یک ساعتی‌ست به صفحهٔ سفید و بی‌خطِ وُرد زُل زده‌ام. گویی کلمات رغبتی به مشارکت در بیان آنچه در ذهنم وول می‌خورد، ‌ندارند. آنچه نه تنها در ذهن من، که در اذهان بسیاری این‌روزها به دغدغه‌ای بزرگ بدل شده است. این‌روزها که نه، به‌واقع آنچه دیرزمانی‌ست دغدغه است برای هر آن‌که نگرانِ حالِ انسان است، و نمی‌داند چه میراثی از انسانیت را در دستانِ فرزاندانش خواهد گذاشت پیش از ترکِ این خانهٔ آشوب‌زده، این خانهٔ…