گفت‌وگو با مجید حسنی، ملی‌پوش پیشین تیم ملی والیبال ایران و مربی والیبال ساکن ونکوور
علیرضا فدایی – ونکوور
با سلام لطفاً خودتان را معرفی بفرمایید و از سوابق ورزشی‌تان بگویید
اینجانب مجید حسنی متولد ١٣۵١، بچهٔ جنوب شهر تهران هستم. از سال ١٣۶۶ به‌طور رسمی والیبال را در باشگاه استقلال تهران شروع کردم و چون استعداد خوبی داشتم و فنون پایهٔ والیبال را از برادر بزرگ‌ترم یاد گرفته بودم، سریع به تیم منتخب استان تهران در رده‌های نوجوانان و جوانان دعوت شدم. با تیم‌های مختلف در سطح کشور مقام‌هایی به‌دست آوردم که از جملهٔ آن‌ها می‌توانم به قهرمانی جوانان تهران و کشور، قهرمانی آموزشگاه‌های کشور، نایب‌قهرمانی باشگاه‌های تهران در ردهٔ بزرگسالان، قهرمانی سوپرلیگ کشور با تیم صنام، نایب‌قهرمانی سوپرلیگ کشور با تیم پیکان تهران، دو دوره مقام سومی سوپرلیگ کشور با تیم برق تهران و کسب چندین قهرمانی در سطح لیگ یک کشور اشاره کنم و همچنین افتخار این را داشتم که در سال ١٣٨٢ و ١٣٨٣ عضو تیم ملی والیبال ایران باشم و در آخرین سال حضورم در والیبال ایران، مقام چهارم سوپرلیگ را با تیم باریج اسانس کاشان کسب کردم و بعد از پایان دوران بازیگری مشغول مربیگری در ردهٔ پایه وهمچنین دانشگاهی شدم تا اینکه به کانادا مهاجرت کردم.
به‌نظر شما دلایل پیشرفت والیبال ایران در بیست سال گذشته در آسیا و جهان و در رده‌های مختلف سنی چه بوده است؟
والیبال ایران روندی طولانی را پشت سر گذاشت تا به جایگاه امروزش رسید. این روند دقیقاً از نسل ما و بعد از ما شروع شد، یعنی از زمانی که رئیس وقت فدراسیون والیبال، آقای یزدانی خرم، مربی خارجی (آقای ایوان بوگانیکفِ روس) برای تیم ملی ایران استخدام کرد. او علاقهٔ شدیدی به بازیکنان بلندقد داشت و به تمام استان‌های ایران مسافرت می‌کرد تا بازیکنانی با فیزیک مناسب پیدا کند و آن‌ها را به اردوی تیم ملی دعوت کند. آقای بوگانیکف با برگزاری اردوهای طولانی‌مدت نسبت به رشد و پرورش بازیکنان اقدام می‌کرد. با پایان ریاست آقای یزدانی خرم، آقای داورزنی به‌عنوان رئیس جدید فدراسیون انتخاب شدند که ایشان نیز نسبت به استخدام مربی طراز اول اقدام کردند. نقطهٔ عطف آن، استخدام آقای ولاسکو بود که والیبال ایران را از سطح آسیا بالاتر برد و به سطح جهانی رساند، البته این را خاطرنشان کنم که تمامی بازیکنان تیم ملی ابتدا توسط مربیان خوب داخلی خودمان رشد کرده بودند و با آمدن یک مربی طراز اول، این استعداد‌ها به خودباوری رسیدند و در حال حاضر من اعتقاد دارم مربیان ایرانی تجربه و دانش کافی برای هدایت تیم‌های ملی را در تمامی سطوح دارند.
آیا لیگ‌های حرفه‌ای در جهان وجود دارند که والیبالیست‌ها فقط با بازی والیبال امرار معاش کنند؟
همان‌طور که از سؤال مشخص است، در لیگ حرفه‌ای، کسانی که در سطح حرفه‌ای ورزش می‌کنند نباید دغدغه‌ای از بابت مسائل مالی و امرار معاش داشته باشند، چرا که این هم نوعی شغل به‌حساب می‌آید. البته در زمان ما خیلی پول زیادی در والیبال نبود، اما من خدا را شکر می‌کنم که به اندازه‌ای بود که امرار معاش کنیم. خوشبختانه الان میزان درآمد بازیکنان و مربیان به‌طور چشمگیری افزایش پیدا کرده است و لیگ ایران هم جزو یکی از لیگ‌های حرفه‌ای محسوب می‌شود ولی هنوز قابلِ‌مقایسه با لیگ‌های حرفه‌ای کشورهای دیگر مثل ایتالیا، روسی، لهستان، چین و ترکیه نیست.
آیا داشتن قد بلند لازمهٔ شروع این ورزش است؟
یکی از فاکتورهای مؤثر برای موفقیت بازیکنان والیبال، داشتن قد بلند است، ولی شرط لازم نیست. همان‌طور که ملاحظه می‌کنید، تمام بازیکنان تیم‌های ملی دارای قد بلند نیستند. در والیبال پست‌هایی وجود دارد که بازیکنانی با قد متوسط هم توانایی بازی در آن پست‌ها را دارند. به‌عنوان مثال در پست لیبرو (پست تخصصی خود من در زمان بازیگری) از بازیکنانی با قد متوسط و سرعت عکس‌العمل بالا استفاده می‌شود، چرا که این بازیکن احتیاج به پریدن و ضربه‌زدن به توپ را ندارد و تمام وظیفه‌اش به دریافت اول و توپ‌گیری داخل زمین خلاصه شده است. حتی گاهی پاسورها هم از قد بلندی برخوردار نیستند، ولی به‌عنوان موتور تیم باید از فاکتور هوش و موقعیت‌سنجی برخوردار باشند.
از فعالیت‌های خودتان در والیبال کانادا بگویید.
من سال ٢٠١۵ وارد کانادا و شهر زیبای ونکوور شدم. ابتدا به‌صورت داوطلبانه مشغول به آموزش والیبال شدم و بعد از گذشت یک‌سال توانستم توانایی‌هایم را به والیبال بی‌سی نشان بدهم و در زمینهٔ مربیگری برای تیم منتخب استان و همین‌طور داوری والیبال داخل سالن و ساحلی پیشرفت کنم و نهایتاً در سال ٢٠١٩، به‌عنوان یکی از داوران منتخب برای تورنمنت ونکوور اوپن که یکی از بزرگ‌ترین تورنمت‌های آمریکای شمالی محسوب می‌شود، داوری کنم. در حال حاضر هم به‌عنوان کمک‌مربی با دانشگاه اس‌اف‌یو مشغول به همکاری هستم. همچنین کلینک‌های تخصصی برای بعضی باشگاه‌ها برگزار می‌کنم.
سطح والیبال ایران و کانادا را چطور مقایسه می‌کنید و تفاوت‌های آموزش پایه در این دو کشور چیست؟
اگر از نظر رتبهٔ جهانی بخواهیم مقایسه کنیم، هر دو کشور جزو ١٠ تیم برتر دنیا محسوب می‌شوند، ولی از نظر آموزشی تفاوت خیلی زیادی وجود دارد. به‌عنوان مثال، در ایران فدراسیون هزینه می‌کند و بازیکنان مستعد را به تیم ملی نوجوانان دعوت می‌کند و با برگزاری اردوهای طولانی‌مدت و شبانه‌روزی ١٨ بازیکن را برای تیم ملی انتخاب می‌کند، ولی آن چیزی که من در این چند سال حضورم در والیبال کانادا متوجه شدم این است که سیستم برگزاری مسابقات دقیق به‌طور منظم برای رده‌های سنی مختلف، باعث رشد بازیکنان مستعد وعلاقه‌مند می‌شود. به‌عنوان مثال فعالیت باشگاه‌ها از ماه ژانویه شروع می‌شود و بازیکنان درگیر مسابقات‌اند تا ماه مه، بعد از آن مسابقات ساحلی شروع می‌شود تا ماه اوت و دوباره با شروع مدارس، مسابقات مدارس برگزار می‌شود تا ماه دسامبر. همان‌طور که ملاحظه می‌کنید یک بازیکن جوان تمام طول سال را درگیر مسابقه و تمرین است که البته امیدوارم روزی این سبک مسابقات در ایران هم رایج شود که این می‌تواند کمک بزرگی به والیبال ایران بکند.
آیا در والیبال ساحلی هم تجربه‌ای‌داشته‌اید؟
از نظر بازی‌کردن تجربهٔ چندانی ندارم. البته به‌صورت تمرینی و تفریحی بازی کرده‌ام، ولی نه به‌صورت حرفه‌ای. از زمانی که وارد کانادا شدم، در چندین کلینیک مختلف برای یادگیری و افزایش اطلاعات شخصی شرکت کرده‌ام. به‌صورت حرفه‌ای داوری والیبال ساحلی را دنبال می‌کنم که همان‌طور که قبلاً گفتم یکی از داوران منتخب ونکوور اوپن در سال ٢٠١٩ بودم.
برنامه‌های آیندهٔ شما برای آموزش نسل جدید چیست؟
در چند سال گذشته که من برای باشگاه‌های مختلف در شهر ونکوور مربیگری می‌کردم، نتایج خیلی خوبی کسب کردم که به‌عنوان مثال سال ٢٠١٩ با تیم پسران در مسابقات ملی کانادا مقام دوم را کسب کردیم. در این چند سال گذشته، حدوداً ۶ بازیکن که به‌صورت مداوم با من تمرین می‌کردند، پیشنهاد دانشگاه گرفتند و همگی الان در سطح دانشگاهی بازی می‌کنند. راستش را بخواهید در این مدت فکر کردم چرا من تجربیاتم را برای بچه‌های عزیز خودمان صرف نکنم. به‌همین خاطر تصمیم گرفتم باشگاه والیبال الیت را ثبت کنم و تمام توانایی‌هایم را در خدمت جامعهٔ عزیز فارسی‌زبان قرار بدهم تا شاید خدمت اندکی برای سلامت روح و جسم فرزندان عزیزمان کرده باشم. یکی دیگر از اهداف من این است که به جامعهٔ کانادایی نشان دهیم چه فرزندان بااستعدادی داریم و امیدوارم روزی حداقل یکی از بازیکنان تیم ملی کانادا را پرورش داده باشم.
هم‌وطنانی که بخواهند در باشگاه الیت ثبت نام کنند یا اطلاعات بیشتری بگیرند، چطور می‌توانند اقدام کنند؟
علاقه‌مندان می‌توانند برای دریافت اطلاعات بیشتر با شمارهٔ ۶۰۴-۷۰۴-۲۶۶۵تماس بگیرند.
اگر صحبت دیگری با خوانندگان دارید، بفرمایید.
ابتدا می‌خواهم آرزوی سلامتی داشته باشم برای تمام خوانندگان محترم مجلهٔ رسانهٔ همیاری و آرزو کنم هر چه زودتر ریشهٔ این مریضی کرونا در سطح دنیا نابود شود و همه به آرامش روحی برسیم و می‌خواستم توصیه‌ای هم داشته باشم برای تمام هم‌وطنان عزیز؛ درست است که این بیماری باعث شده همه به نوعی خانه‌نشین شویم، ولی می‌توانیم با ورزش‌کردن از بیماری افسردگی که در این دوران خیلی رایج شده، جلوگیری کنیم تا انشاءالله با واکسیناسیون منظم به روزهای خوب گذشته برگردیم. در انتها هم کمال تشکر را دارم از شما به‌خاطر اینکه این فرصت را در اختیار اینجانب قرار دادید و امیدوارم بتوانم خدمت اندکی برای سلامت و رشد جامعه بکنم.
