گردآوری و ترجمه: سیما غفارزاده – ونکوور
نظر به اهمیت موضوع خشونت خانگی و آگاهی‌رسانی در این زمینه، از شمارهٔ ۸۷ نشریه بر آن شدیم تا مطالب و مقالاتی را در این زمینه گردآوری و ترجمه کنیم. انتشار این مطالب تا سه شماره، یعنی تا شمارهٔ ۸۹، به‌طور متوالی ادامه یافت، هرچند، متأسفانه طی چهار شمارهٔ اخیر که اغلب مطالب ما به انتخابات فدرال اختصاص یافت، ناچار شدیم به‌دلیل کمبود جا بیشترِ مطالب عادی‌مان را حذف نماییم. در سه شمارهٔ یادشده، به‌ترتیب مقالاتی تحت عناوین «خشونت خانگی، معضلی جهانی و روبه‌رشد»، «خشونت خانگی، ایمنی و سلامتی شما» و «خشونت خانگی، اثرات منفی روی کودکان و نوجوانان و برنامه‌های حمایتی» منتشر شد که در صورت تمایل می‌توانید با مراجعه به شماره‌های مذکور، آن‌ها را مطالعه بفرمایید. در این شماره، با توجه به اینکه ماه نوامبر، ماه آگاهی‌رسانی در زمینهٔ خشونت خانگی در سطح ملی است، به بارزترین علائم هشداردهندهٔ این فرم از خشونت در محل کار، که می‌تواند به محیط‌های دیگر نیز بسط داده شود، می‌پردازیم.
افرادی که خشونت و آزارواذیت خانگی تجربه می‌کنند، اغلب به شیوه‌های مختلف دچار انزوا می‌شوند. افرادی نیز که شاهد رفتارهای خشونت‌آمیزند، مانند کودکان و نوجوانان، تحت تأثیر این رفتارها و اعمال قرار می‌گیرند و اغلب تنها با نگرانی‌های خود گوشهٔ انزوا می‌گزینند، چون فکر می‌کنند این‌ها مسائلی خصوصی‌اند. همان‌طور که موقعیت خشونت و آزارواذیت روندی روبه‌افزایش پیدا می‌کند، انزوای این افراد نیز شدیدتر می‌شود. و با افزایش انزوا، احتمال خطر صدمات جدی به آن‌ها نیز بیشتر می‌شود.
افرادی که شاهد چنین مواردی هستند و تردید دارند که ممکن است همکارشان تحت آزارواذیت باشد، نباید بدون هیچ واکنش و عملی، در ترس و نگرانی به‌سر ببرند، بلکه باید دنبال حمایت و توصیه باشند. باید این نگرانی‌ها را به کسانی که در محل کار یا در شهر و منطقهٔ خود در زمینهٔ خشونت خانگی آموزش دیده‌اند، اطلاع دهند و چاره‌جویی کنند. در ارتباط با همکاری که حدسِ آن می‌‌رود که تحت خشونت خانگی باشد، باید با احتیاط و به آرامی و با مهربانی بهشان نزدیک شد. نباید حتماً بتوان «مشکل» را «حل» کرد تا حمایتگر مهمی به حساب آمد. همکاران معمولاً اغلب علائم آزارواذیت را می‌شناسند، اما ممکن است ندانند که چه باید بکنند و چه واکنشی نشان دهند. این علائم هشداردهنده مانند پرچم قرمزی است که به اهتزاز درمی‌آید و نشان از آن دارد که فرد مذکور ممکن است تحت آزارواذیت باشد، بنابراین، سریع نباید نتیجه‌گیری کرد، اما، در صورت آشنایی با آن فرد، شاید شما بهترین کسی باشید که بتوانید انزوایشان را در هم بشکنید و با آن‌ها صحبت کنید.
علائم هشداردهنده کدام‌اند؟
علائمی که هشدار می‌دهند شاید همکاری (دوست یا آشنایی) تحت آزارواذیت قرار دارد، می‌تواند شامل این‌ها باشد:
- جراحات واضح مانند کبودی، سیاهی چشم‌ها، شکستگی استخوان‌ها، از دست دادن شنوایی – این‌ها اغلب به «زمین خوردن‌ها»، «دست‌وپاچلفتی بودن‌ها»، یا «تصادفات» نسبت داده می‌شود
- لباس‌هایی که نسبت به فصل نامناسب‌اند، مانند لباس آستین‌بلند و یقه‌اسکی در فصلی که سرد نیست، و همچنین داشتن عینک آفتابی و آرایش غلیظ که مناسبتی نداشته باشد
- غیبت یا تأخیر در محل کار یا بالعکس اضافه‌کاری غیرضروری برای اجتناب از بودن در خانه
- تغییر در عملکرد کاری؛ تمرکز ضعیف و خطاها، کُندی، کیفیت کاری ناموزون
- علائم نامشخص اضطراب و ترس
- درخواست‌های متناوب برای ترک محل کار پیش از اتمام ساعت کاری
- انزوا، سکوت و دوری از دیگران
- پریشانی‌های احساسی، اشک‌آلود بودن، افسردگی، و به خودکشی فکر کردن
- کم حرف زدن از یا انکارِ آزارواذیت یا جراحات
- تعداد غیرعادی تماس‌های تلفنی، واکنش‌های تند به آن تماس‌ها، و عدم تمایل به مکالمه یا پاسخ دادن به پیغام‌های تلفنی
- حساسیت به زندگی خانوادگی و اشاراتی به مشکلات در خانه، از جمله اظهار نظرات و اشاراتی در مورد مودِ بد، عصبانیت، بدخلقی، و آزارواذیت به‌دلیل مصرف الکل و مواد مخدر
- ملاقات‌های شخصیِ مزاحم در محل کار توسط شریک زندگی فعلی یا سابق
- ترس در مورد از دست دادنِ‌کار
علائم هشداردهندهٔ رفتار خشونت‌آمیز و آزارواذیت کدام‌اند؟
شخصی که در خانه رفتاری خشونت‌آمیز دارد، ممکن است حضورش در محل کار «نامحسوس» باشد و فردی آزارگر به‌نظر نیاید. اتفاقاً ممکن است آن‌ها کارمندانی فوق‌العاده یا از زمرهٔ مدیران باشند، یا فردی حرفه‌ای و متخصص که آشکارا رفتاری مبنی بر خشونت و آزارواذیت در فضای کاری از خود بروز نمی‌دهد. این‌ها برخی علائم هشدارهنده در محل کار دربارهٔ فردی با رفتار خشونت‌آمیز در خانه، است:
- غیبت یا تأخیر در محل کار مرتبط با مشکلات و درگیری‌های داخل خانه
- تماس‌های مکرّر با شریک زندگی طی روز کاری
- رفتارهای قلدرمآبانه نسبت به دیگران در محل کار
- سرزنش کردن دیگران به‌خاطر مشکلات، خصوصاً سرزنش کردن شریک زندگی‌شان
- انکار کردن مشکلات
- عدم انتقادپذیری، و رفتارهایی اغلب دفاعی وقتی که به چالش گرفته می‌شوند
- رفتارهایی حاکی از آنکه آن‌ها در خانهٔ خود از دیگران برتر و گران‌قدرترند
- کنترل فعالیت‌های شریک زندگی فعلی یا سابق
چه زمانی موقعیتی خطرناک و هشداردهنده است؟
تحقیقات نشان داده است که فاکتورهای خطر مشترکی در مواردی که خشونت خانگی به قتل منجر شده، مشاهده شده است. این فاکتورها از این قرارند:
- جدایی واقعی یا موقتی
- پیشینهٔ خشونت خانگی
- رفتارهای وسواس‌گونه
- افسردگی فرد آزارگر و مجرم
- سابقهٔ تهدیدها یا تلاش‌ها برای خودکشی
- روند افزایش سطح خشونت
- کنترل و پاییدن شریک زندگی از طرق مختلف از جمله دستیابی به تلفن، ایمیل و حساب‌های شبکه‌های مجازی او (stalking)
- مشاهدهٔ حس ترس در شخص قربانی
- تهدید به قتل
- از کار بیکارشدنِ فرد آزارگر یا مجرم
- تلاش‌های پیشین برای منزوی کردنِ قربانی و دور کردنِ او از خانواده و دوستان
- درخواست کمک از منابعی محلی مانند پناهگاه زنان یا پلیس برای داشتنِ جایی در صورتی که خطر و تهدیدات جانی و روانی افزایش یابد
فاکتورهای فوق نشان‌دهندهٔ موقعیت‌هایی خطرناک‌ترند، مخصوصاً وقتی که چندتایی از آن‌ها با هم مشاهده شوند. در صورت مشاهدهٔ این علائم، همان‌طور که پیشتر نیز اشاره شد، می‌توان به کسانی که در محل کار یا در شهر و منطقهٔ خود در زمینهٔ خشونت خانگی آموزش دیده‌اند، اطلاع داد و چاره‌جویی کرد.
منبع:
Recognize and respond to domestic violence in your workplace