به‌بهانهٔ اجرای نمایش موزیکال دلقک عاشق
زهره آرامیان – ونکوور
عکس: حمید زرگرزاده – ونکوور
هنر قصه‌گویی تکنیکی ساده و کلاسیک برای خلق داستان و ارائهٔ نمایش است که می‌توان با استفاده از آن مفاهیم و معنا را منتقل کرد. ما سعی کردیم با استفاده از این روش و خلق فضایی ذهنی برای تماشاچی، علاوه بر آنچه که می‌بینند و می‌شنوند، با تمام احساسات ایشان ارتباط برقرار کنیم. کاری که یک بار با داستان شهرزاد انجام دادیم و موفق از آب در آمد. در حقیقت شیوهٔ اجرای قصه‌گویی و موزیکال بودن نمایش با مخاطب عام به‌راحتی ارتباط برقرار می‌کند و از این طریق می‌توان تماشاچی را آمادهٔ پذیرش معنا و مفهوم داستان کرد و بدین‌گونه تفکر بیننده را به کار گرفت.
دلقک عاشق تجربهٔ جدیدی بود با انسان‌هایی نو و پیامی نو در مورد همهٔ چیزهایی که کهنه‌اند و زمانشان سر آمده برای نسلی که خواهند آمد و نیاز دارند تا از گذشتگانشان عبور کنند.
و اندیشیدن راه را هموار خواهد کرد به شرط آنکه مقدمه‌اش را ما فراهم کنیم.
به نظر من، هنر آن نیست که چیزی را خلق کنیم که دیگران از فهمش عاجز باشند بلکه هنر آن است که آن‌قدر ساده سخن بگوییم که برای همه قابل فهم باشد. البته بزرگ‌ترین و غایی‌ترین هدف نمایش ایجاد حس خوب است، یعنی اینکه بتوان تماشاچی را از نظر روانی تغذیه کرد. چندفرهنگی‌بودن شخصیت‌ها در دل یک داستان، نشان از پیوند انسان با مفهوم کل دارد که همهٔ فرهنگ‌ها به‌راحتی قادر به برقراری ارتباط با آن‌اند. و این همان نقطه‌ای بود که در داستان دلقک عاشق، بیننده به‌راحتی آن را می‌پذیرفت.
انجام رقص‌های تلفیقی از ملیت‌های مختلف و ترکیب سبک‌های مختلف موجب پدید آمدن سبکی نو در شیوهٔ طراحی و اجرای رقص‌های لیا و گروه آناهیتا در داستان دلقک عاشق شد.
سبکی که موزونیت و هماهنگی در آن حرف اول را می‌زند. دلقک عاشق یک داستان لطیف از یک تراژدی عمیق در روح انسان است و ترکیب این دو، خود نشان از عالم متضادی است که انسان‌ها با آن روبه‌رو هستند. داستانی که حضور دلقک در آن، تنها تلنگری‌ست به نقطه شر و تاریکی تا با درک آن بتوان تغییر و شکوفایی ایجاد کرد.
و این اعجاز حقیقت است برای خلق انسانی نو با تمثیل کودک!
هنرمندانی که در این کار ما را همراهی کردند: لیا فلاح، آراز ریسمانی، فرزان کرمانی‌نژاد، نانسی لی، شبنم پیرایی، گروه رقص آناهیتا (متیسا همکار، نلیسا بهمنی آشتیانی، دینا داوودلو، نوا تورک‌جزی، آوا نورایی) و گروه رقص پولونز. نویسنده و کارگردان: زهره آرامیان. با سپاس از رسانهٔ همیاری.
