امیر باجه‌کیان
امروز که این نوشته را می‌نویسم پنج ماه از انتخابات سراسری می‌گذرد. انتخابی برای تغییر.
برای بسیاری از ما که با سوگند شهروندی کانادایی شده‌ایم، رأی‌دادن شاید واقعی‌ترین نشانهٔ احساس تعلق به خانهٔ جدید باشد. اما این تنها آغاز راه است. ما بودیم که خواستارِ تغییر شدیم. ما بودیم که همراهِ تغییر شدیم. ما از خوان اول شهروندی گذشتیم.
اکنون که با تغییر دولت نیاز به واکنش سریع از میان رفته است، صحنه را ترک نکنیم. باور کنیم که «ما» و «آن‌ها» از هم جدا نیستیم. باور کنیم که وقتی «آن‌ها» ما را از خودشان می‌دانند که ما خودمان را جدا نکنیم و به دورمان دیوار نکشیم.
یادمان نرود که آن‌ها باید در خدمت ما باشند و نه بالعکس. نیز تا زمانی که ما خود را جدی نگیریم، سؤالات سخت نپرسیم و در سرنوشت خود، فراتر از روابط ایران و کانادا، نقش نداشته باشیم، کسی «ما» را جدی نخواهد گرفت و کماکان «ما» و «آن‌ها» جدا خواهیم ماند.
یادمان نرود که دلیلی وجود ندارد ما خود را از بحث‌های روز در شهر، استان و کشور جدا کنیم. آثار مثبت یا منفی خطوط لولهٔ نفت مختص شهروندان غیرایرانی نیست. محیط زیست و تغییرات جوی هم تنها بر زندگی «آن‌ها» اثر نمی‌گذارد. سیاست دولت در امر آموزش و پرورش هم برای همهٔ مردم است.
یادمان نرود که در این کشور انواع راهکارها برای رساندن صدا و نظر به سیاست‌ورزان وجود دارد و تنها کافی است که بخواهیم به آن‌ها بگوییم که چه می‌خواهیم.
یادمان نرود که تنها دلیل رویکرد متفاوت دولت فعلی در اتاوا در مورد روابط با ایران و بازکردن سفارت، همین تأکیدها و اعتراض‌های ما بود.
میزان تحصیلات و تخصص در جامعهٔ ایرانی کانادا بسیار بالاست و وجود چنین مهاجرانی آرزوی هر دولتی است. آیا مثلاً در کشمکش میان توسعهٔ اقتصادی و پاسداری از محیط زیست، این متخصصان راه سومی برای توسعهٔ پایدار در بی‌سی و کانادا ندارند؟
تقریباً در همهٔ زمینه‌های تخصصی در بخش خدمات درمانی استان کمبود پزشک متخصص وجود دارد. آیا پزشکان باتجربهٔ مهاجر در کانادا نمی‌توانند قدری از این کمبود را جبران نمایند؟
این‌ها فقط بخشی از مواردی است که ما جامعهٔ ایرانیان کانادا می‌توانیم در آن نقش داشته باشیم. به‌شرطی که خود را صاحب‌خانه بدانیم و در صحنه حاضر باشیم تا تصمیم‌گیران صدا و راه‌حل‌های ما را بشنوند.
بحث خیلی ساده است: سیاست‌ورزان برای رسیدن به قدرت و نگه‌داشتن آن به رأی ما نیاز دارند. پس اگر مطالبات ما و جدیت ما در پیگیری آنان را بدانند، حتماً در جلب نظر ما بیشتر خواهند کوشید.
بیایید به مشارکت خود ادامه بدهیم، در جلسات اجتماعی و سیاسی شرکت کنیم. از منتخبان خود در رده‌های شهری، استانی، و فدرال سؤال بپرسیم و به حضور نیم‌بندِ آنان در جشن نوروز قانع نشویم و با چند جملهٔ فارسی‌حرف‌زدنِ آن‌ها از مسئولیت‌شان چشم نپوشیم.
برقرار باشید.