علیرضا فدایی – ونکوور
در پی بازی‌های المپیک تابستانی، بازی‌های پارالمپیک توکیو هم به تاریخ پیوست. بازی‌هایی که مطابق معمول همیشه به‌دلیل استقبال کمتر به‌نسبت بازی‌های المپیک، کمبود یا نبود تماشاگر در آن کمتر حس می‌شد.
بازی‌های پارالمپیک که در ابتدا به‌منظور رقابت ورزشی سربازان مجروح جنگ جهانی دوم آغاز شده بود، سال‌هاست که بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان برای ورزشکاران با محدودیت‌های جسمی است. این مسابقات چندین دوره است که تقریباً بلافاصله پس از بازی‌های المپیک در همان شهر و همان مکان‌ها برگزار می‌شود و مانند بازی‌های المپیک هم دورهٔ تابستانی دارد و هم زمستانی.
ناتوانی جسمی به دسته‌ها و طبقات مختلف تقسیم می‌شود تا رقابت بین ورزشکاران تا حد ممکن منصفانه باشد. تعداد رشته‌های ورزشی حاضر در بازی‌های پارالمپیک کمتر است و برخی رشته‌ها همانند شمشیربازی، بدمینتون، تیراندازی، بسکتبال و تنیس با استفاده از صندلی چرخدار انجام می‌گیرد؛ کاری که انجام آن بسیار مشکل است.
همچنین رشته‌هایی مانند والیبال نشسته، پاورلیفتینگ، گلبال و فوتبال پنج‌نفره مختص مسابقات پارالمپیک است. در این مسابقات بار دیگر کاروان ورزشی کشورهای ایران و کانادا هم شرکت کردند و کارنامه‌ای درخشان داشتند. کاروان ورزشی ایران با ۶۲ ورزشکار در ۱۰ رشته روانهٔ بازی‌ها شد و توانست با دریافت ۱۲ طلا، ۱۱ نقره و یک برنز با دست پر به کشور بازگردد. در کنار مدال‌های جودو و تکواندو، دیدن مدال‌های پرشمار در رشته‌های دوومیدانی برخلاف سابقهٔ ورزشکاران المپیکی بسیار جالب‌توجه بود. پنج مدال هم در پاورلیفتینگ به‌دست آمد که جزو رشته‌های المپیک نیست. در این بین تیم والیبال نشستهٔ ایران باز هم درخشید و به مدال طلا رسید تا به افتخارات چندین دورهٔ خود بیافزاید. کاروان ورزشی ایران با داشتن تعداد مدال طلای بیشتر، از کشورهایی مانند اسپانیا و فرانسه پیشی گرفت و با وجود تعداد کل مدال خیلی کمتر به نسبت این دو کشور در مقام سیزدهم جهان جای گرفت که افتخاری بسیار بزرگ است.
تیم کانادا هم با ۱۲۸ ورزشکار در ۱۸ رشتهٔ ورزشی شرکت کرد و با ۵ طلا، ۱۰ نقره و ۶ برنز در ردهٔ ۲۳ جهان قرار گرفت. جالب است که این تیم بر خلاف تیم ایران در دوچرخه‌سواری و شنا مدال‌های متعددی گرفت. گفتنی است خانم مریم صالحی‌زاده همشهری‌مان در شهر ونکوور که در شمارهٔ ۱۳۷ نشریه و در آستانهٔ اعزام به مسابقات پارالمپیک گفت‌وگویی با ایشان انجام شد (برای خواندن این گفت‌وگو اینجا کلیک کنید)، یکی از حاضران در این مسابقات بود و به‌عنوان نخستین زن ایرانی در مسابقات گلبال پارالمپیک شرکت داشت. هرچند تیم گلبال زنان کانادا به رتبه‌ای بهتر از نهم دست پیدا نکرد، ولی خانم صالحی‌زاده در اولین حضور خود در مسابقات پارالمپیک در چهار مسابقه به میدان رفت و توانست سه گل هم برای تیم ملی کانادا به ثمر برساند که کارنامه‌ای قابل‌قبول برای او به‌شمار می‌رود و امیدواریم در مسابقات پارالمپیک بعدی هم شاهد حضور و موفقیت او در این مسابقات باشیم.
در بالای جدول رده‌بندی نهایی البته سورپریزی وجود نداشت. تیم چین با تعداد چشمگیر مدال و با فاصلهٔ بسیار با تیم بریتانیا اول شد و تیم‌های آمریکا و کمیتهٔ المپیک روسیه به مقام‌های بعدی رسیدند. روالی که سال‌هاست کم‌و‌بیش در مسابقات المپیک هم تکرار می‌شود.
با وجود کارزار توان‌بخشی و ایجاد اعتماد‌به‌نفس برای نسل‌های آینده و گفت‌وگوهای بسیار در چند دههٔ گذشته برای پیشرفت نسل بشر، مسابقات پارالمپیک بهترین نمایش تسلیم‌ناپذیری انسان‌هاست.
دیدن ورزشکاران که با نداشتن یا نقص در اعضای مختلف بدن کماکان با تلاش و تسلیم‌ناپذیری رقابت می‌کنند، بسیار تحسین‌برانگیز و الهام‌بخش است.
این مسابقات پوشش خوبی در مطبوعات بین‌المللی داشت و امیدوارم توجه بیشتری هم به این مسابقات بشود چون کار ورزشکاران پارالمپیک بسیار سخت‌تر از ورزشکاران دیگر است.
