گفت‌وگو با آرمین اسلام‌پور، مربی اسکی ساکن ونکوور
علیرضا فدایی – ونکوور
لطفاً خودتان را معرفی بفرمایید و از سوابق ورزشی‌تان بگویید.
من در سال ۱۳۵۶ شمسی (۱۹۷۷ میلادی) در تهران به دنیا آمدم. تحصیلاتم را در رشتهٔ مهندسی الکترونیک تا مقطع لیسانس و در رشتهٔ مهندسی صنایع تا مقطع فوق لیسانس در ایران تمام کردم. در سال ۲۰۱۱ به کانادا مهاجرت کرده و از همان ابتدا تا به‌حال در نورث ونکوور زندگی می‌کنم. از سال ۲۰۱۲ هم با توجه به علاقه‌ای که در زمینهٔ بیزینس داشتم، به‌عنوان مشاور املاک (ریلتور) در خدمت هم‌وطنان عزیزم بوده و خواهم بود.
چرا ورزش اسکی را در سطح مربیگری دنبال کرده‌اید؟
ورزش اسکی را برای اولین بار حدود ۱۲ سالگی تجربه کردم و از روز اول با اینکه روز سخت و خسته‌کننده‌ای داشتم، بسیار برایم جذاب و لذت‌بخش بود و عاشق اسکی شدم، یکی از بهترین اوقات من در زندگی زمانی است که در پیست مشغول تدریس‌ام یا خودم اسکی می‌کنم.
کاراته هم یکی دیگر از ورزش‌هایی است که همیشه مورد علاقهٔ من بوده است. کاراته را از ۱۰ سالگی شروع کردم و هنوز هم تمرین می‌کنم و دارای کمربند مشکی در رشتهٔ شوتوکان هستم.
به‌نظر من، اسکی یکی از ورزش‌هایی است که هر کس با هر سطح توانایی می‌تواند از آن لذت ببرد؛ افرادی هستند که حتی با داشتن فقط یک پا این ورزش را در سطح قهرمانی دنبال می‌کنند یا حتی افراد نابینا با کمک مربی مخصوص اسکی می‌کنند. من دوست دارم تا جایی که می‌توانم به افرادی که علاقه داشته باشند کمک کنم تا آن‌ها هم در این لذت شریک باشند. به‌همین دلیل اسکی را در سطح مربیگری دنبال کردم تا با اطلاعات و دانش بهتری در این زمینه فعالیت داشته باشم و بتوانم به دوستداران این ورزش کمک کنم. در عین حال، برای من بسیار لذت‌بخش است که ببینم افراد با توانایی‌های متفاوت و در سنین مختلف می‌توانند با چند جلسه آموزش و تمرین از اسکی کردن و روزهای زمستانی ونکوور لذت ببرند.
شرایط و درجات مربیگری اسکی در کانادا چگونه است؟
کلاس مربیگری دوره‌ای سه‌روزه است و در این دوره، هم توانایی‌ها و مهارت‌های اسکی داوطلب را بررسی می‌کنند و هم آموزش‌های ویژه راجع به چگونگی مربیگری و راه و روش‌های مربوطه را ارائه می‌دهند. در آخر هم ارزیابی جامعی از توانایی و مهارت فردی و همین‌طور توانایی آموزش را انجام می‌دهند. برای مربیگری و گرفتن مدرک، باید هر دو مبحث را قبول شد وگرنه باید مجدداً در این دوره شرکت کنید و ارزیابی شوید. دوره‌های مربیگری دیگری هم هست که دوستان علاقه‌مند می‌توانند با مراجعه به وبسایت Canadian Ski Instructors Alliance (CSIA) اطلاعات بیشتری را به‌دست آورند.
آیا سن ایده‌آلی برای شروع این ورزش وجود دارد؟
به‌نظر من سن مناسب برای شروع یادگیری اسکی ۵ سال است، هرچند که بچه‌ها از سن ۳ سالگی هم این قابلیت را دارند که با آموزش درست، اسکی را یاد بگیرند. از نظر من، حداکثر سن برای این ورزش وجود ندارد. هر کس می‌تواند سبک اسکی‌کردنش را با توجه به توانایی‌اش، وضعیت جسمانی و آمادگی بدنی خودش تطبیق بدهد و از آن لذت ببرد.
چند دسته و رشته در اسکی در سطح رقابتی وجود دارد؟
اگر بخواهیم راجع به مسابقات اسکی صحبت کنیم، به‌صورت کلی رقابت و مسابقات اسکی آلپاین به دو دسته تقسیم می‌شوند: یکی سرعتی و دیگری سبک استایل آزاد که هر کدام زیرشاخه‌های متنوعی دارند. ولی اسکی برای مردم عادی بیشتر یا دان‌هیل اسکی است که در حقیقت همانند اسکی‌ای است که در ایران (شمشک و دیزین و جاهای دیگر) داریم و یا کراس کانتری که در ایران خیلی مرسوم نیست و تعداد کمتری با آن آشنایی دارند، ولی در اینجا طرفداران زیادی دارد.
جایگاه ورزش اسکی در کانادا و ایران را چگونه مقایسه می‌کنید؟
اگر بخواهیم مقایسه‌ای داشته باشیم بین وضعیت اسکی در ایران و کانادا، خب کانادا به‌خاطر موقعیت جغرافیایی و عوامل دیگری که از این بحث خارج است، در زمینهٔ پیست‌های اسکی نسبت به ایران در وضعیت بهتری قرار دارد. مثلاً بهترین پیست اسکی ایران پیست دیزین است با ۱۶ لیفت و ۲۴ تا پیست اسکی با درجات سختی مختلف، در صورتی‌که ویستلر بهترین پیست آمریکای شمالی به‌حساب می‌آید با ۳۷ لیفت و ۲۰۰ پیست با درجات سختی متنوع‌تر. برای اینکه تصویر مشخص‌تری برای این مقایسه بتوانم ارائه بدهم، می‌توانیم تعداد مدال‌های هر کشور را در مجموع المپیک‌های زمستانی مقایسه کنیم، هرچند المپیک زمستانی ورزش‌های زیادی را در بر دارد، ولی یکی از اصلی‌ترین ورزش‌های این مسابقات، اسکی است. ایران در کل مسابقات المپیک زمستانی تا به‌حال ۶۹ مدال داشته و کانادا ۱۹۹ مدال. البته ایران اسکی‌بازهای بسیار خوب و قابل و توانایی هم در سطح بین‌المللی دارد.
به‌نظر شما ورزش اسکی ورزش پرهزینه‌ای است یا می‌تواند برای عموم در دسترس باشد؟
به‌نظر من اسکی در کانادا یا حداقل ونکوور ورزش خیلی گرانی نیست، هرچند در ابتدا ممکن است نیاز به سرمایه‌گذاری ابتدایی نسبتاً پرهزینه‌ای داشته باشد تا لوازم اسکی و لباس و یادگیری و غیره را پوشش بدهد، اگر این سرمایه‌گذاری را تقسیم کنیم به سال‌هایی که از آن استفاده می‌کنیم، خیلی گران محسوب نمی‌شود. به‌طور مثال متوسط قیمت بلیت سالیانهٔ اسکی برای بزرگسال حدود ۶۰۰ دلار می‌شود، درصورتی‌که با این بلیت شما می‌توانید حدود ۱۲۰ روز بدون هیچ پرداخت دیگری از پیست استفاده کنید یا بلیت روزانه به‌طور متوسط حدود ۷۰ دلار است و برای کسی که بخواهد فقط برای تعداد دفعات محدودی در سال اسکی کند هزینهٔ مناسبی است. در مجموع، اسکی ورزش خیلی گرانی نیست، ولی قبول دارم که جزو ورزش‌های ارزان هم محسوب نمی‌شود.
آیا خطر آسیب‌دیدگی و خطرات دیگر در این ورزش وجود دارد؟
در مورد خطر آسیب‌دیدگی، فکر نمی‌کنم اسکی جزو ورزش‌های پرخطر با احتمال آسیب‌دیدگی بالا به‌حساب بیاید. مثلاً با جستجویی ساده در گوگل متوجه می‌شوید که احتمال آسیب‌دیدگی در فوتبال و بسکتبال از اسکی خیلی بیشتر است. هرچند هر ورزشی خطرات مخصوص به خودش را دارد که با آموزش مناسب، تمرین، تمرکز و رعایت نکات ایمنی می‌توان این احتمال را به حداقل رساند.
توصیهٔ شما برای افرادی که به این ورزش علاقه دارند، چیست؟
با توجه به اینکه ما در منطقه‌ای زندگی می‌کنیم با زمستان نسبتاً طولانی، هوای ابری و طول روز کوتاه، همچنین نزدیکی به پیست‌های اسکی متنوع، من فکر می‌کنم اسکی می‌تواند تفریح و ورزش فرح‌بخش و نشاط‌آوری برای بسیاری از خانواده‌ها باشد. کمتر جایی در دنیا هست که مردمش این موقعیت را داشته باشند، حالا که ما این شانس را داریم، باید سعی کنیم از آن استفاده کنیم.
نکتهٔ دیگری که گفتنش را ضروری می‌بینم این است که شاید بعضی از ورزش‌ها را بشود بدون آموزش ابتدایی شروع کرد، ولی اسکی ورزشی نیست که بتوان از ابتدا بدون هیچ زمینهٔ قبلی و بدون آموزش شروع کرد و شروع اسکی بدون دانستن یک سری نکات و نداشتن آموزش مناسب، می‌تواند خطرناک باشد.
با سپاس از شما، اگر صحبت دیگری با خوانندگان ما دارید، لطفاً بفرمایید.
من هم از شما ممنون‌ام که این فرصت را به من دادید و خوشحال می‌شوم بتوانم در خدمت عزیزانی باشم که به یادگیری اسکی علاقه دارند یا در این زمینه سؤالی دارند یا احتیاج به راهنمایی دارند.