مسعود سخایی‌پور، LJI Reporter – نورث ونکوور
روز دوشنبه، ۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، شورای شهر نورث ونکوور طرح پیشنهادی شهردار لیندا بوکانان را برای آغاز روند گزینش و نصب اثری هنری به‌یادجانباختگان پرواز ابدی ۷۵۲ در این شهر به‌اتفاق آرا تصویب کرد.
شهردار بوکانان در این زمینه گفت: «هنر نمی‌تواند افرادی را که از دست داده‌ایم، بازگرداند. این کار نمی‌تواند مانع غم و اندوه بازماندگان آن‌ها شود. من فکر می‌کنم این یادمان مکانی برای مردم خواهد بود که می‌توانند سوگواری کنند و یاد عزیزان ازدست‌رفته‌شان را گرامی بدارند.»
دان بل، از اعضای شورای شهر نورث ونکوور، گفت که فرآیند تصمیم‌گیری در مورد اینکه بنای یادبود چگونه باید باشد، باید توسط اعضای محلی جامعهٔ ایرانی-کانادایی هدایت شود.
در طرح شهردار بوکانان آمده است که مسئولان این طرح باید برای تأمین مالی پروژه از مقامات ارشد دولتی کمک بخواهند.
بوئن ما، وزیر امور زیربنایی بریتیش کلمبیا و نمایندهٔ منطقهٔ نورث ونکوور-لانزدیل در مجلس قانونگذاری استان، در پستی به‌زبان فارسی در گروه «همیاری ایرانیان ونکوور» با به‌اشتراک‌گذاشتن این خبر با جامعهٔ ایرانی نوشت: «این گامی مهم است از طرف شهرداری نورث ونکوور در جهت ساخت بنای یادبود برای جانباختگان پرواز ۷۵۲. من به‌عنوان نمایندهٔ مردم از نورث ونکوور-لانزدیل از شهردار لیندا بوکانان و تیمش به‌خاطر اعلام آمادگی برای همکاری با دولت استان بی‌سی برای احداث این بنای یادبود تشکر می‌کنم.»
هفت تن از ساکنان نورث ونکوور به‌نام‌های فاطمه پساوند، عایشه پورقادری، ناصر پورشعبان اوشیبی، فیروزه مدنی، فاطمه (فائه) کازرانی، محمدحسین (دانیال) ساکت و دلارام داداش‌نژاد در بین جانباختگان فاجعهٔ سرنگونی پرواز پی‌اس۷۵۲ بودند. علاوه بر این، تعدادی از خانواده‌های جانباختگان دیگری که خودشان پیش از درگذشت در شهرهای دیگر کانادا سکونت داشتند، به شهر نورث ونکوور و شهرهای اطراف مهاجرت کرده‌اند و تنی چند از آنان در جشن نوروز دولت بریتیش کلمبیا که نوروز امسال در شهر نورث ونکوور برگزار شد، حضور یافتند.
جان هورگان، نخست‌وزیر بریتیش کلمبیا و لیندا بوکانان، شهردار شهر نورث ونکوور، نوروز امسال در گفت‌وگوهایی جداگانه با «رسانهٔ همیاری» و «بی‌سی سرو»، در پاسخ به پرسشی دربارهٔ ساخت یادمانی برای جانباختگان پرواز ۷۵۲ قول مساعد داده بودند.
جان هورگان، نخست‌وزیر بریتیش کلمبیا، در پاسخ به آن پرسش گفته بود:
«ما اخیراً به روز ملی یادبود قربانیان سوانح هوایی ادای احترام کردیم و یاد قربانیان پرواز ۷۵۲ را گرامی داشتیم. ما این عمل وحشتناک را محکوم می‌کنیم و خواهان عدالت برای قربانیان و خانواده‌هایشان هستیم.
در حالی‌که ما درخواستی رسمی برای یادمان این تراژدی به این شکل دریافت نکرده‌ایم، از فرصت مشارکت با سازمان‌دهندگان جامعه [ایرانی] استقبال می‌کنیم تا اطمینان یابیم به شیوهٔ فکرشده‌ای به این قربانیان ادای احترام بشود.
چند تن از قربانیان از بریتیش کلمبیا بودند و مشارکت‌های مثبت آن‌ها میراث ماندگاری خواهد بود. من در جشن نوروز به تعدادی از خانواده‌های قربانیان ملحق شدم، و حتی در این مناسبت شاد، خوشی ما با سوگواری کسانی که دیگر با ما نیستند، درهم آمیخت. من به درد آن‌ها آگاه‌ام. ما در کنار هم، آن‌هایی را که در آن روز غم‌انگیز از دست رفتند، فراموش نخواهیم کرد.»
لیندا بوکانان شهردار شهر نورث ونکوور در پاسخ به آن پرسش گفته بود:
«جواب کوتاه به این سؤال مثبت است. جواب بلندتر اینکه اولاً شما می‌دانید این اتفاق کمی بعد از انتخاب من به سِمَت شهردار، افتاد. قطعاً جامعهٔ ایرانی بخش بزرگی از شهر نورث ونکوور را تشکیل می‌دهند، و زمانی که من این خبر را شنیدم، بسیار ناراحت و آشفته شدم و بلافاصله به کارمندانم ایمیل زدم و درخواست کردم که بلافاصله پرچممان را نیمه‌افراشته کنند. بعد با جامعهٔ ایرانی و همچنین با Impact North Shore که انجمن چندفرهنگی نورث ونکوور است همکاری کردم و پیشنهاد دادم که به‌مدت هفت روز مراسم شمع روشنکردن در شهر را داشته باشیم. من درک می‌کنم که چه اندازه این اتفاق موجب آسیب‌های روحی بوده است… ، و البته بلافاصله بعد از آن ما وارد دورهٔ همه‌گیری شدیم. بنابراین برای جامعهٔ ایرانی بسیار دشوار بوده است که واقعاً عزاداری کنند. کلاً وقتی که کل جامعه در قرنطینه است و از شما می‌خواهند که در خانه بمانید، درک می‌کنم که چقدر این مسئله نه تنها برای خانواده‌های جانباختگان، بلکه برای کل جامعهٔ ایرانی و در واقع بهتر است بگویم برای کل افراد جامعه‌مان دشوار بوده و موجب تروما در آن‌ها شده است.
در آن هفت شب بسیار سردی که ما مراسم شمع روشنکردن داشتیم، برای من مایهٔ افتخار بود که ببینم صدها نفر از جامعهٔ ما بیرون آمده‌اند و کنار یکدیگر هوای هم را دارند. در همین ارتباط، نسرین (فیلسوف) با من تماس گرفت و ما دربارهٔ بنای یادبود صحبت کردیم و من از ایشان خواستم که اطلاعات بیشتری در این زمینه برای من جمع‌آوری کند و من موضوع را پیگیری خواهم کرد. من باید این موضوع را با اعضای شورای شهر مطرح کنم و بله، ما حتماً راه‌های مختلف گرامیداشت قربانیان و خانواده‌هایشان را بررسی خواهیم کرد. من چند چیز در ذهنم دارم، که لازم است از طریق بخش آثار هنرهای همگانی (Public Arts Department) ما دنبال شود و روندش طی شود. برای من بسیار مایهٔ افتخار خواهد بود که چنین یادمانی را در شهرمان داشته باشیم. فکر می‌کنم برای مردم بسیار مهم است که مکانی وجود داشته باشد که بتوانند به آنجا بروند و نسبت به این قربانیان ادای احترام کنند؛ جایی که این‌ها برای همیشه در یادها بمانند، و نه فقط خود قربانیان بلکه آن لحظهٔ تاریخی و اینکه چه اتفاقی افتاد که نمی‌بایست فراموش شود.»