جامعهٔ ایرانی مهاجر در کانادا دیدگاه و طرز تفکری ارزشمند را از دست داد

این مطلب در شمارهٔ ۸۵ رسانهٔ همیاری، ویژه‌نامهٔ زنده‌یاد علیرضا احمدیان، منتشر شده است. برای خواندن سایر مطالب این ویژه‌نامه اینجا کلیک کنید.

فرهاد صوفی، فعال سیاسی و اجتماعی – ونکوور

گمان کنم از همان اوایل ورود علیرضا به کانادا او را شناخته‌ام. جوانی بسیار فعال و پرشور بود که در عین شور و حرارتش، بسیار عمیق فکر می‌کرد. هیچ‌وقت ندیدم بدون اینکه دربارهٔ چیزی تحقیق کرده باشد، حرفی بزند. علیرضا را انسانی شناختم که اهل شعار نبود و به چیزهایی که باور داشت، عمل می‌کرد. این ویژگی برای من بسیار باارزش بود و او را از بسیاری دیگر متمایز می‌کرد. ما با هم کارهای مشترک زیادی انجام دادیم و با وجود تفاوت سنی زیادمان، یکدیگر را به‌خوبی درک می‌کردیم.

با وجود اینکه سنی نداشت، به‌دلیل مطالعه و تحقیق بسیار زیاد، همیشه تجزیه و تحلیل‌ها و حرف‌هایش سنجیده و پخته بود و شناخت دقیق و عمیقی از جامعهٔ ایرانی و غیرایرانی داشت. علیرضا نه فقط در جامعهٔ ایرانی، بلکه در فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی جامعهٔ کانادایی مشارکتی بسیار فعال داشت. اگر به صفحات شبکه‌های اجتماعی‌اش نگاه کنید، خواهید دید که هیچ‌گاه چیزی را بی‌دلیل به اشتراک نگذاشته است و همیشه به مسائل روز اجتماعی جهان می‌پرداخت. 

علیرضا همیشه مشغول کارهای بسیار ارزشمندی برای بهتر کردن جامعهٔ ایرانی و غیرایرانی بود و تنها کاری که در نبودش می‌توانیم انجام دهیم این است که کارهایش را ادامه و تفکرش را ترویج دهیم تا هم او به خواسته‌اش برسد و هم جامعه‌مان از منافعش بهره‌مند شود. من شخصاً از این کار پشتیبانی خواهم کرد و هر چه در توانم باشد، انجام خواهم داد.

به اعتقاد من، جامعهٔ ایرانی مهاجر در کانادا نه فقط فردی بسیار عزیز از نظر خصایل انسانی، بلکه دیدگاه و طرز تفکری ارزشمند را از دست داد که جبرانش بسیار دشوار است و من شخصاً از نبود این طرز تفکر در جامعه‌مان احساس کمبود و خلأ می‌کنم.