گفت‌وگو با آندریا نیل، بازیکن پیشین تیم ملی فوتبال کانادا و مدرس رهبری در ورزش و ورای آن
علیرضا فدایی – ونکوور
با خانم آندریا نیل در یکی از رویدادهای باشگاه مترو فورد کوکئیتلام آشنا شدم. او به‌عنوان مهمان در این رویداد دعوت شده بود تا برای مربیان تیم‌های پایه در مورد رهبری سخنرانی کند.
خانم نیل عضو سابق تیم ملی فوتبال (soccer) زنان کاناداست که بیش از صد بازی ملی انجام داده و در چهار جام جهانی شرکت کرده است. حالا کار او آموزش رهبری و مدیریت است.
از شما دعوت می‌کنم به حاصل گفت‌وگوی ما توجه بفرمایید.
با سلام و سپاس از وقتی که برای این گفت‌وگو گذاشتید، لطفاً بفرمایید به‌نظر شما کودکان در چه سنی باید یک ورزش را انتخاب کرده و در آن تخصص پیدا کنند؟
من معتقدم کودکان باید تا سال‌های نوجوانی در ورزش‌های مختلف فعالیت کنند. این کار به آن‌ها کمک می‌کند تا استعدادهای جسمی‌شان را کشف کنند و توانایی‌های شناختی، احساسی و اجتماعی‌شان را توسعه دهند. من خودم این تجربه را تا ۲۰ سالگی به‌عنوان یک ورزشکار جوان داشتم.
فکر می‌کنم در مدل کنونی ورزش ما، کودکان خیلی زود روی یک ورزش متمرکز می‌شوند و مشکلات زیادی ازجمله ترک ورزش، فرسودگی، آسیب‌ها و اضطراب برایشان ایجاد می‌شود. این شرایط عزت نفس پایدار، خوشبختی یا رضایت درونی ایجاد نمی‌کند.
آیا پرداختن به ورزش‌های مختلف واقعاً فوایدی دارد؟
خود ورزش‌ها لزوماً مثبت یا مفید نیستند. فقط ورزش‌هایی که به‌صورت فکری و اخلاقی هدایت می‌شوند، رشد و توسعه‌ای را که ما به دنبال آنیم، ایجاد می‌کنند. بنابراین، باید دربارهٔ نوع رهبری در گروه یا مجموعه‌ای که در آن مشارکت داریم و جو و فرهنگی که در آنجا ایجاد می‌شود، بسیار دقت کنیم.
کودکان در چه سنی باید در یک پست متمرکز و متخصص شوند؟
همان‌طور که تخصصی‌شدن زودهنگام در یک ورزش می‌تواند تأثیر منفی بر کودکان داشته باشد، تخصصی‌شدن زودهنگام در یک پست نیز می‌تواند چنین تأثیری داشته باشد.
هدف اصلی در سنین پایین‌تر این است که محیط یادگیری بهینه‌ای برای بازیکنان جوان ایجاد کنیم تا آگاهی، ارتباط، تصمیم‌گیری، مهارت‌ها، حرکات فیزیکی و ویژگی‌های شخصیتی مانند اعتمادبه‌نفس، کنجکاوی، سازگاری و احترام را توسعه دهند.
باید پیشرفت همه‌جانبه را نسبت به تأکید بر نتایج تیمی و تخصصی‌شدن زودهنگام در پست‌ها در اولویت قرار داد.
مشارکت تأثیر زیادی دارد – باید به‌دنبال محیط‌هایی بود که به رشد و شکوفایی کودکان شما منجر می‌شود.
فوتبال زنان در کانادا طی سال‌ها چگونه تکامل یافته است؟
فوتبال زنان در کانادا بدون شک شاهد تحولی شگفت‌انگیز بوده است. مشارکت دختران و زنان افزایش یافته، استانداردهای مربیگری بهبود یافته، بودجه بیشتر شده و دسترسی به امکانات افزایش یافته است. این پیشرفت‌ها نتیجهٔ تلاش‌ها و اشتیاق بسیاری از بازیکنان، مربیان و حامیانی است که برای پیشبرد این ورزش بی‌وقفه کار کرده‌اند.
کانادا سومین تعداد مشارکت زنان در جهان را پس از آمریکا و آلمان دارد. تیم ملی زنان کانادا مدت‌هاست که در بین ده تیم برتر جهان قرار دارد و در سه المپیک اخیر یک طلا و دو برنز کسب کرده است.
اما پشت این پیشرفت‌های ظاهری، مسائل عمیق و ریشه‌داری وجود دارد که به‌طور مداوم پتانسیل واقعی این ورزش را محدود می‌کند. به‌عنوان مثال، با وجود جذب جمعیت بیش از ۵۰٬۰۰۰ نفر، فدراسیون فوتبال کانادا از دههٔ ۱۹۲۰ تا ۱۹۷۰ مشارکت بازیکنان زن را ممنوع کرده بود. این فصل تاریک در تاریخ فوتبال کانادا یادآوری تلخی از موانعی است که زنان در این ورزش با آن مواجه شده‌اند.
امروز، در حالی‌که پیشرفت‌های قابل‌توجهی انجام شده، فوتبال زنان همچنان با سوءمدیریت، تعصبات، تبعیض و سوءاستفاده از ریشه‌ها تا بالاترین سطوح فوتبال در کانادا دست‌وپنجه نرم می‌کند.
آیا شما معتقدید کانادا در مسیر درستی برای پیشرفت بین‌المللی قرار دارد؟
در حالی‌که کانادا در فوتبال زنان گام‌های قابل‌توجهی برداشته است، پیشرفت آن در حد سایر رقبا نبوده است. به‌عنوان مثال بیست سال پیش تیم زنان کانادا بسیار بهتر از انگلستان بود، اما در دههٔ گذشته، آن‌ها با سرمایه‌گذاری و دستاوردهای قابل‌توجه، از ما پیشی گرفته‌اند. هر دو کشور باید از گذشتهٔ تاریک ۵۰ سال ممنوعیت فوتبال زنان از سوی فدراسیون‌های فوتبالشان عبور می‌کردند، اما انگلستان با چشم‌انداز استراتژیک، برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری، از ما پیشی گرفته است. آن‌ها اکنون مسیرهای گسترده و حمایتی از جوانان تا سطح حرفه‌ای دارند که فضاهایی برای رشد و توسعهٔ فوتبال زنان و دختران در کشورشان ایجاد کرده است. لیگ حرفه‌ای زنان در انگلستان به‌عنوان بهترین در جهان شناخته می‌شود، تعداد مشارکت آن‌ها در حال افزایش است، تیم ملی بزرگسالان زنان آن‌ها در سال ۲۰۲۲ قهرمان اروپا شد و در جام جهانی ۲۰۲۳ دوم شد. ما ممکن است میزبان جام جهانی زنان در سال ۲۰۱۵ بوده باشیم و طلای المپیک اخیر را به‌دست آورده باشیم، اما پیشرفت ما با کمبود حمایت، دیدگاه استراتژیک و سرمایه‌گذاری، شدیداً مختل شده است. اعتصاب اخیر قهرمانان المپیک کانادا درست قبل از جام جهانی زنان سال گذشته مسائل سیستماتیک و آسیب‌های فراوانی را برجسته کرد. سپس دولت کانادا بازیکنان را برای شهادت در مورد بحران ورزش امن فراخواند – دامنهٔ وسیعی از آسیب و سوءاستفاده آشکار شد. اغلب به‌نظر می‌رسد تیم زنان ما به‌رغم فدراسیون ما موفق می‌شود، نه به‌‌خاطر آن. این در تضاد شدیدی با رویکرد استثنائیِ خوب‌مدیریت‌شده، حمایتگر و مبتنی بر همکاری انگلستان است.
برای سال‌ها، کانادا تنها کشوری در بین ۲۰ تیم برتر بین‌المللی بوده که لیگ داخلی نداشته است. تأسیس لیگ حرفه‌ای زنان در سال ۲۰۲۵ به‌رهبری قدرت و چشم‌انداز بازیکن سابق تیم ملی دایانا ماتسون، گامی مثبت است، اما همچنین نشان‌دهندهٔ نیاز به درک بیشتر و تمایل به تغییر در میان رهبران هیئت‌مدیره و اجرایی در سازمان ملی است. آن‌ها در ساخت زیرساخت‌های اساسی موردنیاز برای توسعهٔ فوتبال زنان در این کشور شکست خورده‌اند.
کانادا باید تغییری اساسی در رهبری و رویکرد کلی خود را تجربه کند تا با پیشرفت بین‌المللی در فوتبال زنان همراه شود.
آیا شما فقط به مربیان ورزشی کمک می‌کنید یا به افرادی در نقش‌های مختلف رهبری نیز کمک می‌کنید؟
در حالی که ریشه‌های من در ورزش است، کار فعلی من فراتر از مرزهای این حوزه می‌رود. بر اساس اصول رهبری تحول‌آفرین، تمرکز اصلی من بر ساختن رهبری اخلاقی و مبتنی بر هدف است. من به مردم کمک می‌کنم تا آنچه را که همهٔ ما نیاز داریم، در زندگی‌شان توسعه دهند، چه در محیط‌های ورزشی باشد یا آموزشی، سازمانی و شرکتی. من متعهد به ارتقاء عملکرد بالا، همه‌شمولی و ایجاد فرهنگ امنیت و رفاه در هر محیطی هستم.
دیدگاه من این است که رهبری باید اهداف والاتر همدلی، صداقت و تعهد به بهبود جهان ما را تجسم بخشد.
