علیرضا فدایی – ونکوور
در طول سالیان اشتغال به ورزش همیشه برایم عجیب بوده که چه تعدادی از ورزشکاران قدیمی نه تنها به‌خاطر مصدومیت ورزش را کنار گذشته‌اند، بلکه اثر این مصدومیت تا سال‌ها بعد از ترک ورزش همراه ایشان باقی است و آن‌ها را از بعضی از فعالیت‌های عادی زندگی روزانه نیز بازداشته است. در این بین می‌توان از آسیب‌های زانو، کمر و شانه نام برد که متأسفانه بسیار شایع‌اند. در این بین صد البته شکستگی استخوان هم در برخی از ورزش‌های پُربرخورد اتفاق می‌افتد که معمولاً پس از جوش‌خوردن استخوان، اثر طولانی‌‌مدتی ندارد.
با آنکه برخورد و مصدومیت ناشی از آن جزئی از طبیعت برخی ورزش‌ها خصوصاً در ردهٔ حرفه‌ای و رقابتی است، اما پیشگیری از بسیاری از مصدومیت‌ها ممکن است. تمامی مربیان ورزش موظف‌اند که قبل از آغاز کار با هر فردی پرسش‌نامه‌ای را پر کنند که در آن از وضعیت جسمی ورزشکار سؤال می‌شود. چند مورد مهم که باعث ریسک دستگاه قلبی عروقی می‌شود، عبارتند از:
- سن (بالای ۴۵ سال در مردان و بالای ۵۵ سال در زنان)
- سابقهٔ خانواد‌گی در بیماری قلبی
- سیگارکشیدن
- فشار خون بالا
- کلسترول بالا
- دیابت
- عدم فعالیت کافی بدنی
در پرسش‌نامهٔ شما که از طرف مربی انجام می‌شود، سؤالاتی برای دریافت اطلاعاتی از این قبیل مطرح می‌شود:
- بیماری از قبیل دیابت، آسم یا آرتروز
- آلرژی و مصرف دارو
- آسیب و مصدومیت در حال حاضر یا از گذشته
- سابقهٔ ورزشی و فعالیت بدنی
- عادت قضایی
- طبیعت شغلی
بسیار مهم است که برای سلامتی خودتان به این سؤالات با دقت جواب دهید. مربی ورزش شما به احتمال زیاد تخصص درمان مصدومیت‌های شما را ندارد و موظف است که در صورت هر گونه سابقهٔ بیماری یا آسیب‌دیدگی شما را به پزشک یا متخصص معرفی کند و پس از مشورت و با راهنمایی پزشک برای شما برنامهٔ تمرینی تهیه کند.
با آنکه احساس درد و حالت کوفتگی بعد از تمرین حتی ممکن است برای ورزشکاران فعال پیش بیاید، اگر احساس درد شما بیش از یک هفته طول کشید به پزشک یا متخصص مراجعه کنید. به خاطر داشته باشید با تقویت عضلات کمر و شکم، عضله چهار سر زانو و عضلات شانه و نرمش، گرم‌کردن و حرکت کششی قبل از تمرین از بسیاری از صدمات جلوگیری خواهید کرد.
