلام و سپاس از وقتی که برای این گفت‌وگو گذاشتید، لطفاً خودتان را معرفی بفرمایید و بگویید که از کی و چگونه ورزش‌های رزمی را آغاز کردید؟
سلام و عرض ادب خدمت شما آقای فدایی عزیز و خوانندگان مجلهٔ رسانهٔ همیاری در ونکوور. من عرفان آهنگریان هستم. دو سالی‌ست که همراه با خانواده به ونکوور مهاجرت کرده‌ام. در ایران به فعالیت در رشتهٔ ووشو مشغول بودم و به‌مدت شش سال عضو تیم ملی ووشو ایران در ردهٔ جوانان و بزرگسالان بودم.
۱۴ سالم بود که با پیشنهاد یکی از اقوام، که هر جا هستند تندرست باشند، وارد این رشته شدم و از آنجایی‌که بچهٔ پرانرژی و فعالی بودم، پس از مدت کوتاهی علاقمندی‌ام به این رشتهٔ رزمی بیشتر شد و به‌صورت حرفه‌ای آن را دنبال کردم.
شما اهل مازندرانید، چطور با وجود سابقه و محبوبیت رشتهٔ کشتی در مازندران، وارد کشتی نشدید؟
حقیقتش پدر من کشتی‌گیر بود و ایشان به‌علت آسیب‌ها و سختی‌هایی که داشت، هیچ‌وقت اجازهٔ حضور در رشتهٔ کشتی و همچنین هیچ رشتهٔ رزمی دیگری را به من ندادند. من تا زمانی که رشتهٔ ووشو را شروع کنم به‌صورت جدی و حرفه‌ای فوتبال بازی می‌کردم اما بعد از معرفی و اصرار آقای محمدرضا آهنگریان، پدر اجازهٔ فعالیت داد و بعد از اینکه دید استعداد دارم و با دیدن موفقیت‌های ابتدایی‌ای که کسب کردم دیگر مخالفت نکرد و این‌طور شد که مسیر زندگی‌ام عوض شد.
چرا از بین همهٔ رشته‌های رزمی به سانشو جذب شدید؟
از بچگی در کوچه و مدرسه بچهٔ شر و شیطانی بودم و همیشه دوست داشتم رشتهٔ رزمی‌ای بلد باشم که بتوانم از خودم دفاع کنم. بعد از ورود به رشتهٔ ووشو، بخش سانشو را که الان ساندا نام دارد و بخش مبارزه است، انتخاب کردم. لازم به ذکر است که ووشو بخش دیگری هم دارد که نمایشی‌ست و شرکت‌کنندگان به اجرای فرم با دست و سلاح می‌پردازند که بسیار دیدنی و زیباست.
لطفاً کمی دربارهٔ مهاجرت به کانادا و فعالیت‌های ورزشی‌تان در اینجا بفرمایید.
حقیقتاً علت مهاجرت من به کانادا فعالیت حرفه‌ای در رشتهٔ ام‌ام‌ای بوده و است. همچنین علت علاقه‌مندی‌ام به رشتهٔ ساندا نیز شباهتش به این رشته بود.
من بعد از کسب موفقیت‌های مختلف ازجمله کسب مدال طلای جهان در شانگهای چین در سال ۲۰۱۹، طلای المپیک آسیایی جاکارتا در اندونزی در سال ۲۰۱۸، طلای المپیک دانشجویان در تایپهٔ تایوان در سال ۲۰۱۷، طلای مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی در باکوی آذربایجان در سال ۲۰۱۷، طلای قهرمانی آسیا در تایپهٔ تایوان در سال ۲۰۱۶، مدال نقرهٔ جام جهانی شیان چین در سال ۲۰۱۶، و همچنین طلای جوانان جهان در آنتالیای ترکیه در سال ۲۰۱۴، به اکثر موفقیت‌هایی که در ووشو امکان رسیدن به آن وجود داشت، دست پیدا کردم. بعد از آن احساس کردم توانایی حضور در رشتهٔ ام‌ام‌ای و افتخارآفرینی در رشته‌ای بزرگ‌تر، مشهورتر و جهانی‌تر برای کشورم و مردم عزیز ایران را دارم، اما مشکل بزرگی که قبل از همهٔ این‌ها همیشه سر راهم بوده، مشکل ویزا برای حضور در مسابقات مختلف بوده است. به‌همین دلیل اول تصمیم گرفتم با مهاجرت به کشور کانادا این مشکل را تا حدودی برطرف کنم و همچنین خانواده‌ام بتوانند در زمانی که من برای هدفم تلاش می‌کنم، شرایط بهتر و راحت‌تری داشته باشند. این شد که من الان در ونکوور در خدمت شما هستم.
به‌نظر شما دلیل موفقیت و محبوبیت ووشو و خصوصاً بخش مبارزهٔ آن در ایران چه بوده است؟
به‌نظرم مردم ایران ذات رزم‌آور و پهلوانی دارند و این دلیلی‌ست که ورزشکاران ما با وجود این‌همه کمبود امکانات، در رشته‌های مختلف افتخارآفرینی می‌کنند.
و همچنین خوب‌بودن ایرانی‌ها در کشتی کمک زیادی به علاقه‌مندی و خوب‌بودن ایرانی‌ها در رشته ووشو کرده است.
فکر می‌کنید به‌عنوان یک سانشوکار ردهٔ بالا مهارت‌های شما در مبارزهٔ ام‌ام‌اِی کافی است؟ یا اینکه مشغول تمرین جوجیتسو هم بوده‌اید؟
بله، چون ورزشکاران ساندا در سطوح بالا مهارت‌های خوبی در ضربات دست و پا، همچنین فنون کشتی، کلینچ و پاگیری دارند، لازم است که در زمینهٔ جوجیتسو هم وقت بگذارند و آن را هم تقویت کنند. من هم الان دارم در باشگاه «دیاز کامبت اسپورت» در کنار بهترین‌ها این تکنیک‌ها را آموزش می‌بینم تا سطح مبارزهٔ خودم را بالاتر ببرم.
لطفاً کمی دربارهٔ تمرین و تغذیهٔ خود بگویید.
حقیقتش من به‌لحاظ ژنتیکی سوخت‌و‌ساز و متابولیسم بدنم خیلی بالاست. باید روزی پنج وعده غذا بخورم و متأسفانه یا خوشبختانه دچار افزایش وزن نمی‌شوم. به‌همین دلیل عضله‌گرفتن برایم خیلی سخت است و همین باعث شده در وزنی که مسابقه می‌دهم از همهٔ رقبایم از لحاظ جثه کوچک‌تر باشم و به‌دلیل درصد چربی کم برای رفتن به وزن پایین‌تر هم دچار مشکل می‌شوم.
برای برنامهٔ تمرینم هم سعی می‌کنم هفته‌ای دو جلسه تمرین با وزنه و همچنین دو جلسه تمرین هوازی داشته باشم که اکثراً صبح زود قبل از رفتن به سر کار است. به‌جز یکشنبه‌ها و چهارشنبه صبح‌ها که استراحت می‌کنم، بقیهٔ زمان‌های خالی را با تمرینات فنی و رزمی پر می‌کنم که حدود ۵ تا ۷ جلسه در هفته می‌شود.
همچنین هفته‌ای دو جلسه کلاس آنلاین دارم با دو تن از اعضای تیم ملی ووشو مکزیک که در مدتی‌که باهم فعالیت می‌کنیم، توانستند عناوین جهانی و قاره‌ای متعددی کسب کنند. اکثر زمان‌های غروبم را مشغول آموزش و تمرین‌دادن شاگرد‌ان خصوصی‌ام در باشگاه New Edge Alliance هستم.
شما بهتر می‌دانید این سبک زندگی پرتکاپوی کانادایی به ما هم سرایت کرده و اصلاً زمان خالی برایم نمانده است، برخلاف ایران که تمام تمرکز و انرژی‌ام صرف تمرین‌کردن و استراحت و مسابقه‌دادن می‌شد. البته به‌شخصه دیگر به این مدل زندگی عادت کرده‌ام و علاقه‌مند شده‌ام، اما سختی‌های خودش را هم به همراه دارد. این هم بخشی از سختی زندگی ورزشکاران مهاجر است که من و خانواده‌ام خودخواسته انتخابش کرده‌ایم و داریم یاد می‌گیریم که از آن لذت ببریم.
برنامه‌های شما برای آینده چیست؟
تمام تمرکز و هدف من این است که روزبه‌روز پیشرفت کنم و بتوانم به سطح مهارت کافی برسم که تماشاچیان و طرفداران این رشته و همچنین هم‌وطنان عزیزم از دیدن مبارزهٔ من لذت ببرند و بتوانم به‌عنوان اولین ایرانی و فارسی‌زبان وارد سازمان یو‌اف‌سی بشوم و مراحل موفقیت را طی کنم.
من و همسرم به این مسئله مثل یک مأموریت و هدف بزرگ فکر می‌کنیم و اینجا جا دارد که از همسرم عزیزم که در این مسیر علاوه بر کارهای شخصی خودش و وظیفهٔ مادری در این هدف از ابتدای راه با من همدل و هم‌انرژی بوده، سپاسگزاری کنم. انشاءالله بتونیم در کنار همدیگر و پسرمان از ثمرهٔ تلاشمان لذت ببریم.
اگر صحبت دیگری با خوانندگان ما دارید لطفاً بفرمایید.
سپاس از وقت شما آقای فدایی عزیز و همچنین آرزوی موفقیت، سلامتی و شادی دارم برای مردم خوب کشورم.
