ویرایش و بازنویسی: مسعود سخایی‌پور، LJI Reporter – ونکوور
چهاردهم نوامبر سالروز تولد سر فردریک گرانت بَنتینگ (Sir Frederick Grant Banting)، دانشمند علوم پزشکی، پزشک، نقاش و برندهٔ جایزهٔ نوبل اهل کاناداست که به‌عنوان روز جهانی دیابت نام‌گذاری شده است. نام بنتینگ به‌علت همکاری در کشف انسولین و قابلیت‌های درمانی آن برای همگان شناخته شده است. برای نزدیک به ۱۰۰ سال میلیون‌ها بیمار دیابتی در سراسر جهان ادامهٔ حیاتشان را به کشف بزرگ بنتینگ و همکارانش مدیون‌اند. به‌همین دلیل و در سالگرد تولد او، نگاهی خواهیم داشت به زندگی پربار این دانشمند کانادایی.
فردریک بنتینگ در ۱۴ نوامبر سال ۱۸۹۱ در مزرعه‌ای در نزدیکی الیستون در استان انتاریوی کانادا متولد شد. فردریک در مدرسهٔ عمومی الیستون شروع به تحصیل کرد و در سال ۱۹۱۰ برای تحصیل در رشتهٔ هنر به کالج ویکتوریا که بخشی از دانشگاه تورنتو بود، رفت. فردریک در سال اول تحصیل چندان موفق عمل نکرد و به‌همین دلیل تصمیم گرفت در امتحان ورودی رشتهٔ پزشکی سال ۱۹۱۲ شرکت کند. وی در آن دوره پذیرفته شد و تحصیل در رشتهٔ پزشکی را از سپتامبر همان سال آغاز کرد.
در ۵ اوت سال ۱۹۱۴، فردریک داوطلبانه در ارتش نام‌نویسی کرد و در ماه اکتبر برای بار دوم درخواست خود را ارسال کرد، اما به‌دلیل ضعف بینایی درخواستش رد شد. بنتینگ موفق شد در سال ۱۹۱۵ وارد ارتش شود و پیش از بازگشت به دانشگاه، تمامی تابستان را به گذراندن دورهٔ آموزشی سپری کرد. دوره‌های وی فشرده برگزار شد، زیرا در جنگ پزشکان زیادی مورد نیاز بود. او در دسامبر سال ۱۹۱۶ فارغ‌التحصیل شد و روز بعد برای انجام نظام وظیفه اقدام کرد. فردریک در جنگ کامبرای فرانسه در سال ۱۹۱۸ زخمی شد و با وجود وضعیت جسمانی نامساعد ۱۶ ساعت به مابقی افراد زخمی کمک می‌کرد تا اینکه پزشکش وی را از ارائهٔ خدمات منع نمود. فردریک در سال ۱۹۱۹ برای عملکرد شجاعانه در میدان نبرد، مدال صلیب نظامی دریافت کرد.
پس از پایان جنگ جهانی اول، بنتینگ به تورنتو بازگشت تا تحصیلات پزشکی‌اش را در رشتهٔ جراحی تکمیل کند. بین سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۲۰ به تحصیل در رشتهٔ جراحی ارتوپدی پرداخت و در بیمارستان کودکان بیمار به‌عنوان جراح کارورز مشغول به کار شد. بنتینگ موفق نشد در کادر بیمارستان استخدام شود و به‌همین دلیل تصمیم گرفت برای اشتغال به حرفهٔ پزشکی به شهر لندن در استان انتاریو نقل‌مکان کند. فردریک در لندن بین ژوئیهٔ سال ۱۹۲۰ تا ماه مهٔ سال ۱۹۲۱ به پزشکی عمومی مشغول شد، ولی به‌دلیل آنکه شغلش چندان موفقیت‌آمیز نبود، در کنار آن به تدریس نیمه‌وقت انسان‌شناسی در دانشگاه وسترن انتاریو پرداخت. بین سال‌های ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۲ در دانشگاه تورنتو داروشناسی تدریس کرد و هم‌زمان مدرک دکترای پزشکی‌اش را به‌همراه یک مدال طلا دریافت کرد.
در نوامبر سال ۱۹۲۰، فردریک باید در یکی از کلاس‌های درس خود در دانشگاه وسترن انتاریو در مورد لوزالمعده صحبت می‌کرد و به‌همین دلیل مشغول خواندن گزارشات سایر دانشمندان در این‌باره بود. مقاله‌ای توجه او را به بیماری دیابت جلب نمود. در این مقاله، عنوان شده بود که علت بیماری دیابت، فقدان پروتئین هورمونی در سلول‌های جزایر لانگرهانس واقع در لوزالمعده است. یکی از نویسندگان مقاله بهنام ادوارد شافر نام این هورمون احتمالی را انسولین نهاده بود. گفته می‌شد که انسولین سوخت‌وساز قند را کنترل می‌کند و فقدان آن منجر به افزایش قند در خون می‌شود که در حالت عادی از طریق ادرار دفع می‌شود. تلاش‌های صورت‌گرفته برای جداسازی انسولین از سلول‌های لوزالمعده ناموفق بود، زیرا انسولین توسط آنزیم پروتئین‌کافت در لوزالمعده از بین می‌رفت. چالش مطرح‌شده در این مقاله، یافتن راهی برای استخراج انسولین از لوزالمعده بدون ازبین‌رفتن آن بود.
مقالهٔ موسی بارون در سال ۱۹۲۰ دربارهٔ نحوهٔ مسدودکردن مجرای لوزالمعده، بنتینگ را تحت‌‌تأثیر قرار داد. روندی که در این مقاله تشریح شده بود، باعث تخریب سلول‌های لوزالمعده می‌شد که منجر به ترشح آنزیم تریپسین و در پی آن شکست انسولین می‌شد، اما در این آزمایش جزایر لانگرهانس آسیب نمی‌دید. بنتینگ متوجه شد که این روش می‌تواند سلول‌های ترشح‌کنندهٔ تریپسین را از بین ببرد، اما آسیبی به انسولین وارد نمی‌کند. بنتینگ این رویکرد را با مک‌لئود، پروفسور فیزیولوژی در دانشگاه تورنتو، مطرح کرد. مک‌لئود تسهیلات لازم برای آزمایش‌های تجربی را فراهم نمود و یکی از دانشجویان خود بهنام چارلز بِست را به‌عنوان دستیار برای کمک به بنتینگ منصوب کرد. این دو نفر با کمک یک متخصص بیوشیمی بهنام جیمز کولیپ تولید انسولین را آغاز کردند.
با پیشرفت پروژه، تهیهٔ مواد لازم با انجام جراحی روی سگ‌های زنده برای ادامهٔ آزمایش کافی نبود و در ۱۶ نوامبر سال ۱۹۲۱، این ایده به ذهن بنتینگ خطور کرد که از لوزالمعدهٔ جنین حیوانات استفاده کند، زیرا هنوز کارایی گوارشی پیدا نکرده‌اند. بنتینگ برای این کار از یک کشتارگاه خوک و گاو کمک گرفت. تا مدت‌ها تنها منابع تهیهٔ انسولین استفاده از جنین این دو حیوان بود تا اینکه در انتهای قرن بیستم مهندسی ژنتیک روش جایگزینی برای آن یافت. در بهار سال ۱۹۲۲، بنتینگ شروع به مداوای بیماران دیابتی کرد که از مشهورترین آن‌ها الیزابت هیوز گوست، دختر وزیر امور خارجهٔ ایالات متحدهٔ آمریکا، چارلز ایوانز هیوز، بود.
سرانجام بنتینگ و مک‌لئود در سال ۱۹۲۳ موفق به دریافت جایزهٔ نوبل در فیزیولوژی و پزشکی شدند. بنتینگ نیمی از جایزهٔ خود را با چارلز بست و مک‌لئود نیز نیمی از جایزهٔ خود را با جیمز کولیپ تقسیم کرد. بنتینگ که در ۳۲ سالگی جایزهٔ نوبل را دریافت کرده بود، جوان‌ترین برندهٔ نوبل در زمینه فیزیولوژی / داروسازی تا به امروز، محسوب می‌شود. طی سال‌های بعد، برای کشف انسولین و دیگر تحقیقاتِ فردریک، چندین دانشگاه به وی مدرک دکترای افتخاری اعطا کردند. در سال ۱۹۲۳، دولت کانادا برای او حقوق مادام‌العمری تعیین کرد تا بتواند به تحقیقاتش ادامه بدهد.
بنتینگ در سال ۱۹۲۲، به‌عنوان استاد ارشد پزشکی در دانشگاه تورنتو منصوب شد و استان انتاریو مرکز تحقیقاتی بنتینگ-بست را برای آن‌ها تأسیس کرد. آن دو در این مرکز به تحقیق در مورد بیماری ریوی سیلیکوزیس، سرطان و مکانیزم‌های غرق‌شدن پرداختند. او به‌عنوان پزشک مشاور افتخاری در چند بیمارستان فعالیت می‌کرد.
فردریک بنتینگ و چارلز بست – سال ۱۹۲۴
در سال ۱۹۳۴، جرج پنجم، پادشاه بریتانیا، به وی لقب شوالیه اعطا کرد.
در سال ۱۹۳۸، بنتینگ به پزشکی هوافضا علاقه‌مند شد و با نیروی هوایی کانادا در تحقیق دربارهٔ مشکلات فیزیولوژی خلبانان در هوانوردی جنگنده‌ها در ارتفاع بالا، همکاری نمود. طی جنگ جهانی دوم، در مورد مشکلات هوانوردان مانند ازهوش‌رفتن و سنکوپ، تحقیق کرد و همچنین به ویلبر فرنکس در اختراع لباس ضدِشتاب برای خلبانان کمک کرد. یکی دیگر از پروژه‌هایی که بنتینگ طی جنگ جهانی دوم به آن مشغول بود، استفاده از گاز خردل و درمان سوختگی ناشی از آن بود. بنتینگ حتی گاز خردل و پادزهر آن را روی خودش آزمایش می‌کرد تا اثربخشی آن را بیازماید.
بنتینگ به نقاشی نیز علاقه‌مند بود. در سال ۱۹۲۱ نقاشی را شروع کرد و بدین طریق با گروه هنرمندان هفت آشنا شد. در سال ۱۹۲۷ با گروه هفت به لارنس ریور در کبک سفری کرد و به نقاشی مناظر پرداخت. بنتینگ در سال ۱۹۲۴ با ماریون رابرتسون ازدواج کرد و ثمرهٔ آن پسری به نام ویلیام بود که در سال ۱۹۲۸ متولد شد. این زوج در سال ۱۹۳۲ از هم جدا شدند و بنتینگ در سال ۱۹۳۷ با هنریتا بال ازدواج کرد.
در فوریهٔ سال ۱۹۴۱، فردریک بنتینگ مسافر یک هواپیمای مسافربری به مقصد بریتانیا بود. او قصد داشت برای انجام آزمایش روی یک لباس خلبانی جدید به ویلبر فرنکس ملحق شود. کمی بعد از پرواز موتور هواپیما دچار نقص فنی شد و تنها خلبان و بنتینگ جان سالم به در بردند. اما فردریک روز بعد به‌علت شدت جراحات وارده درگذشت. فردریک در کنار همسرش در گورستان مونت پلزنت در تورنتو به خاک سپرده شده است.
در سال ۱۹۹۴، نام بنتینگ در فهرست افراد مشهور پزشکی کانادا ثبت شد و در سال ۲۰۰۴ به‌عنوان یکی از ۱۰ فرد برتر کانادا در رتبهٔ چهارم انتخاب شد. هر سال در سخنرانی بنتینگ در مورد دیابت، نام وی تجدید خاطره می‌شود و مرکز تحقیقاتی بنتینگ-بست همچنان به تحقیقات خود ادامه می‌دهد. چندین مرکز تحقیقات پزشکی، مرکز تحقیقات هوایی، مدرسه، موزه و خیابان به یاد وی نام‌گذاری شده‌اند. همچنین جایزهٔ تحقیقاتی سلامت هوایی بنتینگ از سال ۲۰۱۱ به فردی اهدا می‌شود که در این زمینه بهترین تلاش را انجام داده باشد. بورس تحقیقاتی ۷۰ هزار دلاری بنتینگ با همکاری چندین مؤسسهٔ تحقیقاتی برای مطالعات و تحقیقات پزشکی در مورد بهداشت، علوم تجربی، مهندسی و علوم اجتماعی ارائه می‌شود. زادروز او، ۱۴ نوامبر، به‌عنوان روز جهانی دیابت نام‌گذاری شده است و همچنین گودالی را در کرهٔ ماه به یاد او نام‌گذاری کرده‌اند.
ملکهٔ مادر در حال برفروختن «شعلهٔ امید» در سال ۱۹۸۹
خانهٔ بنتینگ در لندن، انتاریو در سال ۱۹۹۷ به‌عنوان میراث ملی کانادا ثبت شد. ملکه الیزابت مادر در سال ۱۹۸۹ شمعی بهنام «شعلهٔ امید» را به‌یاد دکتر فردریک بنتینگ و افرادی که به‌علت دیابت جان خود را از دست داده‌اند، روشن نمود که در کنار میدان فردریک بنتینگ در انتاریو در نزدیکی خانهٔ ملی فردریک بنتینگ نگه‌داری می‌شود. هر زمان روش درمانی قطعی برای دیابت پیدا شود، کاشفان این روش درمان بیماری می‌توانند شعلهٔ امید را خاموش نمایند. در سال ۲۰۲۱ و در صدمین سالگرد کشف انسولین پست کانادا تمبری به این مناسبت منتشر کرد.
منبع: ویکی‌پدیا
