مهدی ربانی [۱] – نورث ونکوور
در چند شمارهٔ اخیر نشریهٔ رسانهٔ همیاری به‌ویژه در شماره‌های ۶۶ و ۶۷ شاهد پوشش خوب انتخابات شهری و برنامه‌های نامزدهای انتخابات بودم و با توجه به دعوتی که سردبیر محترم نشریه از صاحب‌نظران برای در میان گذاشتن نظراتشان کرده بودند، تصمیم گرفتم به‌پشتوانهٔ سوابق حرفه‌ای و داوطلبانه‌ام، چند سطری از مشاهداتم را در این انتخابات با خوانندگان این نشریه در میان بگذارم. امید آنکه حاصل تلاش‌های شما در انعکاس نظرات صاحب‌نظران بتواند به دستیابی به موفقیت‌های بیشتر جامعهٔ ایرانی در خانهٔ جدیدشان کمکی بکند.
ترجیح می‌دهم این نوشته را با اشاره به مشاهداتم در سِمَت ناظر انتخابات شهری در این دوره آغاز کنم. شاید برای برخی از خوانندگان عجیب به‌نظر برسد، ولی شخصاً شاهد بودم که بسیاری از واجدان شرایط ایرانی-کانادایی هنوز نمی‌دانند که منطقهٔ نورث شور که از هورس‌شو بِی (Horseshoe Bay) تا دیپ کُو (Deep Cove) گسترده شده، از سه ناحیه تشکیل شده است. این سه ناحیه عبارتند از: بخش وست ونکوور (District of West Vancouver)، بخش نورث ونکوور (District of North Vancouver) و شهر نورث ونکوور (City of North Vancouver). هر کدام از آن‌ها برای خودشان یک شورای شهر و یک شهردار دارند. هنوز هم بسیاری از ایرانی-کانادایی‌های واجد شرایط نمی‌دانند که بخش نورث ونکوور (District of North Vancouver) با شهر نورث ونکوور (City of North Vancouver) متفاوت است و اگر کسی در یکی از آن‌ها ساکن باشد، نمی‌تواند در دیگری رأی بدهد مگر آنکه در آنجا خانه‌ای داشته باشد.
در یکی از حوزه‌های رأی‌گیری بخش نورث ونکوور، یکی از هم‌وطنانمان به من مراجعه کرد و پرسید که چطور می‌تواند به یکی از نامزدهای ایرانی‌تبار انتخابات رأی بدهد. وقتی به ایشان گفتم که هیچ نامزد ایرانی‌تباری در بخش نورث ونکوور نامزد نشده و نامزدهای ایرانی‌تبار همه در شهر نورث ونکوور نامزد شده‌اند و در نتیجه ایشان با توجه به سکونت در بخش نورث ونکوور (District of North Vancouver) نمی‌تواند به آن‌ها رأی بدهد، ایشان برافروخته شدند و به گمان اینکه بنده می‌خواهم کاری کنم که ایشان نتوانند به نامزد مورد نظرشان رأی بدهند، در حالی‌که زیر لب زمزمه می‌کردند: «این ایرانی‌ها هر جا که می‌روند، آنجا را …» با قهر از حوزهٔ اخذ رأی خارج شدند. یا هم‌وطن دیگری که از شهر نورث ونکوور (City of North Vancouver) آمده بودند و می‌خواستند در یکی از حوزه‌های اخذ رأی در بخش نورث ونکوور (District of North Vancouver) رأی بدهند و وقتی به ایشان گفته شد که نمی‌توانند، واکنشی مشابه نشان دادند.
متأسفانه در بسیاری از نشریات فارسی‌زبان هم شاهدیم که از عبارت‌هایی مانند «شمال ونکوور» برای نام بردن از نورث ونکوور استفاده میکنند که این کاملاً گمراه‌کننده است، چون شمال شهر ونکوور را در ذهن‌ها تداعی می‌کند. جا دارد در این زمینه بیشتر کار شود و حتی تلفظ انگلیسی District of North Vancouver را با حروف فارسی عیناً بنویسیم (دیستریکت آو نورث ونکوور) تا این موضوع در بین هم‌وطنانمان جا بیافتد.
نکتهٔ مهم دیگر در انتخابات این است که اغلب هم‌وطنان ما به‌دلیل پیشینه‌ای که از زادگاهمان دارند، گمان میکنند حضورشان در شوراهای شهر نه لزومی دارد و نه ثمری. اغلب فکر میکنند دولت‌ها و نمایندگان هر کاری بخواهند میکنند، ولی این تصور کاملاً اشتباه است. در جلسات شورای شهر، نیم‌ساعت برای مردم در نظر گرفته شده است و هر کسی که ساکن آن شهر باشد می تواند به‌مدت ۳ دقیقه دربارهٔ هر مسئله‌ای دربارهٔ شهر محل زندگی‌اش صحبت کند. به‌جز این و در مواردی که قرار باشد اتفاق مهمی در شهر بیافتد، مانند ساخت یک مجتمع بزرگ مسکونی یا تأسیسات شهری مهم، از کسانی که در نزدیکی این پروژه‌ها زندگی می‌کند دعوت می‌شود به شورای شهر بیایند و در جلسهٔ استماع عمومی (Public Hearing) شرکت کنند و نظراتشان را دربارهٔ این پروژه‌ها بگویند، ولی متأسفانه به‌جز چند مورد معدود تاکنون ندیده‌ام هم‌وطنانمان در این جلسات شرکت کنند.
اما نکتهٔ مهم‌تر این است که بسیاری از هم‌وطنانمان که خود را برای شرکت در انتخابات نامزد میکنند، حتی در جلسات شورای شهر به‌عنوان مستمع حاضر نمی‌شوند. در طول ۲۶ سالی که پوشش تصویری جلسات شورای شهر را بر عهده داشته‌ام، کمتر دیده‌ام نامزدی در جلسات شورا حاضر شده باشد. عدهٔ بسیار معدودی از آن‌ها تنها یک ماه مانده به انتخابات در یکی دو جلسه حاضر می‌شوند ولی اغلب با روح این جلسات و شیوهٔ کارکرد آن‌ها کاملاً بیگانه‌اند و شاید حتی به زبان و اصطلاحات تخصصی لازم برای حضور در چنین جلساتی تسلط کافی نداشته باشند. شاید حتی یک بار حضور در چنین جلساتی آن‌ها را از نامزد شدن در انتخابات باز بدارد یا آن‌ها را به نقاط ضعفشان آگاه کند تا بدانند برای انجام وظیفه در سمت عضو شورای شهر به چه توانمندی‌ها و مهارت‌های دیگری نیاز دارند که باید پیش از نامزد شدن آن‌ها را کسب کنند. اغلب این افراد سابقهٔ عضویت در کمیته‌های داوطلبانهٔ شهر محل سکونتشان ندارند و به‌همین دلیل در جامعهٔ غیرایرانی شناخته نمی‌شوند و دیگران از نظراتشان آگاه نمی‌شوند. در انتخابات امسال شاهد بودیم که یکی از نامزدهای ایرانی-کانادایی که در کتابخانهٔ نورث ونکوور و چند کمیتهٔ تخصصی دیگر حضور داشت، توانست بیشترین رأی را به‌نسبت دیگر نامزدهای ایرانی به خود اختصاص بدهد که این اهمیت حضور در چنین کمیته‌هایی را برای جلب آرای جامعهٔ غیرایرانی نشان می‌دهد.
و نهایتاً باید به این موضوع اشاره کنم که نامزدهای ایرانی-کانادایی با پرهیز از وعده‌های غیرواقع‌بینانه به جامعهٔ ایرانی، باید بکوشند اهدافشان را بر کل جامعهٔ شهر حوزهٔ انتخابی‌شان قرار دهند. اعضای شورای شهرها و شهرداران نمایندهٔ همهٔ مردم آن شهر، اعم از ایرانی یا غیرایرانی‌اند، و باید در جهت منافع همهٔ مردم آن منطقه فارغ از ملیتشان بکوشند. افرادی که می‌خواهند در انتخابات آینده شرکت کنند باید از همین الان کارشان را شروع کنند و در جلسات شورای شهر و کمیته‌های تخصصی شرکت کنند تا با شیوهٔ کار آن‌ها آشنا شوند و همچنین افراد دیگر را با دیدگاه‌های خودشان آشنا سازند.
با آرزوی موفقیت هر چه بیشتر برای جامعهٔ ایرانی مترو ونکوور
[۱] مهدی ربانی در کانادا از سال ۱۹۹۲ تهیه‌کننده‌ٔ برنامه‌های ویدیویی است. او در طول مدت فعالیتش در کانادا برای شبکهٔ Shaw TV (که در ۱۵ اوت ۲۰۱۷ تعطیل شد) حدود هزار جلسهٔ شوراهای شهری مناطق نورث شور، شهر ونکوور، پورت مودی، برنابی، ریچموند و کوکئیتلام را ضبط کرده است. همهٔ این برنامه‌ها از شبکهٔ Shaw پخش شده و چند سالی است می‌توان آن‌ها را در وب‌سایت شهرهای مذکور مانند شهر نورث ونکوور در آدرس www.cnv.org، بخش نورث ونکوور در آدرس www.dnv.org و بخش وست ونکوور در آدرس www.westvancouver.ca تماشا کرد. او در حال حاضر ضبط و پخش زندهٔ جلسات شورای شهر در بخش نورث ونکوور (District of North Vancouver) را انجام می‌دهد. او علاوه بر کار حرفه‌ای‌اش، در چندین انتخابات شهری به‌عنوان داوطلب حضور داشته و مسئول چند شعبهٔ رأی‌گیری هم بوده است.