علیرضا فدایی – ونکوور
ورزش‌های رزمی سال‌هاست جایگاه ویژه‌ای در بین جوانان ایرانی دارد و تعداد بسیاری از رزمی‌کاران ایرانی در رشته‌های مختلف به مقام‌های جهانی رسیده‌اند. تعداد زیادی از این قهرمانان به کشورهای مختلف از جمله کانادا مهاجرت کرده‌اند و در کشور جدید هم به موفقیت دست یافته‌اند. در پی موفقیت بزرگ اخیر یکی از این عزیزان گفت‌وگویی با ایشان انجام داده‌ایم، که از نظرتان می‌گذرد.
با سلام، لطفاً خودتان را برای خوانندگان ما معرفی بفرمایید.
با عرض سلام خدمت خوانندگان محترم نشریهٔ رسانهٔ همیاری، بنده مصطفی ثابتی هستم، متولد ۱۳۵۹ در تهران.
لطفاً در مورد سوابق و افتخارات ورزشی خود بگویید.
بنده از سن ۱۴ سالگی ورزش را با کونگ فو زیر نظر استاد مجید گازرانی در باشگاه عمار شمیران شروع کردم. بعد از مدتی تمرینات خودم را در رشتهٔ کاراته زیر نظر اساتید محترم، استاد حسن و حسین شعفی، در باشگاه البرز شمیران ادامه دادم. در ادامهٔ گسترش فعالیت رزمی خودم به باشگاه کاپ انقلاب تهران رفتم و شروع به فعالیت در رشتهٔ کیک باکسینگ زیر نظر استاد ستار علیپور کردم و تا قبل از مهاجرتم به کانادا به این فعالیت ادامه دادم. طی تمام سال‌هایی که مشغول فعالیت در ورزش‌های رزمی در ایران بودم، این افتخار را داشتم که در مسابقات متعددی شرکت کنم. گوشه‌ای از سوابقم به این قرارست:
- ۱۰ بار قهرمان پیاپی ایران در رشته‌های کیک باکسینگ، کاراته و کونگ فو
- ۵ سال پیاپی عضویت تیم ملی کیک باکسینگ ایران و به‌همراه تیم ملی ایران موفق به کسب ۱ مدال طلا، ۱ نقره، ۱ برنز از مسابقات جهانی کیک باکسینگ و چندین عنوان قهرمانی بین‌المللی در سطح آسیا و اروپا شدم.
چطور شد در مسابقات اخیر شرکت کردید و لطفاً کمی هم در مورد مراحلی که طی کردید توضیح دهید.
بنده در سال ۲۰۰۶ به‌همراه همسرم به کانادا مهاجرت کردم، و از بدو ورود به فعالیت‌های خودم در زمینهٔ ورزش‌های رزمی ادامه دادم. در سال ۲۰۱۱ شهروند کانادا شدم. در همان سال به عضویت تیم ملی کانادا در آمدم و در مسابقات بین‌المللی همراه تیم کانادا بودم. در طول فعالیتم برای تیم ملی کانادا، توانستم ۴ مدال نقرهٔ جهانی برای کانادا به ارمغان بیاورم. متأسفانه درست قبل از مهاجرت به کانادا از قسمت سرشانه دچار آسیب‌دیدگی شدیدی شدم که سال‌ها فعالیت ورزشی من را تحت تاثیر قرار داد، به‌طوری‌که در دو بازی فینال قهرمانی جهان شانه‌ام در رفت و من را از گرفتن مدال طلا باز داشت. بالاخره در سال‌های ۲۰۱۱ ،۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ سه عمل روی سرشانه‌هایم انجام شد و به اجبار از میادین مسابقات دور شدم. تا اینکه دوباره در سال ۲۰۱۷ توانستم به فعالیت‌های ورزشی‌ام برگردم. در ادامه، بعد از چند بازی و برگشت به شرایط ایده‌آل برای شرکت در مسابقات جهانی کیک باکسینگ ۲۰۱۸ که در کشور امریکا برگزار می‌شد، آمادهٔ حضور شدم و به لطف خداوند موفق به کسب مقام قهرمانی و کمربند قهرمانی جهان شدم. این دوره برای من از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود؛ باوجود سال‌ها دوری از مسابقات و بالا رفتنِ سن، در مقایسه با تمامی رقبا به‌دلیل سابقهٔ طولانی‌ام در ورزش‌های رزمی، موفق به کسب این مقام مهم شدم.
لطفاً دربارهٔ سوابق تدریس و باشگاه‌داری خود در ایران و کانادا، و همچنین تفاوت‌های آن بگویید.
بنده از سن ۱۸ سالگی علاوه بر تمرین، به‌طور مرتب به‌عنوان مربی ورزش‌های رزمی در تهران مشغول به فعالیت بودم و با افتخار به‌همراه شاگردان عزیزم ۳ بار عنوان قهرمان تیمی تهران در مسابقات ووشو و کیک باکسینگ استان تهران را کسب کردیم. بعد از مهاجرتم به کانادا، باشگاه گلدن گلوری را در سال ۲۰۰۸ در کوکئیتلام و سپس در سال ۲۰۰۹ در وایت راک افتتاح کردم، و خوشبختانه به‌همراه تیم باشگاهم ۲ بار در کانادا و ۵ بار پیاپی در بی‌سی قهرمان شدیم.
یکی از فرق‌های بزرگ بین ایران و کانادا این است که خانم‌ها فعالیت خیلی گسترده‌ای در ورزش‌های رزمی دارند، چه به‌صورت ورزشی و چه به‌صورت قهرمانی، و همچنین حضور کودکان با سن بسیار پایین حتی ۲ ساله، بسیار جالب و مهم است.
گویا نمایندگی یکی از سازمان‌های معتبر جهانی را در ایران در اختیار دارید. در مورد فعالیت‌های خود و برنامه‌های آینده‌تان بگویید.
بله، به لطف سال‌ها فعالیت در ورزش‌های رزمی و مسابقات گوناگون از طرف فدراسیون بین‌المللی کیک باکسینگ به‌عنوان نمایندهٔ ایران انتخاب شدم، و خوشبختانه با همراهی یک تیم بسیار خوب و حرفه‌ای در ایران، به‌دنبال گسترش ورزش کیک باکسینگ در ایران هستیم.
ممنون‌ام. کمی هم در مورد رژیم غذایی و رژیم نزدیک مسابقه و همچنین برنامهٔ تمرینی عادی و برنامهٔ تمرینی برای مسابقه بفرمایید.
در مورد رژیم روزانه، برای افرادی که فعالیت بدنی کمتری دارند، برای حفظ سلامتی و تندرستی لازم است که از تمامی مواد غذایی کامل استفاده شود. منظورم از مواد غذایی کامل، تمام مواد غذایی شامل کربوهیدرات‌ها مثل نان سبوس‌دار، برنج، پاستا، نان جو و جو (اما بدونِ افزودن مواد نگهدارنده یا چربی، قند، نمک بیش از حد نیاز) و همین‌طور انواع مواد پروتئینی و در ضمن استفاده از چربی‌های مفید مثل روغن زیتون، نارگیل و روغن یا خودِ آوُکادو ضروری است.
به‌طور کلی بدن انسان به تمامی مواد غذایی احتیاج دارد، ولی مقدار و زمان مناسب یکی از مهم‌ترین فاکتورهای سلامتی است. بهترین برنامهٔ غذایی، برنامه‌ای است که حداقل شامل ۳ وعدهٔ اصلی و ۲ میان‌وعده باشد. بهترین میان‌وعده‌ها شامل میوه و آجیل‌های خام هستند.
در ضمن نوشیدن حداقل ۳٫۵ لیتر آب در روز یکی از فاکتورهای مهم در هر برنامهٔ غذایی است. دوری کردن از شکر، نمک، چربی‌های اشباع، مواد غذایی فراوری‌شده یکی دیگر از فاکتورهای یک برنامه غذایی سالم است.
در مورد ورزشکاران این برنامهٔ غذایی بنا به نوع فعالیت ورزشی‌ای که دارند، و اینکه چه زمانی در تمرین هستند، متغیر است. به‌طور مثال ورزشکاران به‌دلیل استفاده از عضلاتشان، حتماً باید مقدار بیشتری از مواد پروتئینی و مواد غذایی‌ای که بیشتر شامل مواد معدنی هستند، استفاده کنند. خواب کامل، پیاده‌روی در طبیعت، دوری از اخبار بد و دوری از استرس را هم می‌توان جزو مهم‌ترین فاکتورهای یک زندگی سالم دانست.
به‌خاطر تمام آسیب‌دیدگی‌هایی که داشتم، تمریناتم را بسیار بسیار سبک شروع کردم؛ اول با یوگا شروع کردم تا اینکه از گرفتگی عضلاتم جلوگیری کنم، سپس با شنا و دوچرخه‌سواری میزان فعالیت بدنی‌ام را بالا بردم، و در ادامه وقتی به مرحلهٔ خوبی از آمادگی جسمانی رسیدم، دویدنِ آرام همراه کار با وزنه را شروع کردم و به‌مدت چهار ماه به‌همان منوال ادامه دادم. بعد از رسیدن به آمادگی نسبی، تمرینات تخصصی رزمی و کیک باکسینگ را شروع کردم. صبح‌ها تمرینات هوازی و کار با وزنه و شب‌ها تمرینات کیک باکسینگ را به‌طور جدی ادامه دادم و طی شش ماه سعی کردم خودم را به آمادگی برای شرکت در مسابقات برسانم.
همان‌طور که گفتم، به‌علت آسیب‌دیدگی شدید از ناحیهٔ کمر و شانه مدت‌ها از تمرین دور بودم و این مسئله موجب ایجاد مقداری اضافه وزن در من شده بود. البته نهایتاً توانستم با یک برنامه‌ریزی بلندمدت شش‌ماهه، ۱۴ کیلو وزن خودم را پایین بیاورم.
ابتدا سعی کردم از حجم غذایی‌ام و مخصوصاً کربوهیدرات‌ها کم کنم. مصرف شکر و مواد قندی را متوقف کردم و به مقدار دریافتی پروتئین روزانه‌ام اضافه کردم. شب‌ها برای شام فقط از سوپ‌های مقوی و بدون نمک استفاده کردم. در اینجا جا دارد از تمام زحماتی که همسر نازنینم در طول زندگی مشترکمان و خصوصاً یک سال گذشته برای کمک به آمادگی من کشیده است، صمیمانه تشکر کنم.
بالاخره خوشبختانه توانستم ۱۴ کیلو از اضافه وزنی را که به‌واسطهٔ آسیب‌دیدگی گرفته بودم، کم کنم و خودم را برای حضور در میدان جهانی آماده کنم.
در پایان اگر صحبتی برای خوانندگان و علاقه‌مندان به ورزش دارید، بفرمایید.
خیلی ممنون‌ام که فرصت این مصاحبه را به بنده دادید. به‌عنوان یک ورزشکار، امیدوارم که تمامی افراد جامعه و مخصوصاً جامعهٔ ایرانی فعالیت ورزشی را در زمرهٔ کارهای روزمره بگنجانند و از ورزش کردن در این استان زیبا، چه به‌صورت انفرادی و چه به‌صورت خانوادگی، لذت ببرند.