حمیدرضا یعقوبی سنت لورنزو، آرژانتین؛ سال ۱۳۶۹ خودمان بود و ۱۹۹۰ فرنگی، نشسته در قهوه‌خانه‌ای، گوش می‌سپارم به صدایی گویی غبارگرفته و از اعماق زمان برآمده، صدایی کاملاً خش‌دار از همنشینیِ سالیان با دود سیگار برخاسته از صفحهٔ گرامافونی در کنج آن محفل نوش و لابه‌لایش اصواتی درهم به‌زبان شیرین اسپانیول محلی از هم‌صحبتی مشتریان. مشتریانی همیشگی که گویی صدای گرام عادتی بر لحظه‌هایشان است؛ آهنگی مستمر شنیده. به‌زحمت با تکلم چند واژهٔ اسپانیول و…