مسعود سخایی‌پور، LJI Reporter – ونکوور
«مِی دسامبر» یک فیلم درام آمریکایی محصول سال ۲۰۲۳ به‌کارگردانی تاد هِینز با فیلمنامه‌ای از سَمی بِرچ، و مبتنی بر داستانی از سَمی برچ و الکس مِهانیک است. ناتالی پورتمن، جولیان مور و چارلز ملتون بازیگران اصلی این فیلم‌اند. «مِی دسامبر» با الهام از سرگذشت مری کِی لتورنو ساخته شده است. این فیلم با تحسین منتقدان مواجه شد؛ در وب‌سایت راتن تومیتوز، ٪۹۰ از ۲۷۲ بررسی منتقدان مثبت است و میانگینِ امتیاز ۷/۱۰ را در سایت معتبر IMDB در اختیار دارد.
داستان فیلم
الیزابت بری بازیگری شناخته‌شده‌ای است که قصد دارد در فیلم جدیدی در نقش زنی به‌نام گرِیسی بازی کند که با دانش‌آموز سیزده‌سالهٔ خود وارد رابطه شده است. گرِیسی به‌دلیل مجرم شناخته‌شدن به زندان افتاده و بعد از تولد اولین فرزندش آزاد شده است. حال گرِیسی بیست و چهار سال است که با همان پسر نوجوان که در حال حاضر سی و شش ساله است، زندگی می‌کند.
گرِیسی و جو اکنون سه فرزند از ازدواج خود به ثمر رسانده‌اند که به نظر می‌رسد هر کدام از فرزندانشان از اختلال خاصی رنج می‌برند. الیزابت به جورجیا آمده تا زندگی آن‌ها را زیر نظر داشته باشد و با شناخت بیشتر گرِیسی بتواند نقش او را به‌خوبی ایفا کند. او سعی دارد تا اطلاعاتی را هم از طریق همسر قبلی گرِیسی به دست آورد.
دربارهٔ فیلم
«مِی دسامبر» برداشتی آزاد از زندگی یک معلم مدرسهٔ آمریکایی و مجرم جنسی، مری کِی لتورنو، و رابطهٔ عاشقانه رسوایی‌برانگیز او با یکی از دانش‌آموزانش به‌نام ویلی فوالائو، است. رابطهٔ نامتعارف آن‌ها زمانی‌که ویلی تنها ۱۳ سال داشت، شروع شد. علی‌رغم مداخلات قانون و حبس طولانی‌‌مدت لتورنو، رابطهٔ عاشقانه آن‌ها از بین نمی‌رود، چراکه لتورنو در حالی‌که در زندان بود، بچه‌های فوالائو را به دنیا آورد و در نهایت پس از آزادی در سال ۲۰۰۵ با او ازدواج کرد. اما همان‌طور که از سبک مرسوم هِینز انتظار می‌رود، او این داستان را به نامتعارف‌ترین شکل بازگو می‌کند. «مِی دسامبر» روی بازیگری به‌نام الیزابت با هنرنمایی ناتالی پورتمن تمرکز می‌کند که به ملاقات گرِیسی (جولیان مور) و جو (چارلز ملتون) می‌رود که رابطهٔ عاشقانهٔ نامتعارفشان در روزنامه‌ها و مجلات زرد سروصدا به پا کرده است. او می‌خواهد برای بازی در فیلمی دربارهٔ زندگی آن‌ها تحقیق کند. زوج نامتعارف، اکنون دو فرزند در آستانهٔ فارغ‌التحصیلی از دبیرستان دارند. در نگاه اول، ازدواج عجیب آن‌ها از آنچه الیزابت انتظار دارد، قابل‌پیش‌بینی‌تر به نظر می‌رسد. اما خیلی زود، مشاهدات او احساساتی را که برای مدتی طولانی خاموش و مسکوت بوده‌اند، برملا می‌سازد و لایه‌های بسیار عمیق‌تری از این رابطهٔ عجیب را آشکار می‌کند.
ازدواج نامتعارف گرِیسی و جو از نظر الیزابت سوژهٔ مناسبی برای ساخت یک فیلم است، چراکه هم داستانش واقعی است و هم اینکه پیچیدگی‌های شخصیتی گرِیسی می‌تواند برای مخاطب جذاب باشد. با ورود الیزابت به زندگی این زوج، مسائل ناراحت‌کننده‌ای به وجود می‌آید و اوضاع زندگی‌شان به هم می‌ریزد.
تاد هِینز که تا پیش از این با فیلم دور از بهشتش با بازی جولیان مور توانسته بود نامزدی اسکار را به دست آورد، دوباره با فیلم «مِی دسامبر» به سبکِ فیلمسازی گذشته خود برگشته است. فیلم جدیدش شبیه آنچه که در فیلم‌های قبلی‌اش کارول و دور از بهشت اتفاق می‌افتد، به روابط نامتعارفی می‌پردازد که برای جامعه پذیرفتنی نیست. جولیان مور نیز در «مِی دسامبر» شبیه چیزی است که در دور از بهشت است. زندگی‌ای که به‌ظاهر همه‌چیز دارد اما در واقع هیچ‌چیز ندارد و در هر لحظه‌اش بیم فروپاشی آن می‌رود. این تصویری پیچیده از موقعیتی پیچیده در یک زندگی واقعی است.
در این فیلم با زنجیره‌ای از تروما‌های کودکی افراد رو‌به‌روییم که همگی به یکدیگر متصل‌اند. کارگردان فیلم را بدون رمانتیک‌کردن آن و قضاوت اخلاقی ساخته است. این تصمیم شما به‌عنوان بیننده است که قضاوت کنید و اینکه چه احساسی به شما می‌دهد. ناتالی و جولیان فوق‌العاده‌اند، همان‌طور که چارلز ملتون نیز شگفت‌انگیز است. شخصیت الیزابت عالی است و طوری‌که او وارد زندگی گرِیسی می‌شود و سعی می‌کند همه‌چیز را از او کپی کند؛ حرف‌زدن، راه‌رفتن، لباس‌پوشیدن، حتی فکرکردن. همان‌طور که او سعی می‌کند همیشه باشد. او بسیار قوی است و وقتی به پایان کار نزدیک می‌شود و شما می‌توانید تحولی را که در او رخ داده است ببینید، متوجه می‌شوید که رشد شخصیت الیزابت عالی است. ناتالی پورتمن که به نظر می‌رسد چند پله بالاتر از خود فیلم است، توانسته اثری پویا و قابل‌پذیرش و همچنین طوفانی قبل از آرامش را بدون سروصدا پیش ببرد. این دو زن هر چه می‌گذرد صمیمیت بیشتری با یکدیگر برقرار می‌کنند و الیزابت بیشتر از آنکه علاقه‌ای به شخصیت گرِیسی داشته باشد، به‌دنبال حقیقت انگیزه‌هایش است. این هدف غیرقابل‌انکارِ هنر است و به‌طور اجتناب‌ناپذیری با به‌وجودآمدن فاصله بین بازیگر و سوژه‌اش محدود می‌شود.
«مِی دسامبر» فیلمی متقاعدکننده از روابط انسانی پیچیده است. برای بسیاری از بینندگان این واقعیت که فیلم بر اساس داستانی واقعی ساخته شده، ناشناخته است و همین جذاب‌ترش می‌کند. هِینز، کارگردانی بی‌پروا که تمام آثارش می‌توانند روانکاوانه در نظر گرفته شوند، فیلم‌هایش را نه صرفاً برای تماشا، بلکه برای تجزیه و تحلیل و ساختارشکنی می‌سازد.
این فیلم هنوز در کتابخانه‌ها در دسترس نیست ولی می‌توانید آن را از طریق شبکهٔ نتفلیکس تماشا کنید.