دکتر سیدعلى یوسفى نمین، متخصص مدیریت آموزش و امور پذیرش دانشگاهى
کانادا مایل‌استون کالج – ونکوور
به نام خدا
ضمن سلام و عرض ادب خدمت تمامی هموطنان عزیز،
احتراماً در ادامهٔ مطالب به‌چاپ‌رسیده در شماره‌های قبلی نشریه، در این شماره با توضیحاتی پیرامون موضوع مدارک و مستندات مربوط به سطح دانش زبان انگلیسیِ شخص متقاضیِ درخواست پذیرش از دانشگاه‌های بین‌المللی، خدمتتان خواهم بود.
همان‌طور که از کلمات به‌کاربرده‌شده در واژهٔ ترکیبی «دانشگاه‌های بین‌المللی» مشخص است، زبان رسمی آموزش و یادگیری در چنین مراکز آکادمیکی زبان انگلیسی است و بنابراین پرواضح است یکی از اصلی‌ترین مدارکی که متقاضیان دریافت پذیرش از یک دانشگاه بین‌المللی موظف به ارائهٔ آن می‌باشند، مستندی دال بر وجود دانش مکفی زبان انگلیسی است. طبق تجارب به‌دست‌آمده در سنوات گذشته، در تقسیم‌بندی‌های صورت‌گرفته در این زمینهٔ خاص توسط هیئت تصمیم‌گیرندهٔ پذیرش‌های دانشگاهی، متقاضیان به دو دستهٔ دانش‌آموزان بین‌المللی یا دانش‌آموزان بومی تقسیم می‌شوند. در این تعاریف و معیارهای تقسیم‌بندی که می‌تواند برای دانشگاه‌ها در کشورهای مختلف متفاوت باشد، دانش‌آموز بومی به دانش‌آموزی اطلاق می‌شود که مدت دو تا سه سال آخر تحصیلات دورهٔ دبیرستان خود را در همان کشوری که دانشگاه مورد نظر در آن قرار گرفته، سپری نموده و مدارک موثقی مانند دیپلم پایان تحصیلات متوسطه یا کارنامهٔ مربوط به سال‌های تحصیلی را برای ارائه به دانشگاه داشته باشد. بنابراین اگر دانش‌آموزی فاقد شرایط فوق باشد، حتی اگر دارای مدارک اقامتی دائم بوده یا حتی شهروند (citizen) کشوری باشد اما سنوات آخر تحصیلات خود را در کشور مربوطه نگذرانده باشد، هنوز به‌عنوان دانشجوی بین‌المللی به حساب می‌آید و می‌بایست مدارک و مستندات مکفی برای اثبات دانش زبان انگلیسی خود را ارائه نماید.
دانشگاه‌ها، مدارک و گواهینامه‌های زبان صادرشده توسط سازمان‌های معتبرِ ارزشیابی دانش زبان انگلیسی، مانند آیلتس یا تافل را می‌پذیرند که نوع مدرک، دامنهٔ نمرهٔ مورد قبول آن‌ها نسبت به دانشگاه، رشته و حتی دپارتمان‌های مختلف، متفاوت است. ماژول آزمون مربوطه نیز فاکتوری است که می‌بایست توجه خاصی به آن صورت پذیرد. به‌طور مثال، اغلب دانشگاه‌هایی که مدرک آیلتس را به‌عنوان مدرک مورد قبول می‌پذیرند، بر ارائهٔ مدرک ماژول آکادمیک این آزمون تأکید داشته و نتایج ماژول عمومی آن را از متقاضیان نمی‌پذیرند. بهترین روش برای اطلاع از مدرک دقیق مورد قبول دانشگاه‌ها، مراجعه به متخصصان امور پذیرش دانشگاهی یا بررسی دقیق و توجه خاص به نوع رشته، دپارتمان و دانشگاه مورد اقدام دراین زمینه است. لازم به ذکر است که تاریخ اعتبار مدارک ذکرشده نیز از اهمیت زیادی برخوردار است و مراکز آکادمیک مدارک و مستندات مربوط به دانش زبان انگلیسی را که تاریخ اعتبار آن گذشته باشد، نمی‌پذیرند و درخواست ثبت مجدد مدرکی با تاریخ معتبر را می‌نمایند.
همچنین در بسیاری از دانشگاه‌ها، نمرات زبان انگلیسی سال یا دو سال آخر دانش‌آموز با رعایت درصد مشخص، مانند بالاتر از ۶۰٪ یا ٧٠٪ می‌تواند به‌عنوان مستندی دال بر دانش زبان انگلیسی به‌حساب آمده و در این‌صورت دانش‌آموز نیازمند ارائهٔ مدرک سازمان‌هایی مانند آیلتس یا تافل نخواهد بود. در این خصوص برای جلوگیری از اتلاف وقت و هزینه، بررسی دقیق شرایط مورد قبول دانشگاه‌ها که بعضاً با هم متفاوت می‌باشد، امری ضروری و اجتناب‌ناپذیر است.
بسیاری از دانشگاه‌ها نیز دوره‌های آموزش زبان انگلیسی را برای دانشجویان جدید برگزار کرده و با اعلام هزینه و شرایط مربوطه، به متقاضی پیشنهاد می‌نماید به‌شکل مشروط و با قبول شرایط و مفاد مربوط به این دوره‌ها، حتی بدون داشتن مدارک و گواهینامه‌های آزمون‌های زبان بین‌المللی، به ثبت درخواست (اپلیکیشن) خود ادامه دهد.
همچنین لازم به ذکر است که داشتن مدارک مشابه و مستنداتی که بر دانش قابل‌قبول زبان انگلیسی دلالت نماید اما از مراکز بین‌المللی معروف مانند آیلتس و تافل نیز صادر نشده باشد، نیز ممکن است مورد قبول واقع شود، هرچند می‌بایست در ابتدا ضمن انجام مکاتبات مربوطه برای اخذ تأییدیه از هیئت تصمیم‌گیری پذیرش، به‌شکل موردی بررسی شود.
در آخر و طبق روال گذشته، به تمامی عزیزان پیشنهاد می‌شود در رسیدگی به این امر مهم، سرنوشت‌ساز و تأثیرگذار در زندگی یک جوان، در تمامی موارد مربوط به اقدامات پذیرش دانشگاهی، مشاورهٔ لازم با متخصصان این امر صورت پذیرد.
با احترام و ارادت،
سیدعلی یوسفی نمین
