ویرایش و بازنویسی: مسعود سخایی‌پور، LJI Reporter – ونکوور
امیلی هاوارد استو (امیلی هاوارد جنینگز هنگام تولد) در ۱ مهٔ ۱۸۳۱ در نوریچ تاون‌شیپ بخش آکسفورد واقع در انتاریو متولد شد. پدر وی سالومون جنینگز و مادرش هانا هاوارد نام داشتند. امیلی دومین بانویی بود که در کانادا مجوز طبابت گرفت، اما نخستین بانویی بود که در این کشور به طبابت پرداخت. وی فعال حقوق زنان و جنبش حق رأی برای زنان بود. امیلی به جنبش حق رأی زنان در کانادا کمک کرد و کمپینی برای تأسیس نخستین کالج پزشکی زنان در کانادا به راه انداخت.
پدر امیلی مذهب متدیسم را انتخاب کرد، اما مادرش، امیلی و پنج خواهرش را با آموزه‌های فرقهٔ کوئیکرها از زیرمجموعهٔ پروتستان تربیت کرد. دیدگاه فرقهٔ کوئیکرها نسبت به امور زنان حمایت از پیشرفت آن‌ها بود. بنا به سنتِ این فرقه در «انجمن دوستان»، والدین امیلی او را تشویق کردند که تحصیلات خود را ادامه بدهد و بدین منظور او را به مدرسهٔ آموزشی کوئیکر در رود آیلند فرستادند. پس از اتمام تحصیلات، امیلی به‌مدت هفت سال به تدریس در مدارس محلی پرداخت. از لحاظ اجتماعی تلاش‌هایش را برای حق برابری زنان از سال ۱۸۵۲ آغاز کرد، چون در این سال برای ادامهٔ تحصیل به کالج ویکتوریا در انتاریو درخواست داد، اما درخواست او به‌دلیل جنسیتش پذیرفته نشد. امیلی در مدرسهٔ تازه‌تأسیسی به‌نام «مدرسهٔ نرمال کانادای علیا» واقع در تورنتو به تحصیلات خود ادامه داد. او در سال ۱۸۵۴ با رتبهٔ ممتاز از این مدرسه فارغ‌التحصیل شد و به‌عنوان مدیر در مدرسه‌ای دولتی در برنتفوردِ انتاریو مشغول به کار شد و تا زمان ازدواج به کار خود ادامه داد.
امیلی در سال ۱۸۵۶ با جان فیوسکا میکاییل هیوارد استو ازدواج کرد و طی هفت سال صاحب دو پسر به‌نام‌های جان و فرانک و یک دختر به‌نام آنه آگوستا شد. کمی پس از تولد فرزند سوم امیلی، شوهر وی به سل مبتلا شد. بیماری همسرش توجه او را به دنیای پزشکی جلب کرد. امیلی که از دههٔ ۱۸۴۰ تجربیاتی در ارتباط با گیاه‌درمانی و داروهای همسان‌درمانی (هومئوپاتی) داشت، تدریس را رها کرد و تصمیم گرفت پزشک شود.
امیلی در سال ۱۸۶۵ هم نتوانست به دانشگاه پزشکی تورنتو وارد شود و مدیریت دانشگاه به او گفت: «درهای این دانشگاه به روی زنان بسته است و معتقدم که وضعیت همین‌گونه باقی خواهد ماند.» امیلی که نتوانست در کانادا رشتهٔ پزشکی را ادامه بدهد، به آمریکا رفت و در سال ۱۸۶۷ از کالج پزشکی همسان‌درمانی نیویورک ویژهٔ زنان، فارغ‌التحصیل شد. در همان سال به کانادا بازگشت و مطب پزشکی خود را در خیابان ریچموند در تورنتو افتتاح کرد. امیلی در رابطه با سلامت زنان سخنرانی‌های عمومی‌ای ارائه می‌داد که منجر به شناخته‌شدن بیشتر وی شد و همچنین با درج آگهی در روزنامه‌ها تعدادی مشتری ثابت پیدا کرد. در سال ۱۸۷۰، رئیس دانشگاه پزشکی تورنتو اجازه‌نامهٔ ویژه‌ای برای استو و بانوی دیگری به‌نام جنی کید تروت صادر کرد تا بتوانند در کلاس‌های آموزشی لازم برای طبابت پزشکان دارای مدرک پزشکی از خارج کشور، شرکت کنند. امیلی که با خصومت و بدرفتاری دانشجویان و استادان مرد روبه‌رو شد، از شرکت در امتحانات شفاهی و کتبی سرباز زد و دانشگاه را ترک کرد. در ۱۶ جولای ۱۸۸۰، کالج پزشکان و جراحان انتاریو به‌دلیل آنکه امیلی از سال ۱۸۵۰ در زمینهٔ همسان‌درمانی فعالیت داشته بود، برای وی مجوز طبابت صادر کرد. این مجوز او را به دومین زنی تبدیل کرد که پس از جنی تروت اجازهٔ قانونی برای طبابت در خاک کانادا دریافت کرد. دختر وی به‌نام آگوستا استو-گالن نخستین زنی بود که در کانادا توانست مدرک پزشکی دریافت کند.
زمانی‌که امیلی در نیویورک تحصیل می‌کرد، با سوزان آنتونی، رهبر برجستهٔ حقوق مدنی و حقوق زنان در آمریکا، آشنا شد و شاهد فعالیت گروه‌های مختلف جنبش حق رأی زنان در آمریکا بود. همچنین در انجمن زنان در کلیولند اوهایو شرکت کرد و استراتژی تدریج یا «گرجوئالیزم» را فراگرفت و این ایده را با خود به وطن برد.
در سال ۱۸۷۶، انجمن ادبی زنان تورنتو را به راه انداخت و در سال ۱۸۸۳ نام این انجمن را به انجمن حق رأی زنان کانادا تغییر داد. به‌همین دلیل عده‌ای او را مادر جنبش حق رأی زنان در کانادا لقب نهاده‌اند. انجمن ادبی برای بهبود وضعیت کار زنان فعالیت می‌کرد و دانشگاه‌های تورنتو را تحت فشار قرار می‌داد تا به زنان اجازهٔ آموزش در مقاطع تحصیلی بالاتر را بدهند. در سال ۱۸۸۳، جلسه‌ای عمومی در انجمن حق رأی زنان، به تأسیس کالج پزشکی انتاریو ویژهٔ بانوان منتج شد. با تأسیس انجمن قلمرو حقوقی زنان در ۱۸۸۹، امیلی نخستین رئیس انجمن شد و تا زمان مرگ در این منصب باقی ماند.
در سال ۱۸۹۳ در کنگرهٔ زنان نمایشگاه کلمبیا، امیلی دچار سانحه شد و لگنش شکست. پس از این واقعه، امیلی از دنیای طبابت کناره‌گیری و خود را بازنشسته کرد. گفته می‌شود امیلی تا سال ۱۸۷۹ بر مذهب کوئیکرها باقی ماند اما پس از آن به جنبش توحیدگرایی (یونیتاریسم) تغییر مذهب داد و در نخستین کنگرهٔ توحیدگرایی در تورنتو شرکت کرد. امیلی استو در ۳۰ آوریل سال ۱۹۰۳ یعنی ۱۴ سال پیش از به‌دست‌آمدن حق رأی برای زنان در کانادا درگذشت. یک مدرسهٔ ابتدایی در زادگاه امیلی در نورویچ تاون‌شیپ و یک مدرسه در کورتیس انتاریو به یاد او نام‌گذاری شده‌اند.
منبع: ویکی‌پدیا