گفت‌وگو با نسرین ایرانمنش، مربی تای چی و بدلکار صنعت سینما، ساکن ونکوور
علیرضا فدایی – ونکوور
خانم ایرانمنش، با سلام لطفاً خودتان را معرفی بفرمایید و از سوابق ورزشی‌تان بگویید.
نسرین ایرانمنش هستم، فارغ‌التحصیل رشتهٔ مهندسی نرم‌افزار و فوق لیسانس رشتهٔ مدیریت فناوری اطلاعات. از دوران نوجوانی به ورزش‌های رزمی علاقه‌مند و وارد دنیای رزمی شدم. در دوران دانشگاه با تیم بدلکاری مرحوم پیمان ابدی (بدلکار و قهرمان جهانی رشتهٔ شیرجه) آشنا شدم که در آن زمان به‌تازگی از آلمان به ایران برگشته و در حال تشکیل یک تیم بدلکاری بودند. پس از گذراندن دوران آموزشی، موفق به کسب مدرک رشتهٔ بدلکاری از شرکت اکشن کانسپت آلمان شدم که گروه اصلی طراحی و اجرای اکشن سریال معروف هشدار برای کبری ۱۱ هستند. به‌عنوان اولین زن بدلکار ایرانی در سال ۱۳۸۶ جلوی دوربین رفتم و اولین صحنهٔ اکشنم تصادف با یک مینی‌بوس بود برای فیلم «بیداری» به کارگردانی فرزاد مؤتمن. در کنار بازیگری اکشن، به رشتهٔ ووشو تای چی علاقه‌مند شدم و موفق شدم در سال ۲۰۱۷ در مسابقات بین‌المللی تای چی که در کشور چین برگزار شد، در دو قسمت فرم دست و شمشیر دو مدال طلا کسب کنم. در دوران کرونا به‌علت اینکه تای چی ورزش سلامتی و تندرستی است و تمرکز خاصی در تقویت و تنظیم تنفس و عملکرد شش‌ها دارد، کلاس‌های رایگان تای چی خودم را در کوکئیتلام به‌راه انداختم که در صورت امکان در فضای باز و برخی مواقع در بستر اسکایپ به‌صورت مجازی، برگزار می‌شود.
اشاره کردید به ورزش تای چی، از چه زمان با این ورزش آشنا شدید و لطفاً کمی بیشتر از فعالیت‌های خودتان در این ورزش بفرمایید.
تقریباً هشت سال است که با ورزش تای چی آشنا شده‌ام و با پیش‌زمینه‌ای که در ورزش‌های رزمی داشتم، خیلی زود با این ورزش ارتباط گرفتم. البته تای چی فقط یک ورزش نیست، تای چی یا به لفظ متداول، یوگای چینی یک سبک زندگی هم است.
از کودکی در رشتهٔ ژیمناستیک فعالیت ورزشی خودم را آغاز کردم و علاقهٔ زیادم به ورزش، من را به‌سمت ورزش‌های مختلفی مانند فوتبال، والیبال، تنیس و شنا کشاند و در والیبال و شنا نیز مقام‌دار تیم تهران در ردهٔ نوجوانان شدم. عاشق فوتبال بودم و هستم، ولی به‌خاطر محدودیت‌های دوران ما، نتوانستم تیم یا باشگاهی داشته باشم. در کنار همهٔ فعالیت‌هایم همیشه در کلاس‌های رزمی شرکت می‌کردم و کار رزمی خودم را با کاراته در سبک کیوکوشین آغاز کردم و در ادامه به رشته‌های کیک باکسینگ و ووشو وارد شدم. در تمام این دوران و علاقه به ورزش رزمی، همیشه جدا از هیجانات حرکات رزمی به‌دنبال هنر رزمی بودم و با احترام به تمام سبک‌ها این هنر را در ووشو تای چی پیدا کردم. تای چی، تنها ورزشی است که باید بسیار آهسته و نرم انجام شود و این جمله در آن تأکید می‌شود که «اگر نمی‌توانی کاری را آهسته انجام دهی، آن حرکت را سریع و درست انجام نخواهی داد». در تای چی متوجه می‌شوید که چقدر یک تنفس ساده وقتی بخواهد کنترل‌شده و همراه یک حرکت تنظیم‌شده انجام شود، می‌تواند تمام ماهیچه‌های بدن را به چالش بکشاند. در این ورزش به‌عبارتی هم‌زمان روی تعادل فکر، تنفس و بدن کار می‌شود.
جمعیت بزرگی با اصلیت چینی در ونکوور وجود دارند. آیا با آن‌ها تمرین کرده‌اید و اگر پاسخ مثبت است، تجربه‌تان چه بوده است؟
در ونکوور ما شاهد دو سبک ووشو تای چی (سنتی خاندان چن و مدرن خانوادهٔ یانگ) هستیم که نباید با چی کنگ (مجموعه‌ای از حرکات تعادلی و کششی و آمادگی جسمانی است) اشتباه گرفته شود. البته چی کنگ و تای چی دو اصل جداناپذیر هم هستند. در دوران پیش از کرونا افتخار همراهی گروهی از اساتید تای چی سبک یانگ را داشته‌ام و در تمرینات به آن‌ها ملحق شدم که متأسفانه با همه‌گیری کووید-۱۹ کلاس‌ها کاملاً تعطیل شد.
اشاره کردید که بدلکار سینما هم بوده‌اید. از تجربیات خودتان در این حرفه بگویید.
از اواخر سال ۱۳۸۵ با تیم مرحوم پیمان ابدی آشنا شدم و افتخار آموزش تحت نظر این استاد را داشتم که در نهایت به گرفتنِ مدرک بدلکاری در این رشته از شرکت «Action Concept» آلمان، من شد. همان‌طور که پیشتر اشاره کردم، در فیلم «بیداری»، اولین حضور رسمی یک بدلکار زن در جلوی دوربین بود که صحنهٔ تصادف با یک مینی‌بوس را اجرا کردم. در ادامه، در چندین پروژهٔ تلویزیونی و سینمایی به‌عنوان بدلکار و بازیگر اکشن شرکت داشتم مانند: سریال «هوش سیاه»، فیلم سینمایی «فاصله»، «خواهران عجیب و غریب»، «عملیات ۱۲۵»، «شاید برای شما هم اتفاق بیفتد»، «مخمصه»، «ریسمان‌باز»، «پستچی سه بار در نمی‌زند» و…
در دوران بدلکاری‌ام در ایران در صحنه‌هایی مانند پرش از ارتفاع، راپل، تصادف با ماشین، مبارزات رزمی، آتش‌گرفتن، چپ‌کردن ماشین، موتورسواری و… شرکت کردم.
برنامه‌های شما برای آینده در زمینهٔ ورزش چیست؟
ورزش تای چی در ایران به حد قابلِ‌قبولی رسیده است و به‌عنوان یک ورزش همگانی و تندرستی بین همگان جا باز کرده و تأثیرش به‌حدی است که متخصصان و پزشکان آن را برای رفع مشکلاتی مانند کمردرد، زانودرد و مشکلات مفصلی توصیه می‌کنند. همچنین با انواع تمرین‌های تنفسی و مدیتیشن جایگاه خوبی در حوزهٔ روان و ذهن دارد. امیدوارم بتوانم هم‌وطنان خودم را در اینجا بیشتر با این ورزش آشنا کنم.
به‌نظر شما فعالیت بانوان در ورزش پیشرفتی داشته است؟
در خصوص کانادا من فکر می‌کنم همیشه امکانات برای حضور برابر خانم‌ها وجود داشته، ولی در خصوص ایران علی‌رغم اینکه امکانات کافی برای بروز استعدادها وجود ندارد، باز هم در همین شرایط شاهد ظهور خانم‌های مستعد و استثنائی در عرصهٔ ورزش هستیم. به‌نظر من امروزه خانم‌ها بیشتر به سلامتی و تناسب اندام و سلامت روح و جسمشان نسبت به گذشته اهمیت می‌دهند و این خبر خوبی است برای نسل آینده که الگوهایی درخشان خواهند داشت.
اگر سخن دیگری با خوانندگان دارید بفرمایید.
به‌قول دن میلمن از کتاب جنگجوی صلح‌جو: «نیازی به جست‌وجو نیست، موفقیت یک مقصد یا مکان نیست، اصلاً فرقی نمی‌کند، پس فقط همین حالا و در همین لحظه خوشحال باشید، سفر همان چیزی است که باعث خوشبختی ما می‌شود نه مقصد و عشق تنها واقعیت جهان است.»
آرزوی سلامتی، تندرستی و شادی برای همهٔ خوانندگان شما دارم و امیدوارم همگی به نوعی آشتی و صلح درونی برسیم.