مژده مواجی – آلمان
با اینا، دوست آلمانی، منتظریم که چراغ عابر پیاده و دوچرخه سبز شود. کنار خط عابر پیاده، روی راه دوچرخه، چند دوچرخه‌سوار و مردی بر روی صندلی چرخ‌دار منتظرند.
چراغ راهنما سبز می‌شود. دوچرخه‌سوارهای پشت صندلی چرخ‌دار پشت سر هم با صدای بلند زنگ می‌زنند که صندلی چرخ‌دار کنار برود. مرد روی صندلی چرخ‌دار با دستپاچگی خودش را کنار می‌کشد تا اول آن‌ها رد بشوند. دوچرخه‌سوارها فاتحانه از کنار صندلی چرخ‌دار رد می‌شوند و می‌روند. به اینا می‌گویم: «این‌ها نمی‌فهمند که این مرد بیچاره تنها همین راه را برای عبور به آن‌طرف خیابان دارد؟ پرواز که نمی‌تواند بکند.»
اینا می‌گوید: «متاسفأنه این ویژگی، رفتار خشک و فردگرایانهٔ خیلی از ماست؛ این راه من است. این راه دوچرخه است. این حق من است. من! من! من!»