ویرایش و بازنویسی: مسعود سخایی‌پور، LJI Reporter – ونکوور
«جنگ ۱۸۱۲» یکی از مهم‌ترین نبردهایی بود که بین آمریکا و بریتانیا و به‌عبارتی مستعمرات بریتانیا در آمریکای شمالی (کانادای کنونی) و متحدان بومی آن‌ها در آمریکا، رخ داد. این جنگ سرانجام در سال ۱۸۱۵ بدون تغییر عمده‌ای در مرزهای آمریکا و کانادای کنونی پایان یافت.
یکی از سرنوشت‌سازترین روزهای این جنگ روز ۲۲ ژوئن ۱۸۱۳ بود. نیروهای آمریکایی در تدارک حمله‌ای غافلگیرکننده به نیروهای بریتانیایی در شبه‌جزیرهٔ نیاگارا بودند. حمله‌ای که می‌توانست موجب تسلط کامل آمریکایی‌ها بر این شبه‌جزیره شود. اما تلاش یک زن توانست سرنوشت جنگ را تغییر دهد. آن زن کسی نبود جز لورا سیکُرد. او که در شامگاه ۲۱ ژوئن از نقشهٔ نیروهای آمریکایی باخبر شده بود، ۳۲ کیلومتر را با پای پیاده پیمود تا نیروهای بریتانیایی را از این حمله آگاه کند. در این شماره به‌مناسبت دویست و یازدهمین سالگرد این اتفاق نگاهی خواهیم داشت به زندگی لورا سیکُرد و آنچه که او برای کانادای کنونی انجام داد.
* * * * *
لورا سیکُرد، بانوی کانادایی قهرمان در «جنگ ۱۸۱۲» میان آمریکا و کانادا بود. او ۲۰ مایل (۳۲ کیلومتر) را با پای پیاده در خارج از سرزمین‌های تسخیرشده به‌دست نیروهای آمریکایی طی کرد تا به نیروهای بریتانیایی دربارهٔ حملهٔ قریب‌الوقوع آمریکایی‌ها هشدار دهد و با این کار به شهرت رسید.
توماس اینگرسول (۱۷۴۹ – ۱۸۱۲) در ۲۸ فوریهٔ ۱۷۷۵ با الیزابت دیوی ۱۷ ساله ازدواج کرد و اولین فرزند آن‌ها، لورا، در ۱۳ سپتامبر ۱۷۷۵ در برینگتون بزرگ واقع در ایالت ماساچوست به دنیا آمد. پنج نسل خانوادهٔ توماس در ماساچوست زندگی کرده بودند. او در سال ۱۷۷۴ به برینگتون بزرگ نقل مکان کرد و به‌عنوان سازنده و طراح کلاه به موفقیت رسید. طی سال‌های بعد با بزرگ‌شدن خانواده‌اش، او نیز املاک خود را گسترش داد. آن‌ها صاحب سه دختر دیگر به‌نام‌های الیزابت فرانکس، میرا و ابیگیل شدند. مادر لورا در ۲۰ فوریهٔ ۱۷۸۴ درگذشت و پس از آن توماس با مری اسمیت ازدواج کرد. مری فرزندی نداشت و تا قبل از اینکه در سال ۱۷۸۹ در اثر سل بمیرد، به آموزش و مراقبت از دخترخوانده‌های خود پرداخت. لورا در سنین نوجوانی از خواهرهای خود مراقبت و به کارهای خانه رسیدگی می‌کرد تا اینکه پدرش با سارا «سالی» باکوس ازدواج کرد و این زوج صاحب سه پسر شدند.
توماس، پدر لورا، که به سرکوب شورش شیز کمک کرده بود و به درجهٔ سرگردی رسیده بود، با ادامهٔ آزار وفاداران به تاج و تخت، با مشکلاتی مواجه شد. او در سال ۱۷۹۳ با رهبر موهاک، جیمز برنت، ملاقات کرد. برنت به توماس پیشنهاد سکونت در بهترین زمین واقع در کانادای علیا (انتاریوی کنونی) را داد و بدین ترتیب خانوادهٔ لورا در سال ۱۷۹۵ به کانادای علیا نقل مکان کردند.
در آنجا با وجود تمام تلاش پدر برای حمایت از خانواده، به‌دلیل اوضاع اقتصادی نابسامان، آن‌ها مجبور شدند محل زندگی‌شان را ترک کنند و به کردیت ریور در نزدیکی یورک (تورنتوی کنونی) نقل مکان کنند. توماس تا زمانی که در سال ۱۸۱۲ در اثر سکته درگذشت، در آنجا به ادارهٔ مسافرخانه‌ای مشغول بود.
لورا بعد از رفتن خانواده در کوئینزتون ماند و در سال ۱۷۹۷ با جیمز سیکُرد، که مرد ثروتمندی بود، ازدواج کرد. خانوادهٔ سیکُرد اصالتاً اهل فرانسه بودند و پنج برادر سیکُرد اوگنوی پروتستان بودند.
زوج سیکُرد در خانه‌ای در سنت دیویدز، که طبقهٔ اول آن مغازه بود، زندگی مشترکشان را شروع کردند. لورا اولین فرزندش مری را در سال ۱۷۹۹ در همان خانه به دنیا آورد. بعد از مری، شارلوت (۱۸۰۱)، هریت (۱۸۰۳)، چارلز که تنها پسر آن‌ها بود (۱۸۰۹) و آپولونیا (۱۸۱۰) به دنیا آمدند.
وقتی جنگ ۱۸۱۲ شروع شد، جیمز سیکُرد، همسر لورا، تحت فرماندهی آیزاک بروک خدمت می‌کرد و او جزو افرادی بود که هنگام کشته‌‌شدن بروک در اولین حمله، به جابه‌جایی جسد او کمک کرد. جیمز خودش به‌شدت از ناحیهٔ پا و شانه زخمی شده بود و وقتی خبر به لورا رسید، فوراً خود را به او رساند. منابعی تعریف کردند که وقتی لورا به همسرش رسید، سه مرد آمریکایی آمادهٔ کتک‌‌زدن او با قنداق‌های اسلحهٔ خود بودند. لورا شروع به التماس کرد که از جان همسر او بگذرند (حتی خودش را به آن‌ها پیشنهاد داد) که کاپیتان آمریکایی جان ای.وول سر رسید و آن سربازها را توبیخ کرد. وقتی زوج سیکُرد به خانه بازگشتند، خانه در غیاب لورا غارت شده بود. لورا چندین ماه بعد را به مراقبت از زخم‌های جیمز پرداخت تا او دوباره سلامتی خود را به‌دست آورد.
در سال ۱۸۱۳ نیروهای آمریکا به منطقهٔ سکونت آن‌ها حمله و بیشتر بخش‌ها را تصرف کردند، به‌طوری‌که در ژوئن همان سال تعدادی از سربازهای آمریکایی در خانهٔ لورا ساکن شده بودند.
در بعدازظهر ۲۱ ژوئن، لورا سیکُرد به‌طور اتفاقی دربارهٔ حملهٔ غافلگیرکنندهٔ آمریکا به نیروهای بریتانیا شنید که می‌توانست باعث تسلط کامل آمریکا بر شبه‌جزیرهٔ نیاگارا شود. به‌گفتهٔ برخی، او این اطلاعات را از گفت‌وگوی نیروهای ساکن در خانه‌اش به دست آورد. از آنجایی‌که جیمز همچنان دوران نقاهتش را می‌گذراند، لورا صبح زود از خانه بیرون زد و ۲۰ مایل (۳۲ کیلومتر) را با پای پیاده طی کرد تا به کمپ جنگجویان متحد موهاک رسید و از آنجا با راهنمایی به قرارگاه فیتزگیبون رفت و به آن‌ها دربارهٔ حمله هشدار دهد. نیروهای بریتانیایی و جنگجویان موهاک برای این حمله آماده شدند. در ۲۴ ژوئن، بیشتر نیروهای آمریکا طی «نبرد بیور دمز» زخمی یا زندانی شدند، اما در گزارش‌های بعد از نبرد هیچ نامی از لورا سیکُرد برده نشد.
بعد از جنگ با خراب‌‌شدن مغازهٔ خانوادهٔ سیکُرد، آن‌ها فقیر شده بودند. تنها مستمری جنگ و اجارهٔ زمین کوچکی در گرانتهام تاونشیپ برای آن‌ها باقی مانده بود.
در سال ۱۸۲۷، جیمز از دولت درخواست شغل کرد، اما به‌جای پاسخ به او، از لورا خواسته شد که مسئول بنای یادبودِ در حال ساخت «بروک» شود. وقتی بنا افتتاح شد، مقام جدید کلیدها را به بیوهٔ یکی از اعضای کمیته داد و با وجود اعتراض لورا و نوشتن نامه دربارهٔ قول مقام پیشین، کلیدها به او واگذار نشد.
در سال ۱۸۳۳، جیمز که مسئول ثبت دادگاه شده بود، به مقام قاضی ارتقا یافت و بعدها پسرش جانشین او شد.
جیمز سیکُرد در ۲۲ فوریه ۱۸۴۱ در اثر سکته درگذشت. مرگ او برای لورا تنگدستی به‌جا گذاشت، زیرا مستمری جنگ تمام شده بود و او دیگر نمی‌توانست زمین‌ها را نگه دارد. با کمک اعضای خانواده، سیکُردها به خانهٔ کوچکی، ساخته‌شده از آجرهای قرمز، واقع در خیابان واتر نقل مکان کردند. طی سال‌های بعد دو دختر لورا به او پیوستند و تا آخر عمر پیش او ماندند. لورا در بیرون از خانه مدرسهٔ کوچکی به راه انداخت تا امورات خانواده را بگذراند، اما این کار نیز با راه‌اندازی مدارس عمومی به پایان رسید.
طی سالیان، خانوادهٔ سیکُرد چندین بار از دولت درخواست کمک کرد. در سال ۱۸۶۰ وقتی لورا ۸۵ ساله بود، ادوارد، شاهزادهٔ ولز، در سفرش به کانادا داستان او را شنید و ۱۰۰ پوند جایزه (معادل ۱۵ هزار و ۲۳۰ پوند بریتانیا، یا ۲۶ هزار و ۵۷۰ دلار کانادا در سال ۲۰۲۴) برای او فرستاد. این تنها قدردانی از او در طول حیاتش بود.
لورا در سال ۱۸۶۸ در ۹۳ سالگی درگذشت و در کنار همسرش در قبرستان دراموند هیل به خاک سپرده شد. مزار او با مقبره و مجسمه‌ای نیم‌تنه نشانه‌گذاری شده است.
روی سنگ قبر او نوشته شده است:
برای جاودانه‌ساختن نام و شهرت لورا سیکُرد که ۲۰ مایل مسیر صعب‌العبور، دشوار و خطرناک را از میان جنگل و باتلاق با پای پیاده طی کرد تا به پایگاهی مرزی در نزدیکی آبشار دی کیو دربارهٔ حملهٔ قریب‌القوع نیروهای آمریکایی هشدار دهد. این کار او باعث شد ستوان فیتزگیبون با کمتر از ۵۰ مرد، ۱۵ سرباز، نیروی کوچک «شش ملت» و سایر بومیان تحت فرماندهی ویلیام جانسون کر و دومینیک دوشارم، دشمن را در بیچ وود غافلگیر و پس از درگیری کوتاهی سرهنگ بوسلر، ارتش ایالات متحده، و هر ۵۴۲ نیروی او را دستگیر کند.
گفته می‌شود فیتزگیبون برای محافظت از خانوادهٔ لورا و اجتناب از تهدید جان آن‌ها، نام او را در گزارش‌های جنگ قید نکرده است، او بعدها طی نوشته‌هایی این امر را تصدیق و تأیید کرده است.
لورا شخصاً دو مرتبه (در سال‌های ۱۸۵۳ و ۱۸۶۱) دربارهٔ این کار خود مطالبی نوشت، اما هیچ‌کدام حاوی جزئیاتی نبود که بتوان آن‌ها را با مستندات جنگی تطبیق داد.
بسیاری از نویسندگان و تاریخ‌نگاران ماجرای سیکُرد را زیر سؤال بردند، اما با پیداشدن شهادت‌نامه‌های فیتزگیبون، این ادعای لورا تأیید شد.
ماجرای لورا سیکُرد در دههٔ ۱۸۸۰ به شهرت رسید؛ زمانی‌که زنان طبقهٔ بالا به‌دنبال راهی برای قدرتمند‌کردن ارتباط زنان کانادایی و امپراتوری بریتانیا بودند. آن‌ها نیاز به بانویی قهرمان داشتند، بنابراین نمایشنامه‌ای بر اساس زندگی او نوشته شد به‌نام لورا سیکُرد: بانوی قهرمان ۱۸۱۲.
سیکُرد با بانوان قهرمان دیگری همچون مادلین دو ورشر یا پاول رِوِر مقایسه شده است. اِما کاری، پس از تحقیق کامل، زندگینامهٔ او را در سال ۱۹۰۰ با عنوان «داستان لورا سیکُرد» به تحریر درآورد. در ۱۹۰۱ بنای یادبودی به‌ارتفاع ۷ فوت (۲۱۰ سانتی‌متر) برای او ساخته شد و در ۱۹۰۵ پرترهٔ او بر دیوار پارلمان آویخته شد. در صدمین سالگرد پیاده‌روی او در ۱۹۱۳، فرانک اوکانر شرکت شکلات‌سازی لورا سیکُرد را راه‌اندازی کرد.
خانهٔ سیکُرد در کوئینزتون که در جنگ ۱۸۱۲ غارت شده و آتش گرفته بود، بازسازی و تبدیل به موزه شده است.
خانهٔ قدیمی توماس اینگرسول (پدر لورا) در ماساچوست به‌عنوان کتابخانهٔ رایگان شهر استفاده می‌شود.
امروزه نام لورا سیکُرد بر روی مدارس زیادی دیده می‌شود. در پارک «بیوِر دمز بتلفیلد» پلاکی به او اختصاص داده شده است. پست کانادا برای یادبود لورا، تمبری برایش منتشر کرده است. در سال ۲۰۰۳ وزیر میراث کانادا، لورا سیکُرد را «شخصیت مهم تاریخی ملی» نام نهاد. در سال ۲۰۰۶، مجسمهٔ سیکُرد چهاردهمین تندیس در بنای یادبود دلاوران بود.
در یادوارهٔ ۲۰۰اُمین سالگرد اقدام او، تصویر لورا سیکُرد بر روی سکهٔ ۲۵ سنتی ضرب شد.
منبع: ویکی‌پدیا
